وبسایت رسمی برنامه نود - در بازار نقل و انتقالات تابستان امسال، چندین بازیکن نه چندان مطرح به ازای مبالغ کلان از لا لیگا به لیگ برتر انگلیس رفتند. چرا باشگاه های انگلیسی به این راحتی دست به جیب می شوند و چرا بهترین مشتری های لا لیگایی ها محسوب می شوند؟ Sid Lowe نویسنده مشهور گاردین به پرسش ما پاسخ می دهد.
به نقل از وبسایت نود، وقتی در نیم فصل اول لا لیگا 16-2015 از لوکاس پرز پرسیدند که واکنش پدر و مادرش به گلزنی های او برای دپورتیوو لاکرونیا و نزدیک شدن به رکورد ببتو در این باشگاه چیست، وی در پاسخ گفت که «آنها فقط به این دلیل خوشحال هستند که من در کنارشان هستم!»
لوکاس پرز از دوران نوجوانی به دلیل حضور در تیم های مختلف از خانواده اش دور بوده و 4 سال اخیر را در یونان و اوکراین سپری کرده است. وی آخرین ماه دوری خود از وطن را بدترین روزهای زندگی خویش دانست. اکنون و کمتر از یک سال پس از آن اتفاق ها، دوباره لوکاس پرز مجبور به ترک اسپانیا شده تا برای ادامه دوران فوتبال خویش به لیگ برتر انگلیس برود. مگر می توان پیشنهاد یک باشگاه بزرگ، حضور در لیگ قهرمانان اروپا، شانس بالا برای فتح جام و سه برابر شدن دستمزد را رد کرد؟ پیشنهاد آرسنال به قدری برای لوکاس پرز وسوسه کننده بود که حاضر به ترک گالیسیا شد. از این انتقال مبلغ زیادی هم به باشگاه دپورتیوو لاکرونیا رسید. طبق قرارداد، مبلغ انتقال لوکاس پرز 20 میلیون پوند بود که از سوی آرسنال به دپورتیوو پرداخت شد. ضمناً در صورت فروش لوکاس پرز از آرسنال به هر تیم دیگری، باید مبلغ 17 میلیون پوند به باشگاه دپورتیوو لاکرونیا داده شود.
لوکاس پرز باید بداند که لندن تفاوت های زیادی با لفیف (شهری در اوکراین) دارد. آرسنال به دنبال یک مهاجم سریع، ماهر و متحرک است. شاید کسی انتظار نداشته باشد که لوکاس پرز تبدیل به مهاجم ثابت و نفر اول خط حمله آرسنال باشد اما باید این حقیقت را دانست که او در فصل گذشته توانست 17 گل را در رقابت های لا لیگا به ثمر رسانده و بهترین گلزن اسپانیایی فصل گذشته پس از بورخا باستون مهاجم ایبار با 18 گل زده لقب گرفت. جالب این که بورخا باستون با امضای یک قرارداد 15 میلیون پوندی به سوانسی سیتی پیوست تا به هم وطن خود فرناندو یورنته ملحق شود که او هم به تازگی از سویا جدا و به جمع قوهای سفید اضافه شده است. به نظر می رسد که جمع لا لیگاهایی فصل قبل در رقابت های فصل جدید لیگ برتر انگلیس جمع باشد. مانکیو، نولیتو، براوو، فقولی، بایی، نگردو و البته شکودران مصطفی به عنوان هفدهمین بازیکن شاغل در رقابت های فصل گذشته لا لیگا بود که راهی جزیره شد.
علاوه بر موارد فوق، می توان از آلوارو آربلوا بازیکن سابق لیورپول و رئال مادرید نام برد که پس از سال های متمادی حضور در سانتیاگو برنابئو و با اتمام قرارداد، ترجیح داد که دوباره به لیگ برتر رفته و این بار پیراهن وستهم یونایتد را بر تن کند. سیلویو و خسوس گامس نیز حضور در چمپیونشیپ انگلیس را به لا لیگا ترجیح داده و از اتلتیکو مادرید جدا شدند. ایساک ساکسس بال راست نیجریه ای گرانادا نیز به واتفورد پیوست. اسپورتینگ خیخون هم در مراوده با باشگاه های لیگ برتر، دو بازیکن خود یعنی لوئیس هرناندز و برناردو اسپینوزا را به ترتیب به لستر سیتی و میدلزبورو واگذار کرد. البته باشگاه میدلزبورو تحت هدایت آیتور کارانکا نگاه ویژه ای به لا لیگا داشته و دو بازیکن بسیار با تجربه یعنی آنتونیو باراگان و آلوارو نگردو را از والنسیا به خدمت گرفت.
حضور بازیکن های اسپانیا یا لا لیگایی در فوتبال انگلیس یک پدیده جدید نیست اما الگوی جدیدی در انتقال های تابستان امسال وجود دارد که می توان آن را با جا به جایی لوکاس پرز تشریح کرد. بازیکن های سطح بالا که در سایر باشگاه های اسپانیایی (به جز رئال، بارسلونا و اتلتیکو) بازی می کنند، تمایل زیادی به بستن قراردادهایی دارند که موجب حفظ استعدادها و توانایی هایشان بشود. آنها دو گزینه را پیش روی خود می بینند؛ یا باید به یکی از سه تیم بزرگ لا لیگا بروند و یا از اسپانیا خارج شده و تجربه حضور در سایر لیگ های معتبر (به ویژه لیگ برتر انگلیس) را به دست بیاورند تا هم از لحاظ مالی و هم از لحاظ فنی پیشرفت کنند. البته برای بازیکن هایی همچون داوید سیلوا یا خوان ماتا عکس این داستان هم وجود دارد و ممکن است که هرگز به کیفیت سابق خود در فوتبال اسپانیا باز نگردند.
هر یک از نقل و انتقالات تابستان جاری از لا لیگا به لیگ برتر دارای شرایط خاص خود بوده و لازم است که به طور جداگانه مورد بررسی قرار بگیرند اما اگر بخواهیم جان کلام را درباره محتوای این جا به جایی ها ذکر کنیم، تنها می توان گفت که ستاره های درجه یک لا لیگا در اسپانیا باقی ماندند. رئال مادرید و بارسلونا هنوز هم رونالدو، بیل، سوارز و مسی را حفظ کرده و اتلتیکو مادرید نیز از ادامه حضور آنتوان گریژمان در ویسنته کالدرون خوشحال است. علاوه بر این، باشگاه اتلتیکو مادرید موفق به انتقال کوین گامیرو از سویا شده تا خط حمله خود را بیش از پیش تقویت کند. هر بازیکنی که از لا لیگا جدا شده و به لیگ برتر رفته، از دایره «بازیکن های تاپ» بیرون بوده و شاید تنها استثناء درباره این مطلب، نولیتو مهاجم سلتا باشد. به هر حال نولیتو در تیم ملی اسپانیا تبدیل به یک مهاجم تمام عیار شده و پس از درخشش فوق تصور در فصل گذشته لا لیگا و پیشنهادهای جدی بارسلونا برای خرید وی، کمتر کسی تصور می کرد که او به منچستر سیتی ملحق شود. نولیتو تنها بازیکن جدا شده از لا لیگا است که شرایط برای حضور او در یکی از سه باشگاه برتر اسپانیا فراهم بود اما به میل خود و شاید به خاطر پول بیشتر به خارج از اسپانیا رفت. اتفاقات اخیر در بازار نقل و انتقالات لا لیگا صرفاً به تفاوت نسل ها مربوط نیست و بیان گر سطح و ترازی متفاوت است.
باشگاه های انگلیسی (نه فقط لیگ برتر) به خوبی از رابطه معقول بین قیمت و کیفیت یک بازیکن مطلع هستند و بهترین راه حل را خرید بازیکن های شاغل در لا لیگا می دانند که هم از لحاظ قیمت بسیار پایین تر از بازیکن های شاغل در لیگ برتر بوده و هم این که دارای کیفیت مناسبی هستند. بدین ترتیب احتمال ریسک در چنین تقل و انتقالاتی به حداقل ممکن رسیده و خطر هدر رفت پول بسیار کاهش می یابد.
یکی از عادت های خوب در بسیاری از باشگاه های انگلیسی این است که به دنبال استعدادهای نو ظهور فوتبال می روند، بازیکن هایی که کیفیت آنها مورد تأیید بوده ولی هنوز خود را به عنوان یک ستاره مطرح نکرده اند. در حال حاضر هر باشگاهی آرزو دارد که بازیکنی مؤثر همچون آنتوان گریژمان را به خدمت بگیرد زیرا او تبدیل به یک ستاره شده اما همین دو سال قبل، هیچ کس حاضر نبود بابت خرید وی مبلغ 30 میلیون یورو هزینه کند. ساندرو به طور رایگان به مالاگا رفت و نه فوتبال انگلیس. آلوارو موراتا که تا همین دو سال پیش هیچ کس به او توجهی نداشت، به قدری در یوونتوس موفق بود که اکنون بسیاری از باشگاه های بزرگ برای خرید او صف بسته اند. باشگاه های انگلیسی به دنبال امضاء با بازیکن هایی هستند که بازگشت سرمایه را برای آنها تضمین کند. چنین بازیکن هایی الزاماً ستاره های روز دنیای فوتبال نیستند ولی الزاماٌ باید توانایی بالقوه فنی و اخلاقی را برای تبدیل به یک ستاره داشته باشند. البته این مطلب درباره پل پوگبا صادق نیست و اشاره به بازیکن هایی می کند که قیمتی معادل یک چهارم قیمت او را دارند.
اسپانیا یک محل آزمایشی مناسب برای باشگاه هایی است که می دانند حتی اگر ارزش یک بازیکن افزایش یابد، باز هم می توان با آنها ملاقات کرد. یک مربی به باشگاه خود می گوید که قراردادی را با یک هافبک جوان امضاء کنند ولی آن بازیکن جوان باید طی دو سال به ارزش 100 میلیون یورو برسد. البته یک پاسخ ساده هم به درخواست این مربی وجود دارد؛ «می توانیم صبر کنیم و دو سال بعد با همین بازیکن قرارداد امضاء کنیم!»
مانچی مدیر ورزشی باشگاه سویا درباره عملکرد باشگاه های انگلیسی در خرید بازیکن به نکته جالبی اشاره می کند:
باشگاه های انگلیسی از تیم های استعدادیابی بسیار قوی بهره مند بوده و اطلاعات خوبی را درباره استعدادهای مختلف جمع آوری کرده اما وقتی برای معامله پشت میز می نشینند از این اطلاعات به خوبی بهره برداری نمی کنند. چرا؟ برای این که آنها پول زیادی داشته و رویکردشان چنین است؛ ما به دنبال کشف سیدو کیتا از تیم لانس نمی رویم بلکه اجازه می دهیم او به سویا رفته و تبدیل به یک ستاره شود آن گاه وی را خریداری می کنیم. در حقیقت پول زیاد در دست باشگاه های انگلیسی باعث می شود که آنها چندان اهل ریسک نباشند.
این پروسه در تابستان امسال نیز ادامه یافت. باشگاه های اسپانیایی نیز با تکیه بر بند فروش مجدد بازیکن، با سهولت بیشتر راضی به انتقال مهره های خود به تیم های دیگر می شوند. به طور واضح تر بگوییم که یک باشگاه اسپانیایی راضی به فروش بازیکن خود به یک باشگاه انگلیسی به ازای مبلغی نه چندان زیاد می شود اما بندی در این قرارداد گنجانده شده که در صورت فروش مجدد همان بازیکن توسط باشگاه خریدار در آینده، مجدداً مبلغ معینی به جیب باشگاه مبداً اسپانیایی ریخته خواهد شد. بدین ترتیب، باشگاه فروشنده قادر است به هوادارهای خود فخر فروشی کرده و سود مالی کلان از طریق انتقال این بازیکن به باشگاه دیگر را به عنوان توجیه عرضه بکند. معمولاً مبالغ توافقی در بند فروش مجدد، مبالغ نسبتاً زیادی هستند اما مقدار آن توسط مدیر برنامه ها به گونه ای انتخاب می شود که مانع انتقال بازیکن نباشد. وجود این بند در قراردادها باعث شده که درگیری کمتری بین بازیکن و مدیر برنامه هایش با باشگاه مبدأ ایجاد شود.
اما این پرسش مطرح است که چرا باشگاه های انگلیس به خرید بازیکن از اسپانیا علاقه زیادی نشان می دهند. دلیل اصلی این علاقه مندی، چیزی نیست جز پول. آنها می دانند که یک بازیکن با کیفیت را با نصف قیمت خریداری کرده و علاوه بر آن، دستمزد آنها نیز حدود 50 درصد کمتر از سایر بازیکن هایی خواهد بود که در لیگ برتر شاغل بوده اند. این معامله برای هر دو طرف سودمند است زیرا باشگاه های اسپانیایی هم با توجه به بنیه مالی نه چندان قوی، همواره به همتاهای انگلیسی خود به عنوان مشتری های خوش حساب و دست به نقد چراغ سبز نشان می دهند.
Fuera de Mercado می نویسد که نه تنها باشگاه های لیگ برتر انگلیس بلکه باشگاه های انگلیسی در رده های پایین تر نیز از لحاظ توان مالی بسیار بالاتر از باشگاه های حاضر در لا لیگا هستند و به همین دلیل، بسیاری از استعدادهای خوب لا لیگا را به راحتی خریداری می کنند. می توان این واقعیت را از دو جنبه نگریست. اگر نیمه پر لیوان را ببینیم، این نوع جا به جایی بازیکن بهترین روش برای کسب درآمدهای سرشار باشگاه های اسپانیایی خواهد بود اما نیمه خالی لیوان نیز وجود دارد. برخی از منتقدین بر این عقیده هستند که قدرت مالی برتر باشگاه های انگلیسی یک تهدید برای لا لیگایی ها است و این نوع نقل و انتقالات باعث کاهش کیفیت لا لیگا خواهد شد.
مانچی مدیر ورزشی باشگاه سویا در زمره آن عده از افرادی قرار داشته که از این مراودات خشنود هستند. اگر نگاهی به همین تیم سویا داشته باشیم، چهره هایی همچون گامیرو (اتلتیکو مادرید)، گرگورژ کریچوویاک (پاریسن ژرمن)، اور بانگا (اینتر) و کوکه (شالکه) را به مقصدهای مختلفی منتقل کرده است. به قول مدیر ورزشی باشگاه سویا، وقتی که اسپانیایی ها مشتری انگلیسی را برای بازیکن های خود می بینند، به نشانه شادمانی، دست های خود را به هم می مالند!
به هر حال می توان حق را به اسپانیایی ها داد چرا که بازیکن هایی را با مبالغی کلان به مشتری های دست به نقد می فروشند که هنوز یک ستاره سطح بالا نیستند. لوکاس پرز با 17 میلیون پوند و باستون با 15 میلیون پوند به لیگ برتر انگلیس رفتند. شاید روزی برسد که این دو بازیکن به قدری پیشرفت کنند که این مبالغ خنده آور به نظر برسد ولی عکس این قضیه نیز صادق است. شاید روزی فرا برسد که این بازیکن ها مسیر ناکامی را طی کرده و پرداخت این مبالغ یک پشیمانی بزرگ را برای باشگاه خریدار به ارمغان بیاورد و اشک هایشان را جاری سازد! وقتی که صحبت از قراردادهای تلویزیونی 7 میلیارد پوندی باشگاه های لیگ برتر می شود، شاید این مبالغ بسیار نا چیز و محقر به نظر برسد. از قدیم گفته اند دارندگی و برازندگی! باشگاه های انگلیسی توانایی مالی بالایی دارند و استعدادهای ناب لا لیگا را خریداری می کنند آن هم با مبالغی بسیار بیشتر از ارزش رایج بازیکن. فقط کافی است به انتقال 25 میلیون پوندی کریستین بنتکه از لیورپول به کریستال پالاس و یا ارزش 25 میلیون پوندی یانیک بولاسی توجه کنید تا به اصل ماجرا پی ببرید.
4464
آرسنال 
