وبسایت رسمی برنامه نود - پس از 80 سال سکوت، باشگاه بایرن مونیخ اخیراً فاش ساخته که مدیران و بازیکنان این تیم در دهه های 30 و 40 میلادی، علیه حکومت نازی فعالیت می کردند.
به گزارش وبسایت نود، باشگاه بایرن مونیخ حدود 12 میلیون هوادار در کشور آلمان داشته و شاید به همین مقدار نیز، از این باشگاه متنفر باشند. به هر حال این باشگاه ریشه دار آلمانی باید این واقعیات را بپذیرد، باشگاهی که همواره سعی کرده حس ناسیونالیستی مردم باواریا را نمایندگی کند تا به هواداران القاء شود که «ما یک خانواده هستیم» یا به عبارت دیگر، دیپلماسی «ما و آنها» را ساری و جاری بسازد. گاهی اوقات این سیاست سنتی باشگاه به نزدیکی های مرز تکبر هم رسیده ولی کارل هاینتس رومینیگه اعتقاد دارد که باشگاه متبوع وی به دنبال ترویج دو قطبی است.
موفقیت های بایرن در داخل و خارج زمین هر روز بیشتر شده و باواریایی ها به تیم خود می بالند زیرا باشگاهی دارند که یک بنگاه اقتصادی پر سود بوده و از طرف دیگر، درون زمین فوتبال نیز شانه به شانه غول های بزرگی همچون بارسلونا و رئال مادرید می ساید. بایرن مونیخ یادآور سال های طلایی آلمان غربی است، عصر با شکوه فرانتس بکن باوئر قیصر فوتبال در دهه 1970 میلادی و البته در حال حاضر، یک تیم بزرگ و مخوف از نسل جدید فوتبال آلمان.
حتماً به خاطر دارید که آن تیم پر ستاره بایرن در اواخر دهه 90 که چهره هایی جنجالی همچون لوتار ماتیوس، اشتفان افنبرگ و ماریو باسلر را در اختیار داشت، به تیم «اف.سی هالیوود» شهرت یافته بود. جالب این که حتی پس از چند تغییر نسل در تیم بایرن، هنوز هم لقب جنجالی «اف.سی هالیوود» برای آنها محفوظ مانده است. اما در تاریخچه پر شکوه بایرن، سال هایی مخوف و پر رمز و راز وجود دارند که پس از 80 سال، به تازگی افشاء و نوری به آن تاریکخانه تابانده شده است. سال های حکومت نازی، سال های پر حادثه و مخوف برای ژرمن ها!
باشگاه بایرن مونیخ در محله «شوابینگ» تأسیس و پیش از جنگ جهانی دوم، یک باشگاه با گرایش های کاملاً «یهودی» شناخته می شد که علاوه بر رئیس باشگاه، مربی این تیم در آن سال ها نیز یک یهودی بود. به همین دلیل، نازی ها این باشگاه را مورد هدف خویش قرار داده تا به آن ضربه بزنند اما بازیکن ها و مدیران باشگاه شروع به مبارزه علیه این اقدامات حکومت نازی کرده هر چند که اغلب مبارزاتشان به صورت فردی و محدود بود.
دیتریش شولتسه مارملینگ نویسنده کتاب «بایرن مونیخ و یهودی ها» که بابت نوشتن این کتاب، جایزه ویژه ای در سال 2011 دریافت کرد، اخیراً به نکات تازه ای اشاره داشت:
همه آن فعالیت ها در سال های پس از جنگ، از یادها رفت. موفقیت بایرن در دهه های 60 و 70 میلادی موجب محو داستان های گذشته شد.
در سال های نخست تأسیس باشگاه بایرن مونیخ از 1900 به بعد، دو بازیکن از 17 خرید باشگاه یهودی بودند. یکی از آنها یعنی بنو الکان متولد دورتموند، بعدها به لندن مهاجرت کرده و تبدیل به یک مجسمه ساز برجسته شد. مجسمه (Candelabra (Menorah در بیرون ساختمان پارلمان رژیم اشغالگر قدس در بیت المقدس، معروف ترین اثر وی است. از سال 1911، کورت لانداور پسر یک بازرگان ثروتمند یهودی، زمام بایرن مونیخ را در دست گرفت. بدین ترتیب، چند مربی موفق یهودی از جمله ریچارد دومبی اتریشی-مجارستانی روی نیمکت بایرن نشستند.
اولین قهرمانی باشگاه بایرن در فوتبال آلمان، تحت هدایت همین مربی در سال 1932 اتفاق افتاد. دومبی بعدها هدایت بارسلونا و فاینورد را عهده دار شد. پس از چند ماه که آدولف هیتلر قدرت را قبضه کرد، لانداور رئیس باشگاه بایرن و تعدادی از مسئولان یهودی این باشگاه مجبور به استعفاء شده و 33 روز را در یک کمپ پناهندگی گذرانده و سرانجام به سوئیس رفتند.
نازی ها، این باشگاه را یک باشگاه یهودی (Judenklub) نامیده و به دنبال از بین بردن آن بودند اما با مقاومت بایرن رو به رو شدند. بازیکن های بایرن در سال 1934 با قهوه ای پوش های ارتش نازی زد و خورد کردند. دو سال بعد، ویلی زیمتش رایتر مهاجم کناری بایرن با جسی اووِنز عکسی گرفت که جنجال به همراه داشت. اووِنز یک سیاهپوست آمریکایی بود که پس از فتح 4 مدال طلای المپیک 1936 برلین، موجبات خشم هیتلر را فراهم آورده و عکس او در کنار بازیکن بایرن مونیخ، گشتاپو را خشمگین تر کرد. زیگموند هارینگر مدافع کناری بایرن نیز یکی از رژه های ارتش نازی را «تئاتر کودکان» نامیده و به همین دلیل به زندان افتاد هر چند که مدتی بعد، فرار کرد.
وقتی که فرمانده ارتش نازی ها فراخوان عمومی برای اهدای فلزات به ارتش به منظور استفاده در جنگ داد، کانی هایدکمپ کاپیتان بایرن و همسرش، جام قهرمانی این باشگاه را پنهان کردند تا از دسترس نازی ها در امان بماند در حالی که سایر باشگاه های آلمانی، به این درخواست ارتش پاسخ مثبت دادند. سمبلیک ترین حرکت اعتراضی در سال 1943 و در شهر زوریخ اتفاق افتاد. پس از پایان یک بازی دوستانه با تیم ملی سوئیس، بازیکن های ملی پوش بایرن برای لانداور رئیس اسبق باشگاه خود که روی سکوها حضور داشت، دست تکان داده و به او ادای احترام کردند. لانداور پس از پایان جنگ جهانی دوم به مونیخ بازگشته و تا سال 1951 به عنوان رئیس باشگاه بایرن مشغول فعالیت بود اما به طور ناگهانی، روابط عمومی باشگاه بایرن اعلام کرد که وی می بایست به دلایل سیاسی و نژادی، این کشور را ترک نماید.
پس از گذشت حدود 80 سال از این وقایع، باشگاه بایرن مونیخ علاقه چندانی به صحبت درباره آن ندارد و هنگامی که بخشی از این مبارزه علیه نازی ها در قالب نام بایرن فاش شد، واکنش چندان ملموسی توسط مقامات باشگاه باواریایی بُروز نکرد. اولی هوینس در پاسخ به یک خبرنگار درباره آن رویدادها گفت که در آن زمان زنده نبوده و فریتس شرر معاون باشگاه گفت که به دلیل واکنش های منفی، بایرن علاقه ای ندارد که تبدیل به یک باشگاه منتسب به یهودی ها شود. به نظر می رسد که روابط تجاری بایرن مونیخ با قاره آسیا به ویژه کشورهای مسلمان و خشم مردم منطقه از ظلم های رژیم صهیونیستی علیه مردم فلسطین، باعث شده که چنین موضعی از سوی باشگاه بایرن مونیخ اتخاذ شود.
البته باید گفت که طی چند سال اخیر، موضع باشگاه بایرن مونیخ درباره این راز 80 ساله تاریخی، اندکی تغییر کرده است. برخی از آثار آن روزها، در موزه باشگاه بایرن مونیخ در آلیانز آرنا وجود دارد. مارک وارت هرتسوگ مورخ آلمانی می گوید که نباید باشگاه بایرن را یک نهاد اپوزوسیون علیه رژیم نازی دانست زیرا چنین تصوری اصولاً نادرست است هر چند که دیتریش شولتسه مارملینگ چنین نظری نداشته و این اظهار نظر هرتسوگ را فریبکارانه می داند. به هر حال، این راز 80 ساله بر ملا شده و این روزها در آلمان، سر و صدای زیادی بر پا کرده است. جالب این که، روبرت لواندوفسکی مهاجم لهستانی بایرن، با هیتلر نسبت خانوادگی داشته و نوه خواهر رهبر سابق نازی های آلمان محسوب می شود.
برگرفته از یادداشت رافائل هونیگشتاین در گاردین (با اندکی دخل و تصرف)
4464
بایرن مونیخ 
