برای یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ فوتبال، توپ همان دوست شخصیت اصلی کارتون محبوب دوران کودکی ما بود.
به گزارش کاپ، تنها چند بازیکن می‌توانند به اندازه تکنیک نابشان، شخصیت و شیرینی داشته باشند، معدودی می‌توانند شما را وادار کنند توانایی‌های کم‌نظیر فنی آن‌ها را در حکم لاک غلط‌گیر زندگی خانوادگی پراشتباه قلمداد کنید، تنها چند نفر قادرند یک حرکت را فقط یک بار انجام دهند و تاریخ انقضا را ثانیه‌های پس از تاریخ تولید حرکاتشان قرار دهند اما فقط رونالدو می‌تواند رونالدو لوئیس نازاریو دلیما باشد؛ مردی که به اندازه تکنیک نابش، شیرین و دوست‌داشتنی بود. مردی که فوتبال و تکنیک بالایش هیچ وقت باعث نشد زندگی‌اش را با 4 ازدواج و کلی حاشیه در زندگی شخصی‌اش به یاد بیاوریم. مردی که فاصله تولیدیک تکنیک تا انقضای آن به اندازه استفاده چند صدم ثانیه‌ای خودش از حرکت بدیع بود. فقط یک نفر، رونالدو بود.
پسر بدون موی 94
در تقریبا همه تصاویر برجای مانده از قهرمانی برزیل کارلوس آلبرتو پریرا در جام‌جهانی 1994، پسر بدون مویی وجود داشت که گزارشگرها با تاکید از عدم انجام حتی یک دقیقه بازی او در تیم حرف می‌زدند. رونالدو آن زمان 17 ساله به تازگی از کروزیرو راهی آیندهون شده بود و سربابی رابسون فقید، سرمربی آن روزهای آیندهوون از او به عنوان پدیده نام می‌برد؛ پدیده‌ای که وقتی پیراهن بارسلونا را به تن کرد، همه را به تعجب واداشت اما ستاره پس از قهرمانی در لالیگا به پیشنهاد اینترمیلان جواب مثبت داد.
روزهای بد
در روزهای پیش بردن تیم جی جی سیمونی تا شکستن طلسم قهرمانی در سری A رونالدو در بازی اینتر مقابل لچه زمین خورد و دیگر درست و حسابی بلند نشد. با هزاران امید و آرزو بازگشت اما تنها 10 دقیقه دنیای فوتبال از بازگشت او لذت برد و در نهایت دوباره مقابل لاتزیو آسیب دید. اشکهای او هنگام زمین خوردن، هنوز دل فوتبال را می‌لرزاند. فاصله اوج تا حضیض در چشم به هم زدنی بود. او مقابل لاتزیویی مصدوم شد که روزی در فینال جام یوفای 1998-199 گلی زیبا وارد دروازه‌اش کرده بود.
رئال‌مادرید
رونالدو همزمان با درگیر شدن در حواشی زندگی شخصی، بی‌وفایی را هم آموخت و به جای جبران محبت‌های موراتی، رئیس وقت اینتر که کلی هزینه درمان او را پرداخت کرده و حتی در دوران مصدومیت هم بر میزان قراردادش افزود، راهی رئال‌مادرید پرس شد. مردم بندر بارسلون و هواداران بارسا او را یک خائن می‌نامند. این خائن پس از کسب سومین جایزه مرد سال جهان 2002 آقای گلی درجام‌جهانی 2002 در رئال روزهای ابتدایی موفقی داشت. حتی در نوکمپ به بارسا گل زد و از ترش خشم هواداران رقیب به بهانه سرماخوردگی در بازی فصل بعد در نوکمپ حاضر نشد.
روزهای سرازیری
رونالدو پس از سپری کردن روزهای طلایی در رئال به میلان پیوست تا نامردی در حق اینتر را تمام کرده باشد. او هر چند در روسونری درخشش قبلی را نداشت اما در دربی میلان گل زد تا اولین زننده گل در دربی میلان و ال‌کلاسیکو با لباس هر 2 تیم باشد. آنجا هم مصدومیت دست از سر مریخی برنداشت و سرانجام در کورینتیانس برای آخرین بار با به توپ شد.دارنده 3 عنوان مرد سال جهان 5 سال قبل رسما خداحافظی کرد اما یاد و خاطر تکنیک نابش در خاطر علاقهمندان باقی می‌ماند؛ حتی اگر او را به اصطلاح «آدم» نایک بدانند و فکر کنند به فشار این کمپانی و سود بیش‌تر با حال خراب و صورتی زرد در فینال جام‌جهانی 1998 حاضر شده باشد.یاد گل رویایی او مقابل کامپوستا با دریبل از وسط زمین از خاطره‌ها پاک نمی‌شود. وقتی تکنیک می‌ریخت انگار توپ به پایش چسبیده بود و ما یاد کارتون فوتبالیست‌ها می‌افتادیم. گویا سوباسای واقعی زمین فوتبال هم فریاد می‌زد: «توپ دوست ماست»!
بارسلونا 
