قحط الرجال در خط حمله آتزوری؛ از سوپر ماریو تا مورچه اتمی!

وبسایت رسمی برنامه نود - لوئیجی ریوا یکی از مهاجمین اسطوره ای فوتبال ایتالیا چندی پیش به 72 سالگی رسید و جان لوئیجی بوفون این در روز تولد او، یک پیام تبریک ویدئویی فرستاد تا به وی بگوید که هنوز پس از 40 سال دوری اش از مستطیل سبز، از یادها نرفته و باید به پاس زحماتی که در تیم ملی ایتالیا کشیده، از ریوا تقدیر کرد. به راستی چرا فوتبال ایتالیا طی سال های اخیر، مهاجمین مطرحی در حد جیجی ریوا نداشته است؟

به گزارش وبسایت نود، جیجی ریوا یکی از بهترین مهاجمین تاریخ فوتبال ایتالیا محسوب می شود اگر نگوییم که بهترین است. بوفون خطاب به جیجی ریوا در این پیغام ویدئویی گفته بود:

امروز یک روز ویژه است. یک سال دیگر بر سن یک اسطوره اضافه شده، من چه چیزی می توانم بگویم؟ فقط می خواهم بدانی که هر وقت به تیم ملی فکر می کنم، هر سفری که می روم، هر تجربه ای که تاکنون داشته ام همیشه تو به یاد من می آیی. تو برای من بزرگ ترین لحظات و خاطرات را به جای گذاشته ای.

لوئیجی ریوا؛ غرش تندر

وقتی که جیجی بوفون در سال 1997 برای اولین بار به اردوی تمرینی تیم ملی فوتبال ایتالیا در کمپ کوورچانو دعوت شد، جیجی ریوا در آنجا منتظر وی بود. ریوا در آن زمان به عنوان یکی از مدیران تیم ملی ایتالیا وظیفه بازگویی خاطرات با شکوه لاجوردی پوش ها در روزهای طلایی را داشت تا به بازیکنان جوان تر، روحیه بدهد و آنها را از ارزش این پیراهن آگاه کند. وی حدود ربع قرن این مسئولیت را بر عهده داشت ولی به علت درد مفاصل و کمر، سه سال پیش از دعوت بوفون به تیم ملی ایتالیا، مجبور به ترک این شغل شد.

جیجی ریوا در حقیقت یک محافظ پیر برای استعدادهای جوان تیم ملی بود. او با پوشیدن همان کاپشن قدیمی و تی شرت هایی که همگان را به یاد چند دهه قبل می انداخت، سعی در زنده کردن حس ناسیونالیستی بازیکن های تیم ملی ایتالیا داشت. او یک انسان استثنایی بود و هست چرا که در اوج فوتبال خویش، به باشگاه کوچکی همچون کالیاری وفادار ماند و پیشنهاد باشگاه های غول ایتالیایی مانند اینتر را در دهه 1970 میلادی رد کرد تا بتواند با پیراهن کالیاری از دنیای فوتبال بازنشسته شود. این میزان وفاداری به پیراهن یک تیم ستودنی است و وقتی ستودنی تر می شود که بدانیم خودش عاشق اینتر بود!

جیجی ریوا را نباید به کالیاری محدود کرد، او یک اسطوره در تیم ملی ایتالیا بود که با 35 گل طی 45 بازی برای آتزوری، تبدیل به بهترین گلزن تاریخ تیم ملی کشورش شد. این رکورد گلزنی ریوا در تیم ملی ایتالیا حدود نیم قرن پابرجا مانده است و حتی بهترین مهاجمین ایتالیایی طی 50 سال اخیر نیز قادر به شکستن این رکورد نشده اند.

جانی بررا فوتبال نویس بزرگ ایتالیایی به جیجی ریوا لقب «غرش تندر» را داده بود، لقبی که اکنون برای شخصی همچون جامپیرو ونتورا سرمربی تیم ملی ایتالیا بسیار بیگانه و شاید مأیوس کننده به نظر برسد. به راستی کدام یک از مهاجمین تیم ملی ایتالیا حتی ذره ای به این لقب نزدیک است؟ پس از پایان دوره مربیگری چزاره پراندلی در آتزوری، کدام مهاجم تراز اول در لاجوردی پوش ها ظهور کرد؟

عصر برهوت؛ قحط الرجال مهاجم در خط حمله آتزوری

برخی در ایتالیا سعی کردند که صورت مسئله را پاک کنند چگونه؟ با متقاعد کردن مائورو ایکاردی و یا پائولو دیبالا برای تغییر تابعیت و پوشیدن پیراهن تیم ملی ایتالیا. وقتی که می بینیم ایتالیایی ها در فوتسال رو به بازیکن های برزیلی آورده اند، زیاد تعجب نمی کنیم زیرا آنها پیشینه چندان زیادی در این رشته نو پا ندارند اما چگونه می توان هضم کرد که تیم ملی فوتبال ایتالیا به علت کمبود بازیکن مستعد، منت چند بازیکن غیر ایتالیایی را بکشد تا پیراهن لاجوردی را به آنها بپوشاند؟

در این سال ها، یک استعداد مثل ماریو بالوتلی ظهور کرد ولی آن قدر حاشیه و بی اخلاقی داشت که به نا کجا آباد فوتبال رفت هر چند که طی چند ماه اخیر به خود آمده و هنوز امیدهایی برای احیای دوران فوتبال سوپر ماریو در تیم نیس فرانسه وجود دارد. یکی دیگر از استعدادهای نافرجام در خط حمله آتزوری بدون شک جوزپه روسی است که کوهی از استعداد در وجودش نهفته بود ولی به علت تعویض متعدد باشگاه و همچنین مصدومیت های پیاپی، نتوانست چزاره پراندلی و مارچلو لیپی را برای دعوت خود به تیم ملی متقاعد کند.

برخی از مهاجمین نیز چندان مورد توجه رسانه ای واقع نبودند ولی به طور ناگهانی به تیم ملی راه یافته و خود را به تدریج جا انداختند. مثلاً گراتزیانو پله در 29 سالگی و ادر برزیلی تبار در 28 سالگی توسط آنتونیو کونته به تیم ملی دعوت شدند. فقط کافی است که به دو سری از مهاجمینی اشاره کنیم که طی دو تورنمنت معتبر اخیر فوتبال در کشور فرانسه، پیراهن تیم ملی ایتالیا را پوشیدند یعنی جام جهانی 1998 و یورو 2016. چگونه می توان کریستین ویری، فیلیپو اینزاگی، روبرتو باجو، آلساندرو دل پیرو و انریکو کیِزا را با مهاجمین آتزوری در یورو 2016 حتی مقایسه کرد؟

البته نباید از بازی های خوب گراتزیانو پله و گل های مهمی که او در همین تورنمنت برای ایتالیا زد و یا همکاری های خوبی که بین او و ادر وجود داشت، چشم پوشی کنیم ولی در مقام مقایسه، عملکرد و کیفیت کلی بازیکن های کنونی ایتالیا نسبت به ملی پوشان دهه های پیشین به ویژه دهه 90 میلادی دچار تنزلی شگرف شده است. بیشترین تعداد گل زده در این جمع به دانیله ده روسی با 19 گل تعلق دارد و جالب این که ده روسی یک هافبک می باشد. نگاهی به فهرست بزرگ ترین مهاجمین ادوار مختلف تیم ملی ایتالیا از جمله لوکا تونی، جان لوکا ویالی، آنتونیو دی ناتاله، فابریتزیو راوانلی، جاپیرو بونیپرتی، جوزپه سینیوری و بازیکن های بازیسازی همچون جیجی ریوا، جان فرانکو زولا و فرانچسکو توتی و مقایسه آن با تیم کنونی، واقعاً تأسف آور است.

چالش های ونتورا در خط حمله آتزوری؛ از سوپر ماریو تا مورچه اتمی

جامپیرو ونتورا سرمربی کنونی آتزوری بر خلاف اسلاف خویش به ویژه مارچلو لیپی و آنتونیو کونته یک مربی پر افتخار نیست و هرگز گزینه مطلوب مطبوعات این کشور برای نشستن روی نیمکت تیم ملی نبود. او همواره اصرار دارد تا ضعف کنونی ایتالیا در خط حمله را به عدم وجود بازیکن های بزرگ در این پست ربط داده و مقایسه ای بین مهاجمین ایتالیا در آخرین قهرمانی این تیم در جام جهانی یعنی دقیقاً 10 سال پیش با تیم کنونی داشته باشد، مهاجمینی مثل توتی، دل پیرو، اینزاگی، جیلاردینو و یاکوئینتا.

وقتی که گراتزیانو پله از تیم ملی ایتالیا به دلیل بی احترامی به ونتورا پس از تعویض مقابل اسپانیا کنار گذاشته شد، بسیاری از مطبوعات و افکار عمومی در ایتالیا پس از درخشش در لیگ MLS، خواستار دعوت مجدد سباستین جووینکو ملقب به «مورچه اتمی» به تیم ملی شدند اما ونتورا به بهانه عدم کیفیت بالای MLS از چنین تصمیمی استقبال نکرد. بسیاری از کارشناس ها اعتقاد دارند که این یک سیاست دوگانه از سوی جامپیرو ونتورا است که از طرفی، یک بازیکن از سوپر لیگ چین را دعوت کرده ولی به یک بازیکن آماده شاغل در MLS اعتنایی ندارد. 43 گل و 33 پاس گل برای جووینکو طی 65 بازی در MLS در شرایطی ثبت شده که وی از زمان مهاجرت به آمریکا فقط 32 دقیقه برای ایتالیا بازی کرده است.

همچنین مجادلات زیادی درباره دعوت از ماریو بالوتلی وجود دارد، او پس از حضور در نیس طی 9 بازی موفق به زدن 7 گل شده است اما به جای سوپر ماریو، بازیکن های دیگری همچون سیمونه زاتزا و مانولو گابیادینی در اردوی تیم ملی حضور دارند که از وضعیت خوبی در تیم های وستهم و ناپولی برخوردار نیستند. ونتورا تصمیم گرفت که در اردوی اخیر، از جان لوکا لاپادولا پدیده میلان دعوت به عمل بیاورد.

جالب این که لاپادولا 26 ساله است و تا دو سال پیش در دسته سوم بازی می کرد. او یک مادر پرویی دارد و پس از آقای گلی سری ب به همراه پسکارا، نامی برای خود دست و پا کرد ولی در فصل جاری فقط دو بار در ترکیب اصلی میلان قرار گرفت و با انجام دو بازی، به تیم ملی ایتالیا دعوت شد. ونتورا همچنان تأکید دارد که بالوتلی را به تیم ملی دعوت نخواهد کرد. یکی دیگر از مستعد ترین بازیکن هایی که پشت در آتزوری مانده، دومنیکو براردی مهاجم ارزنده ساسولو است که 7 گل را طی 6 بازی زده ولی هنوز جایی در تیم ملی ندارد.

دو مهاجم اصلی آتزوری طی چند بازی اخیر یعنی چیرو ایموبیله و آندریا بلوتی، هر دو شاگرد ونتورا در تیم تورینو بودند و به دلیل شناخت متقابل از یکدیگر، به شدت مورد توجه ونتورا هستند. ایموبیله پس از درخشش در تورینو روزهای خوبی را در بوروسیا دورتموند سپری نکرد و به شدت دچار افت شد اما نمایش او در هفته های اخیر امیدوار کننده است. شاید بتوان آندریا بلوتی را سورپرایز ونتورا در تیم ملی دانست. او از مهاجم دوم تورینو تبدیل به مهاجم اصلی تیم ملی ایتالیا شده و حتی برخی سبک بازی اش را با کریستین ویری مقایسه می کنند. بلوتی و ایموبیله طی بازی های اخیر جور خط حمله آتزوری را کشیده و برای این تیم گل های مهمی را به ثمر رسانده اند ولی عملکرد بلوتی به قدری خوب بوده که حتی پیشنهادهای جدی از یوونتوس و میلان دارد. بلوتی 3 گل و یک پاس گل را طی چهار بازی اخیر ثبت کرد ولی ایموبیله 3 گل را در 4 بازی اخیر آتزوری به ثمر رسانده است.

جیمز هورنکسل در ESPN

4464