وبسایت رسمی برنامه نود - نگاهی خواهیم داشت به 15 ستاره مهم تاریخ فوتبال که به طور ناگهانی و غیر منتظره از تیم ملی کشورشان در تورنمنت های مهم خط خوردند.
به گزارش وبسایت نود، هر گاه مربی تیم ملی هر کشوری اقدام به انتخاب لیست تیم خود برای مسابقات مختلف می کند، بلافاصله حرف و حدیث ها پیرامون حضور یا عدم حضور چند بازیکن آغاز می شود. بزرگ ترین تیم های ملی فوتبال در سراسر دنیا به طور معمول از ستاره ها و استعدادهای بزرگی بهره منده هستند و تصمیم گیری های یک مربی به شدت در رسانه ها بازتاب داده می شود. نگاهی خواهیم داشت به 15 ستاره مهم تاریخ فوتبال که به طور ناگهانی و غیر منتظره از تیم ملی کشورشان در تورنمنت های مهم خط خوردند:
آنتونیو کاسانو (جام جهانی 2010)
شاید هرگز نتوان به دلایل واقعی جدایی مهاجم پر حاشیه از تیم ملی ایتالیا پی برد. کاسانو در اغلب مواقع با هم تیمی ها یا مربی های خود دچار مشکل بود. وقتی که مارچلو لیپی سرمربی وقت آتزوری پیش از جام جهانی 2010، آنتونیو کاسانو را از تیم ملی کنار گذاشت، همگان دچار تعجب شدند زیرا وی طی دو فصل پیش از آن، با 26 گل زده و 28 پاس گل طی 78 بازی، عملکرد بسیار خوبی را ارائه داده بود. در نهایت تیم ملی ایتالیا به عنوان مدافع عنوان قهرمانی با حضور در رتبه آخر جدول گروه F جام جهانی 2010 و بدون کسب حتی یک برد، وداعی تلخ با تورنمنت داشت. فقدان خلاقیت به ویژه در خط حمله آتزوری در غیاب کاسانو به چشم می آمد. گفتنی است که کاسانو در یورو 2012 دوباره به تیم ملی دعوت شد و عملکرد خوبی را در خط حمله ایتالیا در کنار ماریو بالوتلی داشت.
کارلوس توز (جام جهانی 2014)
مهاجم فانتزی آرژانتینی به قدری از لحاظ فنی خوب بود که کمتر مربی می توانست از نام وی چشم پوشی کند. الخاندرو سابیا سرمربی وقت آلبی سلسته ترجیح داد که در جام جهانی 2014 از هیگواین، مسی، پالاسیو، آگوئرو و لاوتزی استفاده کرده اما کارلوس توز را خط بزند. همه بازیکن های نامبرده از لحاظ فنی بسیار خوب هستند اما توز هم با 21 گل زده به همراه یوونتوس به قهرمانی سری آ دست یافته و عنوان بهترین بازیکن فصل این باشگاه را به خود اختصاص داده بود. در مجموع تصمیم جنجالی سابیا تأثیر منفی چندانی روی تیم ملی آرژانتین در جام جهانی 2014 نگذاشت و وی بدون توز با آلبی سلسته به فینال این تورنمنت رسید هر چند که فینال را به آلمان واگذار کرد.
نیمار (کوپا آمریکا سنتناریو 2016)
شاید کنار گذاشتن نیمار از ترکیب تیم ملی برزیل از کوپا آمریکا 2016 یک تصمیم اجباری از سوی دونگا بود اما می توان عدم حضور او در این تورنمنت را به عنوان یکی از تصمیم های مهم در لیست مورد نظر گنجاند. باشگاه بارسلونا با حضور نیمار در هر دو تورنمنت کوپا آمریکا 2016 و المپیک 2016 ریو موافقت نکرد و در نهایت برزیلی ها ترجیح دادند که المپیک را مقدم بر کوپا آمریکا بدانند. سلسائو به بدترین شکل ممکن از مرحله گروهی کوپا آمریکا حذف شد اما کسب مدال طلای المپیک ریو توسط برزیل به رهبری نیمار ثابت کرد که این تصمیم کاملاً صحیح بوده است. شاید تنها کسی که در این میان دچار ضرر شد، کارلوس دونگا سرمربی برزیل بود که پس از نتایج مفتضحانه قناری کوچک، از سمت خود برکنار گردید. البته عجیب بودن چنین تصمیمی به این واقعیت مربوط شود که در فوتبال، همواره المپیک دارای کمترین میزان تقدم بوده اما این مطلب درباره برزیلی ها صادق نیست. در مجموع باید گفت که نه نیمار و نه فوتبال برزیل از اتخاذ چنین تصمیمی متضرر نشدند.
لایام بریدی (جام جهانی 1990)
او یکی از بزرگ ترین بازیکن های تاریخ فوتبال ایرلند محسوب می شود. اگر چه بریدی پیش از آغاز جام جهانی 1990 در 34 سالگی یک بازیکن کاملاً آماده نبود اما ایرلندی ها انتظار خط خوردن او از تیم ملی کشورشان را نداشتند. بازیکن اسبق یوونتوس و آرسنال در مسابقات مقدماتی جام جهانی 1990 از تیم ملی بازنشسته شد اما پس از صعود ایرلند به این تورنمنت، تمایل زیادی به پوشیدن دوباره پیراهن این تیم از خود نشان داد. در نهایت جک چارلتون سرمربی وقت ایرلند با خط زدن بازیکنی که صاحب 3 عنوان بازیکن برتر فصل فوتبال انگلیس بود، اقتدار خود را به سایر بازیکن ها نشان داد. تیم ملی ایرلند در جام جهانی 1990 به نتایج خوبی دست یافت اما غیبت لایام بریدی در آن جام، همچنان و پس از گذشت 26 سال در محافل فوتبال ایرلند از خاطر نرفته است.
اندی کول (جام جهانی 1998)
با اینکه مهاجم آماده آن روزهای منچستر یونایتد تبدیل به سومین گلزن برتر تاریخ لیگ برتر شده بود اما هرگز در تیم ملی کشورش به توفیق خاصی دست نیافت و طی 15 بازی ملی فقط یک بار برای سه شیرها گلزنی کرد. در فصل منتهی به جام جهانی 1998، اندی کول با پیراهن شیاطین سرخ 25 گل به ثمر رساند اما گلن هادل سرمربی تیم ملی انگلیس اعتقادی به وی نداشت. گلن هادل درباره اندی کول می گفت که باید 5 موقعیت گل نصیب او بشود تا وی یک گل بزند. همین اظهار نظر جنجالی گلن هادل باعث عصبانیت اندی کول و الکس فرگوسن شد. در نهایت انگلیس در آن بازی تاریخی به آرژانتین باخت و از جام جهانی 1998 کنار رفت. البته ناکامی های اندی کول در تیم ملی ادامه یافت و او به علت مصدومیت، یورو 2000 را هم از دست داد تا پرونده اش در تیم ملی انگلیس برای همیشه بسته شود.
اریک کانتونا (یورو 1996)
هافبک بی نظیر و رهبر تمام عیار درون زمین منچستر یونایتد در دهه 90 میلادی علی رغم موفقیت های کم نظیر با پیراهن این باشگاه، در تیم کشورش به توفیق چندانی دست نیافت. او پس از سپری کردن سه فصل موفق در اولدترافورد و زدن 19 گل در فصل منتهی به یورو 1996، از تیم ملی فرانسه خط خورد در حالی که بازیساز و کاپیتان فرانسه در ابتدای سال 1995 بود. ضربه کاراته مانند کانتونا به هوادار کریستال پالاس و محرومیت وی بهترین بهانه برای پایان پرونده حضور وی در تیم ملی کشورش شد تا بدین ترتیب، عصر زین الدین زیدان آغاز شود. امه ژاکه مربی وقت فرانسه همواره از تصمیم خود دفاع کرد و با این که بسیاری از منتقدین، علت ناکامی فرانسه در یورو 1996 را غیبت کانتونا می دانستند، اما ژاکه با قهرمانی در جام جهانی 1998 پاسخ محکمی به همه آنها داد. کانتونا هرگز به تیم ملی فوتبال فرانسه برنگشت ولی تا سال 2008 در تیم ملی فوتبال ساحلی این کشور به میدان رفت.
ماریو دی کاسترو (جام جهانی 1930)
وقتی که اولین دوره جام جهانی فوتبال در کشور اروگوئه برگزار می شد، بسیاری از اهالی فوتبال منتظر تماشای بازی یک فوق ستاره در این تورنمنت نوپا بودند. دی کاسترو مهاجم افسانه ای اتلتیکو مینیرو که به روایتی بهترین گلزن تاریخ فوتبال با میانگین 1.95 گل در هر بازی شناخته می شود، به علت درگیری های همیشگی بین دو باند سائوپائولو و ریودوژانیرو، از تیم ملی برزیل کنار گذاشته شد. آن طور که در تاریخ فوتبال آمده است، از او خواسته شد که به عنوان مهاجم دوم در تیم ملی حضور یابد اما دی کاسترو این درخواست را نپذیرفت تا جام جهانی 1930 را از دست بدهد. برزیل هم با حذف شدن در مرحله گروهی این تورنمنت، وداعی زودهنگام با مسابقات داشت.
دیوید بکام (المپیک 2012 لندن)
وقتی که شهر لندن برای کسب میزبانی المپیک 2012 بر سایر رقبا غلبه کرد، بسیاری از ناظرین اعتقاد داشتند که حضور دیوید بکام در این کمپین حمایت از میزبانی، بسیار مؤثر بوده است. بدین ترتیب انتظار می رفت که بکام یکی از 3 بازیکن بالای 23 ساله در تیم ملی المپیک بریتانیا باشد. استیوارت پیرس مربی تیم المپیک بریتانیا ابتدا از بکام دعوت کرد ولی به طرز عجیبی در لیست نهایی، نام وی را خط زده و 3 سهمیه بزرگسال این تیم را به رایان گیگز، کریگ بلیمی و میکا ریچاردز اختصاص داد. شاگردهای پیرس در مرحله یک چهارم نهایی با شکست مقابل کره جنوبی از رقابت های المپیک 2012 کنار رفتند و جای خالی دیوید بکام بیش از پیش احساس شد.
کریم بنزما (یورو 2016)
بدون شک یکی از جنجالی ترین خط خورده های تاریخ فوتبال به کریم بنزما مربوط می شود. بازیکن رئال مادرید که در فصل منتهی به یورو 2016 با 28 گل زده یکی از ارکان کهکشانی ها بود و به همراه این تیم فاتح لیگ قهرمانان اروپا شد، به علت مسائل حاشیه ای توسط دیدیه دشام از تیم ملی خط خورد در حالی که فرانسه کمبود شدیدی را در خط حمله احساس می کرد. اولیویه ژیرو فصل خوبی را در آرسنال نداشت و آندره پیر ژینیاک نیز با حضور در لیگ مکزیک، از سطح بالای فوتبال اروپا دور شده بود. البته در غیاب کریم بنزما، تیم ملی فرانسه عملکرد قابل قبولی در یورو 2016 داشت و به نایب قهرمانی این جام دست یافت.
پائولو روسی (یورو 1980)
فاتح جام جهانی، فاتح کفش طلای جام جهانی و یکی از بزرگ ترین مهاجمین تاریخ فوتبال ایتالیا نیز در لیست خط خورده های بزرگ حضور دارد. پائولو روسی طی 48 بازی ملی، 20 گل به ثمر رساند و در فوتبال باشگاهی نیز، 103 گل طی 251 بازی در کارنامه اش دیده می شود. او در فصل منتهی به یورو 1980 با پیراهن پروجا در سری آ به میدان رفت و 13 گل زد. انزو بیرزوت مربی وقت آتزوری 5 مهاجم را برای یورو 1980 دعوت کرد اما نام پائولو روسی در بین آنها دیده نمی شد. در واقع روبرتو بتگا و آلساندرو آلتوبلی به پائولو روسی پر حاشیه ترجیح داده شدند اما روسی دو سال بعد به همگان اثبات کرد که خط خوردن وی از تیم ملی یک تصمیم اشتباه بود. پائولو روسی علاوه بر قهرمانی در جام جهانی 1982، به کفش طلا و توپ طلا نیز در همان سال دست یافت. ایتالیا در 3 بازی مرحله گروهی یورو 1980 فقط یک گل زد و با حضور در رده دوم گروه، به بازی رده بندی رسید و به مقام چهارمی اکتفا کرد.
لاندن داناوان (جام جهانی 2014)
بدون شک داناوان یکی از بزرگ ترین اسطوره های تاریخ فوتبال آمریکا است. وقتی یورگن کلینزمن مربی تیم ملی آمریکا تصمیم گرفت که یکی از نمادهای تاریخ فوتبال این کشور را از لیست جام جهانی 2014 خط بزند، سر و صداهای بسیار زیادی را در این کشور به وجود آورد. آمریکا در گروه مرگ جام جهانی در رده دوم قرار گرفت اما با شکست مقابل بلژیک حذف شد. عدم حضور داناوان در جام جهانی یکی از بزرگ ترین اتفاق های تاریخ فوتبال آمریکا و سخت ترین تصمیم زندگی ورزشی یورگن کلینزمن (به گفته خودش) بود.
کارلوس آلبرتو تورس (جام جهانی 1966)
او در سال 1963 هنگامی که فقط 19 سال داشت برای اولین بار با تیم باشگاهی خود به میدان رفت و تنها پس از یک سال، اولین بازی ملی اش را تجربه کرد. درخشش کارلوس آلبرتو تورس بین سال های 1963 تا 1966 در فلومیننزه باعث شد که وی پیراهن سانتوس را بر تن کند اما در کمال تعجب، از فهرست تیم ملی برزیل در جام جهانی 1966 خط خورد. البته برزیل با شکست مقابل مجارستان و پرتغال به بدترین شکل ممکن از مرحله گروهی این تورنمنت کنار رفت. پس از این نتایج ضعیف، کارلوس آلبرتو تورس در دوره بعدی جام جهانی، نه تنها به تیم ملی دعوت شد بلکه بازوبند کاپیتانی این تیم را نیز به وی سپردند تا یکی از رؤیایی ترین تیم های تاریخ فوتبال در جام جهانی 1970 به منصه ظهور برسد. برزیل با کاپیتانی وی به قهرمانی جهان دست یافت و خاطرات تلخ 4 سال قبل را به فراموشی سپرد.
پل گسکوئین (جام جهانی 1998)
یکی از بهترین هافبک های تاریخ فوتبال انگلیس که شور و حرارت ویژه ای داشت. عملکرد وی در جام جهانی 1990 و یورو 1996 تا اندازه ای خوب بود که گاتزا را تبدیل به یکی از بازیکن های بی جانشین سه شیرها کرد. گسکوئین که در بازی های مقدماتی جام جهانی 1998 نیز یکی از ارکان تیم ملی کشورش محسوب می شد، پس از اعلام شایعاتی مبنی بر اعتیاد وی به مشروبات الکلی و عدم آمادگی جسمانی توسط گلن هادل از تیم ملی خط خورد. گلن هادل یک سال بعد به دفاع از این تصمیم عجیب خود پرداخت و عدم آمادگی بدنی کافی گاتزا را دلیل کنار گذاشتن وی از جام جهانی 1998 و در 31 سالگی دانست.
آگوستینو دی بارتولومی (جام جهانی 1982)
یکی از اسطوره های بزرگ تاریخ باشگاه رم که در اوایل دهه هشتاد میلادی و در سال های اوج این باشگاه، بازوبند کاپیتانی جالوروسی را بر دست می بست. دی بارتولومی همراه با رم به عنوان قهرمانی در 4 جام مختلف دست یافت. (یک اسکودتو و 3 کوپا ایتالیا) وی همراه با باشگاه محبوب پایتخت ایتالیا به فینال یک جام اروپایی نیز رسید اما حکایت او در تیم ملی ایتالیا بسیار متفاوت بود. انزو بیرزوت علی رغم درخشش کاپیتان رم، هرگز وی را به تیم ملی دعوت نکرد ولی از آنجایی که ایتالیا به قهرمانی جام جهانی 1982 دست یافت، این تصمیم بیرزوت چندان مورد انتقاد کارشناس های فوتبال ایتالیا قرار نگرفت. برخی از روایان فوتبال سرزمین چکمه اعتقاد دارند که دی بارتولومی بزرگ ترین بازیکن ایتالیایی بود که هرگز پیراهن لاجوردی را نپوشید.
مثلث سوئدی مشهور به GRE-NO-LI (جام های جهانی 1950 و 1954)
چند دهه پیش از ظهور مثلث هلندی میلان یعنی گولیت-فان باستن-رایکارد در سال های دهه 90 میلادی، یک مثلث سوئدی در این باشگاه حضور داشت. در سال های دو دهه 1940 و 1950 میلادی، سه مهاجم سوئدی به نام های گونار گرن، گونار نوردال و نیلس لیدهولم در کنار یکدیگر برای تیم ملی سوئد و باشگاه میلان ایتالیا بازی می کردند. این سه بازیکن به ویژه نوردال را جزو بزرگ ترین ستاره های تاریخ فوتبال می دانند اما در کمال تعجب، مربی سوئد تصمیم به عدم دعوت آنها به تیم ملی این کشور در دو دوره جام جهانی 1950 و 1954 کرد. تصمیم این سه بازیکن برای ترک سوئد و حضور در میلان را یکی از اصلی ترین دلایل کنار گذاشتن آنها از تیم ملی می دانند. به هر حال تیم ملی سوئد در غیاب 3 فوق ستاره آن سال های فوتبال دنیا، در نیمه نهایی جام جهانی 1950 شکست خورد و از راهیابی به جام جهانی 1954 بازماند. البته در سال 1958، مقامات سوئدی به عنوان میزبان جام جهانی از تصمیم قبلی خود عدول کرده و به بازگشت این سه ستاره بزرگ به تیم ملی چراغ سبز نشان دادند هر چند که نوردال در آن زمان بازنشسته شده بود اما گرن و لیدهولم به تیم ملی برگشتند و همراه با این تیم به فینال جام جهانی 1958 صعود کردند اگرچه در خانه به برزیل رؤیایی باخته و نایب قهرمان شدند.
4464
