خیلی ها از خوشحالی رئالی ها بعد از تساوی مقابل بارسا تعجب کردند؛ اما آیا واقعا این میزان رضایت برای تیمی چون رئال، طبیعی بود؟
به گزارش کاپ، ال کلاسیکوی دویست و شصت و چهارم هم تمام شد. ال کلاسیکویی که نه بارسلونا، بارسلونای همیشگی بود و نه رئال، آن رئالی که می شناختیم. آبی اناری ها با ترس و لرز بازی می کردند و فشار را می شد در ساق پای بازیکنان این تیم به وضوح دید و رئال هم آمده بود که نبازد و فاصله ۶ امتیازی را حفظ کند. همین ها باعث شد تا بازی کیفیت لازمه را نداشته باشد. ازمعدود جذابیتهای این مسابقه هم دوربین ۳۶۰ درجه تلویزیونی، پرش سه متر و شصت سانتی رونالدو(با محاسبات جواد خیابانی)، هندبال نیمه اول دو تیم که از چشم داور همگی با پا رخ داد؛ بود و نکته خاص دیگری در این ال کلاسیکو دیده نشد.اما وقتی سوت پایان مسابقه توسط کلوس گومز به صدا در آمد؛ اسکوربورد نتیجه ۱-۱ را نشان می داد ولی یک طرف ماجرا، کهکشانی هایی حضور داشتند که مستانه خوشحالی می کردند وچند متر آنطرفتر بلوگراناهایی بودند که گویی باخت تلخی را مقابل رقیب سنتی تجربه کرده اند. همین مساله استارت کری خوانی تیفوسیهای دو تیم را زد. بارسا فنزها، طعنه زندند که مساوی با آبی اناریها، حکم برد را برای پایتخت نشین ها دارد که اینقدر شادی می کنند.حال این سوال به وجود می آید که آیا واقعا رئال باید از این تساوی خوشحال باشد؟ پاسخ یک کلام است. قطعا!میپرسید چرا؟ باما همراه باشید.
زیزو، یک بازی تا جاودانگیلئو بن هکرحدفاصل سال های ۱۹۸۸ و ۱۹۸۹، ۳۴ بازی بدون شکست را با رئال تجربه کرد و دیگر این رکورد دست نیافتنی شد. حتی آنچلوتی تا دو سه قدمی این رکورد آمد اما دستش از رسیدن به آن کوتاه ماند اما زیزو، بعد از باختی که تیمش مقابل وولفسبورگ تجربه کرد؛ سازنباختن را کوک کرد و حالا ۳۳ بازی است که بازیکنانش تحت رهبری او ارکستر را بدون کوچکترین فالشی می زنند و فقط یک گام تا جاودانگی فاصله دارند. مهمترین خان در راه رسیدن به این رکورد بارسا بود که آنهم با موفقیت پشت سر گذاشته شد.
دبل در نیوکمپ بعد از قریب به ۴سالرئال مادرید آخرین بار در سال ۲۰۱۲ بود که توانست در دو بازی لالیگایی پیاپی در نیوکمپ، به بارسا نبازد و حالا بازهم این اتفاق بعد از قریب به چهار سال تکرار شد. لوس بلانکوس ها، بعد از اینکه، دوم آپریل ۲۰۱۶ با نتیجه ۲-۱ حریف خود را شکست دادند؛ امروز هم با نتیجه ۱-۱ شاگردان انریکه را جلوی ۹۹هزار تماشاچی متوقف کردند و برنده واقعی دو جدال سال ۲۰۱۶ با آبی اناری ها لقب گرفتند.
حفظ فاصله ۶ امتیازی و بوی جامی که آید همیبرای پرافتخارترین باشگاه تاریخ اروپا، خیلی کنایه آمیز است که نتواند ۴ سال، لیگ داخلی کشورش را فتح کند و به جای آنها، رقیب سنتی شان و هم شهری ندارشان، جام ها را درو کنند. این اتفاق برای رئال افتاد و حالا تحمل سال پنجم، مهلک ترین اتفاق ممکن برای طرفداران این تیم است.اما به نظر در این فصل، زیزو در حال شکاندن شاخ غول چهارساله است. فاصله ۶ امتیازی رئالی ها با بارسا در حالی امروز حفظ شد که فقط چند دقیقه تا سه امتیازی شدنش پیش رفتیم اما سر راموس، فاصله ها را حفظ کرد و دستش را به جام لالیگا را نزدیک و نزدیک تر کرد.
فرشته نجات، عالیجناب راموسبعد از رفتن سن ایکر، راموس به تنهایی نماد باشگاه سلطنتی شده است. رئال به داشتن مدافع باتعصبش می بالد. حالا تصور کنید همین بازیکن بتواند در سر بزنگاه، در ورزشگاهی که تا چشم کار می کند؛ دشمن قسم خورده وجود دارد؛ کاری کند که همه وادار به سکوت شوند. خیلی مزه دارد. طعم متفاوتی دارد. سرخی، بازهم ماموریتش را انجام داد. ماموریتی که وقتی انجام می شود که همه تیم نا امید هستند. حتی زیدان. این بار اول او نیست. می توانید از سیمئونه بپرسید.
پرونده مسی و توپ طلا بسته شد؟مسی اگر تا آخر عمرش هم به رئال گل نزند؛ شاید هیچ کس نتواند به رکورد ۲۱ گله اش در تاریخ ال کلاسیکو برسد اما مسی، مسی است. وقتی در ۶ ال کلاسیکو گل نمی زند حتما طوری شده است. یک جای کار می لنگد. بله. آقای کینگ برای چندمین هفته پیاپی گل نزد و بارسا هم نبرد. این اتفاقات در کنار هم در آستانه مراسم انتخاب بهترین های جهان، می تواند توپ طلا را از دستان مسی دور کند و به دستان، سی آر سون در اردوی کهکشانی ها نزدیک کند.
می بینید. رئال ها حق دارند خوشحال باشند. آنها باید از این ۱-۱ راضی باشند و سلفی بگیرند و کری بخوانند. آنها فارغ از اینکه توانسته اند بعد از مدتها دوباره مقابل رقیب سنتی و دشمن قسم خورده شان، قد علم کنند بلکه به اهداف زیادی رسیدند.
اهدافی که برای رسیدن به آنها، سال هاست منتظر مانده اند.
نوید استادرحیمی
