گزارش/ چه بر سر مربیانی که به تیم های خود بازگشتند آمد؟

می گویند هیچ وقت به باشگاه قبلی خود باز نگردید، اما مربیان این کار را می کنند. استیو مکلارن به دربی بازگشته و بروس آرنا بار دیگر هدایت آمریکا را بر عهده دارد. جاش مک لولین به مربیانی پرداخته که به تیم های قبلی خود بازگشته اند.

به گزارش کاپ، بازگشت استیو مکلارن به دربی تا اینجای کار خیلی خوب پیش رفته است. آنها چهار بازی از شش بازی اول خود را با پیروزی پشت سر گذاشته و به میانه های جدول رسیده و نیم نگاهی هم به بازی های پلی آف دارند. البته بازگشت مربیان همیشه اینچنین پیش نمی رود.

-کنی داگلیش، لیورپول

1985-1991 و 2011-2012

پس از فاجعه هیسیل در سال 1985، داگلیش سریعا به عنوان بازیکن-مربی فعالیت خود را آغاز کرد. او قرمزها را در اولین فصل مربیگری اش قهرمان لیگ و کاپ کرد. وی این عنوان را دو بار دیگر در سال های 1988 و 1990 به دست آورد.

20 سال زمان نیاز بود تا او بار دیگر قدم به آنفیلد بگذارد. او پس از اخراج روی هاجسون در سال 2011 هدایت قرمزها را بر عهده گرفت. یک شروع خوب نشان دهنده این بود که او می تواند این پست را به صورت دائم بر عهده بگیرد، اما مرد اسکاتلندی پس از کسب عنوان هشتم در لیگ برتر از سمت خود اخراج شد.

-کوین کیگان، نیوکسل یونایتد

1992-1997 و 2008

کینگ کوو در اولین فصل حضور خود تقریبا نیوکسل را قهرمان لیگ برتر انگلیس کرده بود، اما کلاغ ها در کورس قهرمانی کم آورده و برتری 12 امتیازی خود در صدر جدول را از دست دادند. هنوز هم در سنت جیمز پارک از کیگان به عنوان یک قهرمان یاد می شود و در سال 2008 پس از هدایت فولام، انگلیس و منچسترسیتی، با روی باز برای بار دوم او را قبول کردند. البته او تنها هشت ماه دوام آورد. کیگان به علت مشکلاتی که با مدیر ورزشی باشگاه، یعنی دنیس وایز داشت استعفا داد. وایز بدون اینکه مربی در جریان باشد، ژیسکو و ناچو گونزالس را خریداری کرده بود.

صادقانه می گویم، هیچ شغلی در مربیگری نبود که آن را بخواهم، این شغل آنی است که همیشه می خواستم.باید بگویم واقعا شگفت زده شده ام. اینجا بهترین هواداران در تمام کشور را دارد. و ما می خواهیم با کمک همین مردم، سرنوشت باشگاه را تغییر دهیم.ما تاریخ نیوکسل را از نو می نویسیم و این باشگاه را به جایی می رسانیم که به آن تعلق دارد.

-ژوره مورینیو، چلسی

2004-2007 و 2013-2015

مورینیو در سال 2004 و پس از قهرمان در اروپا با پورتو، خود را به عنوان مربی چلسی به تمامی دنیا شناساند. او توانست در دو فصل اول حضور خود در استمفوردبریج دو بار قهرمانی لیگ برتر را به دست بیاورد و خود را "آقای خاص" معرفی کرد. رابطه نه چندان خوب او با رومان آبراموویچ در آن سال غیر قابل تحمل بود و شکست خانگی مقابل روزنبرگ باعث خروج او شد.

پس از کسب قهرمانی های بیشتر با اینتر و رئال مادرید، مورینیو خود را "آقای خوشحال" نام گذاری کرد و در سال 2013 به چلسی بازگشت. او در فصل دوم بازگشت خود بار دیگر قهرمان لیگ برتر شد، اما با شروع فصل بعد چیزها به شدت از کنترل خارج شد و مورینیو با رسیدن کریسمس شغل خود را از دست داد. با اینکه در تابستان به منچستریونایتد پیوسته، بازگشت دوباره او به غرب لندن در آینده غیرممکن نخواهد بود.

اولین صحبت های ما برای من جالب توجه بود، زیرا افرادی را دیدم که با من ذهنیت مشترکی دارند. آنها فوتبال را دوست دارند، من هم فوتبال را دوست دارم، آنها می خواهند همیشه پیروز باشند، من هم می خواهم همیشه پیروز باشم.  ما بازیکنان با کیفیت زیادی داریم، و متاسفم که اینگونه بیان می کنم، اکنون مربی با کیفیتی هم در اختیار داریم. پورتو در راه قهرمانی اروپا، مجبور بود پارتیزان بلگراد، رئال مادرید، مارسی، المپیک لیون، و منچستریونایتد، را ببرد. بار دیگر از شما می خواهم که نام مغرور را روی من نگذارید، زیرا چیزی که می گویم حقیقت دارد، من قهرمان اروپا هستم، برای همین یک مربی عادی نیستم، فکر می کنم من "آقای خاص" هستم.

-فابیو کاپلو، رئال مادرید

1996-1997 و 2006-2007

هر دو حضور فابیو کاپلو در سانتیاگو برنابئو کوتاه بود، اما این موضوع او را از بدل شدن به یکی از موفق ترین مربیان رئال مادرید باز نداشت. مرد ایتالیایی در هر دو سال 1997 و 2007 قهرمان لالیگا شد، به پیشرفت رائول و روبرتو کارلوس کمک زیادی کرد و بازیکنانی مثل فابیو کاناوارو، دوید بکام و رود فن نیستلروی را هدایت کرد.

کاپلو هیچ وقت در مادرید شهرت زیادی نداشت، و همیشه روش بازی تیمش از سوی هواداران و رسانه ها مورد انتقاد قرار می گرفت. با اینکه در سال 2007 قهرمان لیگ شد، اما در نهایت از سمت خود اخراج شد. سفید پوشان از آن زمان تنها 2 بار موفق به کسب عنوان قهرمانی شده اند. به نظر اخراج او عملی غیر حرفه ای از سوی سران رئال مادرید بوده است.

-ویتوریو پوزو، ایتالیا

1912، 1921، 1924، و 1929-1948

پوزو هدایت تیم ملی کشورش را چهار بار بر عهده گرفت. در سال های 1912، 1921، 1924، و 1929 تا 1948. ایتالیا در آن مدت توانست در سال 1934 در خاک خود برای اولین بار قهرمان جام جهانی شود. آنها با شکست مجارستان در فینال سال 1938 برای بار دوم قهرمان و از عنوان خود دفاع کردند.

برزیل را در نیمه نهایی آن سال حذف کردند. این در حالی بود که آنها از همان زمان بلیط های خود را برای رفتن از مارسی به پاریس رزرو کرده بودند تا روز بعد به بازی فینال برسند. پوزو از این اطلاعات در قسمت کلیدی صحبت های خود برای تیمش استفاده کرد و آتزوری پیش از رفتن به پایتخت با نتیجه 2 بر یک به پیروزی رسید.

وی همچنین در سال 1936 توانست با تیم ملی ایتالیا قهرمان المپیک برلین شود.