وبسایت رسمی برنامه نود - تیم ملی فوتبال ایتالیا پس از حضوری نسبتاً موفق در یورو 2016 تحت هدایت آنتونیو کونته، هم اکنون دوره جدیدی را با جامپیرو ونتورا آغاز کرده است. دوره ای جدید و بسیار حساس برای آتزوری و این پرسش که آیا ایتالیا با یک مربی متعلق به نسل گذشته، به سرمنزل مقصود خواهد رسید؟
به گزارش وبسایت نود، جامپیرو ونتورا پس از حضوری نسبتاً موفق در تورینو و تجربه مربیگری زیاد طی سال های دراز، سرانجام به عنوان جانشین آنتونیو کونته انتخاب شد. اگر چه هر دو مربی تقریباً پیرو سیستم های تاکتیکی مشابه هستند اما علاوه بر تفاوت نسل بین کونته و ونتورا، تفاوت های بنیادین در اندیشه و روش بازی آنها وجود دارد. آتزوری تاکنون فقط 3 بازی را تحت هدایت ونتورا انجام داده و هنوز برای قضاوت عملکرد پیرمرد ایتالیایی روی نیمکت تیم ملی کشورش، بسیار زود است.
ایتالیا طی این 3 بازی، حداقل دو بار به طور جدی محک خورده است. نخستین حضور ونتورا روی نیمکت، طی یک بازی دوستانه مقابل فرانسه در ماه گذشته بود که این بازی در ورزشگاه سن نیکولای شهر باری برگزار شد و با شکست 3-1 ایتالیا به پایان رسید. دومین محک جدی ایتالیایی ها نیز به تازگی در ورزشگاه یوونتوس با تساوی 1-1 مقابل اسپانیا بود. به هر حال برای تیمی بزرگ همچون ایتالیا، چنین نتایجی را نمی توان قابل قبول دانست.
اخراج گراتزیانو پله؛ برگ برنده ونتورا! چرا؟
شاید یکی از دلایل انتخاب جامپیرو ونتورا توسط فدراسیون فوتبال ایتالیا، نزدیکی ایده های تاکتیکی و فنی وی به آنتونیو کونته باشد وگرنه ونتورا کارنامه خیره کننده ای در عرصه مربیگری ندارد. ونتورا نه تنها از همان سیستم همیشگی کونته در تیم ملی یعنی 2-5-3 استفاده می کند، بلکه بیش از 80 تا 90 درصد ترکیب اصلی تیمش نیز با ترکیب دلخواه کونته تفاوتی ندارد.
بوفون، کیلینی، بارتزالی، کاندروا، ده روسی، پارولو، دی شیلیو، بونوچی، ادر، پله و مونتولیوو تقریباً ایده آل ترین ترکیب ممکن برای کونته و حالا ونتورا است البته به شرطی که مصدوم یا محروم نباشند. البته باید به این حقیقت اعتراف کرد که ونتورا از آن دسته مربیانی نیست که به یک بازیکن ناآماده، فقط به دلیل شهرت و محبوبیتش، بازی بدهد.
ونتورا که در ایتالیا به وی لقب «پدر خوانده» داده شده، بیش از هر چیز به آمادگی بازیکن ها توجه می کند و با هیچ کس شوخی ندارد. بهترین مثال برای شخصیت قوی مربیگری ونتورا، برخورد اخیر وی با گراتزیانو پله بود که وقتی حاضر نشد پس از تعویض در بازی مقابل اسپانیا، با مربی خود دست بدهد، از اردوی آتزوری اخراج شد. این برخورد ونتورا با پله را باید به فال نیک گرفت.
اگر چه ایتالیایی ها با این تصمیم ونتورا، مهاجم اصلی خود را از دست دادند اما واکنش ونتورا به قدری محکم و ارزشمند بود که برایند آن قطعاً به سود ایتالیا تمام می شود. جامپیرو ونتورا تصمیمی گرفت که ویسنته دل بوسکه چند ماه قبل جرأت نداشت. حتماً به خاطر دارید که جرارد پیکه چگونه با پیراهن تیم ملی اسپانیا و حین پخش سرود ملی این کشور، حرکتی زشت و توهین آمیز انجام داد ولی در اردوی اسپانیا، آب از آب تکان نخورد و در نهایت یک سرنوشت بد برای ماتادورها در یورو 2016 رقم خورد.
اما چرا ونتورا چنین تصمیم قاطع و محکمی گرفت؟ پاسخ به این پرسش بسیار واضح است. فقط نگاهی کنید به لیست سرمربی های پیشین ایتالیا؛ ساکی، تراپاتونی، لیپی، پراندلی و کونته که همگی آنها دارای کارنامه درخشانی در عرصه مربیگری بوده و حداقل یک بار در تیم های سطح بالای تجربه مربیگری داشته اند ولی ونتورا هرگز چنین پشتوانه ای را با خود حمل نمی کرد.
هر چند که «پدر خوانده» در 6 باشگاه مختلف سری آ به عنوان سرمربی حضور داشته ولی همگان او را به دلیل حضور 5 ساله اخیرش در تورینو می شناسند. ونتورا هیچ گاه در یک تیم بزرگ مربیگری نکرد و احتمالاً چنین حسی به وی دست داد که از سوی برخی از بازیکن ها چندان جدی گرفته نمی شود اما با اخراج گراتزیانو پله، جای پای خود را سفت کرد. البته باید گفت که این سفت شدن جای پای ونتورا، به طور موقتی بوده و بقیه مسیر وی در تیم ملی ایتالیا تابع نتایج آتی این تیم خواهد بود.
نمایش ضعیف آتزوری؛ یک تیم ترسو و فاقد شور و شعف
تیم ملی ایتالیا در اولین محک بسیار جدی در مسیر راهیابی به جام جهانی 2018، با اسپانیا دیدار کرد. هنوز فراموش نکرده ایم مسابقه این دو تیم را که همین 3 ماه قبل در یورو 2016 برگزار شد و ایتالیای کونته بسیار راحت تر از آن چیزی که کارشناس های فوتبال انتظار داشتند، از سد اسپانیا مدافع عنوان قهرمانی گذشت. اما ایتالیای ونتورا چه کرد؟ یک بازی تدافعی در خانه!
ایتالیا به خوبی می داند که اگر در این گروه دوم بشود، هیچ تضمینی برای راهیابی به جام جهانی از طریق پلی آف وجود ندارد و ایتالیایی ها طی چند دهه اخیر، به طور سنتی معمولاً در مسابقات انتخابی یورو یا جام جهانی نتایج قاطعانه ای می گیرند. البته این بار، داستان متفاوت بوده و ایتالیا در گروهی دشوار قرار دارد. چرا ایتالیا می بایست در خانه، این چنین تدافعی بازی کند و در تمنای کسب یک مساوی از اسپانیا باشد؟
اگر به چند نکته آماری این بازی توجه کنید، شاید باورتان نشود که حریف اسپانیا در این بازی، یک تیم بزرگ همچون ایتالیا بوده است. 71% مالکیت توپ برای ماتادورها در نیمه اول و فقط 29% برای آتزوری، 6 شوت داخل چارچوب برای اسپانیا و صفر! برای ایتالیا در نیمه اول. از 15 کرنر این بازی، فقط 2 ضربه کرنر سهم ایتالیا بود.
طی 70 دقیقه نخست این بازی، ایتالیایی ها به ندرت از نیمه زمین خودی جلوتر می رفتند و شاید اگر جیجی بوفون مرتکب آن اشتباه باور نکردنی نمی شد، آنها تا دقیقه 90 نیز به همین شیوه دفاع مطلق روی می آوردند. هیچ کس انتظار ندارد که تیم ملی ایتالیا یک فوتبال هجومی را ارائه بدهد زیرا فوتبال تدافعی در ذات ایتالیایی ها است اما مشکل اصلی در نحوه بازی دفاعی مطلق و بی منطق می باشد. جیانی مورا نویسنده La Repubblica می گوید:
اگر چه اسپانیایی ها ممکن است از ما قوی تر باشند حداقل از نظر تکنیکی، کنترل توپ و بازی مبتنی بر پاسکاری های فراوان که همگی ما از این حقیقت آگاه هستیم. اما این نوع بازی (برای ایتالیا) خجالت آور است.
چرا ایتالیا نباخت؟
پدی آگنیو نویسنده World Soccer نیز تاکتیک ونتورا را به سُخره می گیرد:
توپ را تحت مالکیت آنها قرار داده و در عمق، دفاع کنید زیرا بوفون می تواند همه حملات آنها را عقیم کند. این بود پلن ونتورا در این بازی! آنها خوش شانس بودند که اسپانیا از برتری فنی درون زمین به ویژه در نیمه اول، استفاده مطلوبی نکرد و هیچ کدام از حملات این تیم تبدیل به گل نشد.
به اعتقاد این نویسنده، اگر فرصت عالی هدر رفته توسط ویتولو بلافاصله پس از گل نخست اسپانیا، تبدیل به گل دوم آنها می شد، کار برای ایتالیا تمام بود. وی اعتقاد دارد که ایتالیا به 2 دلیل توانست به بازی برگردد:
اول- تعویض های خوب ونتورا در خط حمله؛ حضور دو شاگرد سابق ونتورا در تورینو یعنی ایموبیله و بلوتی و آشنایی کامل آنها با تفکرات سرمربی خویش، باعث شد که اشتهای ایتالیا برای گلزنی به وجود بیاید. (دقت کنید که اشتهای آنها زیاد نشد، بلکه از دقیقه 70 به بعد، اشتها به وجود آمد!)
دوم- بازی دونده و خشن اسپانیایی ها برای محبوس کردن تیم حریف به ویژه در نیمه اول باعث شد که انرژی زیادی از ماتادورها تلف شده و آنها در 20-15 دقیقه پایانی مسابقه، از نظر بدنی کم آوردند.
اگر به شانس هم اعتقاد دارید، باید درصدی از فاکتور بدشانسی را نیز در این بازی برای ایتالیا در نظر گرفت. در این بازی، داور می توانست سرخیو راموس و دیگو کاستا را اخراج کند ولی چنین تصمیمی نگرفت. اشتباه بوفون که یک بدشانسی دیگر بود. راستی در مورد صحنه پنالتی نیز اتفاق جالبی افتاد. داور پشت دروازه، خطای راموس را گرفت و نه کمک داور دوم. به نظر می رسد که داورهای پشت دروازه نیز به تدریج از فُرم مجسمه ای خویش خارج می شوند.
در پایان باید گفت که انگشت اتهام به سوی ونتورا نشانه رفته است. نحوه بازی ایتالیا بسیار ضعیف تر از تیم میهمان بود، ایتالیا شجاع نبود البته اگر نگوییم بُز دل بود. ایتالیای ونتورا هیچ شباهتی به آن ایتالیای جسور و تاکتیکی کونته نداشت که همین 3 ماه قبل با همین بازیکن ها و مقابل همین اسپانیا، چه غوغایی به پا کرده بود. ایتالیا تاکنون در تاریخ مسابقات مقدماتی جام جهانی، هرگز در خانه شکست نخورده و این بار هم از مهلکه اسپانیا گریخت تا رکورد شکست ناپذیری آتزوری در مسابقات انتخابی جام جهانی به 17 سال برسد. اما مقصد بعدی، اسکوپیه مقدونیه است. همه منتظر یک آتزوری قدرتمند هستند. یک آتزوری مملو از شجاعت و جسارت، شور و شعف!
4464
