ده کاپیتان افسانه ای تاریخ سری آ؛ از مارادونا تا توتی

وبسایت رسمی برنامه نود - در تاریخ فوتبال ایتالیا همواره نام های بزرگی وجود داشته که اسطوره وفاداری به باشگاه، تعصب و عشق به پیراهن بوده اند. نگاهی خواهیم داشت به 10 کاپیتان افسانه ای در تاریخ سری آ

به گزارش وبسایت نود، تاریخچه فوتبال ایتالیا مملو از نام های بزرگی است که همچون پازل در کنار یکدیگر قرار گرفته و هویت فوتبال در سرزمین چکمه را تشکیل داده اند. بازیکن های بزرگی همچون پائولو مالدینی، فرانکو بارزی، جوزپه برگومی و خاویر زانتی تنها چند نمونه از کاپیتان های افسانه ای باشگاه های بزرگ سری آ هستند. در این نوشتار، نام 10 کاپیتان افسانه ای تاریخ سری آ را مرور کرده تا به همین بهانه، گذری داشته باشیم در تالار افتخارات فوتبال ایتالیا

والنتینو ماتزولا

والنتینو شاید یکی از موارد استثنایی در تاریخ فوتبال باشد که شهرت فرزند وی از خودش بیشتر شده است. او پدر ساندرو ماتزولا کاپیتان افسانه ای اینتر می باشد. والنتینو ماتزولا کاپیتان همان تیم بزرگ تورینو در دهه 1940 میلادی بود که به « Il Grande Torino» شهرت یافت. او با ثبت نخستین افتخار خود یعنی قهرمانی کوپا ایتالیا در سال 1941 به همراه تیم ونتزیا مطرح و یک سال بعد به تورینو پیوست تا همبازی ازیو لوییک شود. ماتزولا در تورینو یا به قول ایتالیایی ها « Il Toro» به 6 عنوان قهرمانی لیگ و یک عنوان قهرمانی جام حذفی در فصل 43-1942 دست یافت.

پایان تراژیک زندگی والنتینو ماتزولا در «فاجعه Superga» بود که منجر به سقوط هواپیمای حامل بازیکن های تورینو در می 1949 و مرگ عده ای از بزرگ ترین ستاره های فوتبال ایتالیا در آن سال ها شد. ماتزولا یک بازیکن کامل بود که حتی جانی بررا فوتبال نویس بزرگ ایتالیایی درباره وی چنین نوشت:

 او همچون یک دونده دوهای سرعت استارت می زند، همچون دونده دوهای متوسط می دود و همچون یک مهاجم با هر پایی شوت می زند. ماتزولا همچون یک هنرمند آکروبات می پرد، توپ را از عقب گرفته و حملاتی را تدارک می بیند که اغلب نیز خودش در نقش تمام کننده ظاهر می شود. او به طور هم زمان یک بازیساز و گلزن است.

ماریو ریگامونتی هم تیمی سابق والنتینو ماتزولا در گراناتا (لقب باشگاه تورینو) درباره وی گفت:

ماتزولا نصف تیم تورینو است و نصف دیگر این تیم، بقیه بازیکن ها هستند!

فرانکو بارزی

او محصول آکادمی جوانان باشگاه میلان بود که تمام روزهای خوب و بد را در روسونری گذراند. پس از مردودی در تست باشگاه اینتر، وی در سال 1978 به تیم بزرگسالان میلان پیوست. علی رغم قهرمانی لیگ در فصل 79-1978، اوضاع برای Diavolo  (یکی از القاب باشگاه میلان به معنی شیطان) خوب پیش نرفت و این تیم دو بار در اوایل دهه 1980 میلادی به دسته پایین سقوط کرد اما فرانکو بارزی با تعصبی مثال زدنی همچنان به پیراهن میلان وفادار ماند و در خلال تیره ترین روزهای تاریخ باشگاه، هرگز میلان را ترک نکرد.

او از سال 1982 بازوبند کاپیتانی میلان را در اختیار گرفت و تا آخرین روز پوشیدن پیراهن قرمز و مشکی در سال 1997، همچنان کاپیتان باشگاه باقی ماند. بارزی رهبر همان تیم رؤیایی میلان بود که در اواخر دهه 1980 و اوایل دهه 1990 توانست سال های باشکوهی را به همراه آریگو ساکی و سپس فابیو کاپلو پشت سر بگذارد. 5 اسکودتو، 3 قهرمانی در جام باشگاه های اروپا (در فینال 1994 مائورو تاسوتی کاپیتان بود)، 3 سوپر کاپ اروپا و 2 جام بین قاره ای حاصل سال هایی بود که فرانکو بارزی بازوبند کاپیتانی میلان را بر دست می بست.

خاویر زانتی

ماسیمو موراتی در سال 1995 رئیس باشگاه اینتر شد و یکی از نخستین خریدهای او، یک دفاع راست 21 ساله آرژانتینی از تیم بانفیلد بود. خاویر زانتی خیلی زود در ترکیب تیم ملی آرژانتین و اینتر جا افتاد و در اولین فصل با پیراهن نراتزوری، 32 بار به میدان رفت. پس از خداحافظی جوزپه برگومی در سال 1999، بازوبند کاپیتانی اینتر به زانتی رسید. این بازیکن محبوب و محجوب آرژانتینی 858 بار پیراهن اینتر را پوشید که 615 بازی زانتی در سری آ فقط با پیراهن اینتر بود.

5 اسکودتو، 4 کوپا ایتالیا، یک قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا در سال 2010، یک قهرمانی در جام یوفا 1998، چهار سوپر کاپ ایتالیا و یک قهرمانی در جام جهانی باشگاه ها در کارنامه افتخارات زانتی طی دوران حضور در نراتزوری مشاهده می شود.

آلساندرو دل پیرو

پس از 20 سال حضور در بیانکونری، نام دل پیرو با یوونتوس عجین شده است. او در 18 سالگی از پادووا به یوونتوس پیوست و خیلی زود از سایه روبرتو باجو خارج شد. پس از فروش «الهه دم اسبی» در سال 1995، به تدریج دل پیرو نقش کلیدی تری را در یوونتوس پیدا کرده و اولین اسکودتوی خویش را در فصل 95-1994 به همراه یوونتوس به دست آورد. اولین قهرمانی یوونتوس در سری آ با بازوبند کاپیتانی «پینتوریکیو» در فصل 02-2001 رقم خورد.

قهرمانی های دل پیرو با بازوبند کاپیتانی بانوی پیر در فصل های 05-2004 و 12-2011 نیز تکرار شد و دو عنوان قهرمانی دیگر را نیز به علت کالچو پولی از یوونتوس گرفتند. وقتی که یوونتوس در سال 2006 به سری ب تبعید گردید، الکس به پیراهن بیانکونری وفادار ماند تا محبوبیت وی نزد هواداران صد چندان شود. دل پیرو در سال 2012 در کمال بی مهری مسئولان باشگاه یوونتوس مجبور  به جدایی و پیوستن به اف.سی سیدنی در لیگ استرالیا شد و دو سال بعد با پیراهن دینامو دهلی هند از دنیای فوتبال خداحافظی کرد. 290 گل و 705 بازی رسمی با پیراهن یوونتوس باعث شده تا الکس دل پیرو یک بازیکن افسانه ای در تاریخ این باشگاه لقب بگیرد.

پائولو مالدینی

دفاع چپ افسانه ای روسونری توانست به خوبی پا در جای پای پدر خود گذاشته و تبدیل به یک بازیکن بزرگ در تاریخ باشگاه میلان شود. نخستین بازی او با پیراهن میلان در ژانویه 1985 یعنی در 16 سالگی بود. پائولو مالدینی در فصل 86-1985 یکی از بازیکن های کلیدی میلان شد و بخشی از همان تیم رؤیایی که جام های رنگارنگ را در دهه های 80 و 90 میلادی با آریگو ساکی و فابیو کاپلو درو می کرد.

پس از بازنشستگی فرانکو بارزی در سال 1997، بازوبند کاپیتانی روسونری به مالدینی رسید. میلان در دوران کاپیتانی مالدینی به دو قهرمانی سری آ، یک قهرمانی کوپا ایتالیا، دو قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا، دو سوپر کاپ اروپا و یک قهرمانی در جام جهانی باشگاه ها در سال 2007 دست یافت. پائولو مالدینی پس از انجام 902 بازی با پیراهن میلان (647 بازی در سری آ) در سال 2009 از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

دیگو مارادونا

دوران هفت ساله حضور مارادونا در ناپولی نه تنها برای او بلکه برای باشگاه محبوب بندر ناپل نیز یک نقطه عطف بود. « El Pibe» در سال 1984 به طرز محترمانه ای از بارسلونا کنار گذاشته شد اما پوشیدن پیراهن ناپولی شاید بهترین تصمیم عمر ورزشی دیگو مارادونا باشد. او به همراه پارتنوپئی به دو اسکودتو در فصول 87-1986 و 90-1989 دست یافت و جام یوفا را در فصل 89-1988 بالا برد.

ناپولی توانست با تکیه بر مارادونا دوران سلطه باشگاه های شمال ایتالیا را فرو ریخته و اسکودتو را به جنوب سرزمین چکمه ببرد. پس از جدایی مارادونا از ناپولی در سال 1991، پیراهن شماره 10 این باشگاه برای همیشه به بایگانی سپرده شد. مارادونا با 115 گل طی 259 بازی برای ناپولی در کلیه رقابت ها، همچنان بهترین گلزن تاریخ پارتنوپئی محسوب می شود. 188 بازی در سری آ و 81 گل برای مارادونا به ثبت رسیده است.

آرماندو پیکی

اگر چه بازیکن های بزرگ تری در تاریخ باشگاه اینتر وجود داشته اند اما بازوبندکاپیتانی تیم رؤیایی اینتر یا به قول ایتالیایی ها « Il Grande Inter» به آرماندو پیکی سپرده شد. او در سال 1960 به عنوان مدافع راست از تیم گمنام اسپال به اینتر پیوست ولی هلنیو هررا مربی متفکر اینتر از پیکی یک سوئیپر ساخت و او تبدیل به بخشی از همان سیستم مشهور کاتناچو شد. 3 اسکودتو، 2 قهرمانی اروپا و 2 جام بین قاره ای در دوران کاپیتانی آرماندو پیکی در باشگاه اینتر رقم خورد. پس از شکست شوک آور مقابل سلتیک در فینال جام باشگاه های اروپا در سال 1967، مسئولان باشگاه اینتر ترجیح دادند تا پیکی را به تیم وارزه واگذار کنند. دو سال بعد، پیکی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

فرانچسکو توتی

بیش از 20 سال حضور در جالوروسی باعث شده تا نام گلادیاتور شهر رم با باشگاه محبوب پایتخت عجین شود. اگر چه توتی با ماندگاری در رم از دستیابی به جام های متعدد محروم گردید اما تبدیل به اسطوره تعصب و وفاداری شد. توتی در سال 1998 بازوبند کاپیتانی رم را از آلدایر گرفت و لقب جوان ترین کاپیتان تاریخ سری آ در 22 سالگی را به دست آورد.

رم در دوران کاپیتانی توتی به یک اسکودتو در فصل 01-2000 و دو قهرمانی کوپا ایتالیا در فصل های 07-2006 و 08-2007 رسید. توتی از لحاظ تعداد بازی در رده سوم تاریخ سری آ با 608 بازی و دومین گلزن برتر تاریخ سری آ با 250 گل محسوب می شود.

جانی ریورا

او را یکی از بزرگ ترین بازیکن های تاریخ فوتبال ایتالیا و باشگاه میلان می دانند. ریورا در سال 1960 و در 16 سالگی از آلساندریا به میلان پیوست و به سرعت با تکیه بر خلاقیت خویش توانست نقشی کلیدی را در روسونری پیدا کند. جانی ریورا افسانه ای در فصل 62-1961 فاتح اسکودتو و یک سال بعد نیز فاتح جام باشگاه های اروپا با پیراهن میلان شد.

پس از جدایی چزاره مالدینی از میلان و پیوستن به تیم تورینو، بازوبند کاپیتانی روسونری در سال 1966 به جانی ریوارا رسید و میلان در دوره کاپیتانی وی به 2 اسکودتو، 4 کوپا ایتالیا، یک قهرمانی در جام باشگاه های اروپا و جام بین قاره ای در سال 1969 و البته دو قهرمانی در جام برندگان جام اروپا دست یافت. جانی ریورا در سال 1979 پس از انجام 658 بازی برای میلان در کلیه رقابت ها و 164 گل از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.

ویرجینیو روزتا

روزتا پس از جدایی از تیم پرو ورچلی در سال 1923، تبدیل به یکی از ستاره های بی همتای یوونتوس در دهه های 1920 و 1930 میلادی شد. جالب این که وی به همراه تیم پرو ورچلی به دو قهرمانی در لیگ ایتالیا دست یافته بود. ویرجینیو روزتا به عنوان دفاع راست در کنار جانپیرو کومبی دروازه بان و اومبرتو کالیاریس دفاع چپ یوونتوس توانستند یک مثلث دفاعی قدرتمند را برای بیانکونری و تیم ملی ایتالیا بسازند.

روزتا یکی از نخستین مدافعان فوتبال ایتالیا بود که فقط به زیر توپ نمی زد بلکه یک بازیکن پا به توپ بود و گستره وظایف یک مدافع را از نو تعریف نمود. او در فصل 26-1925 به همراه یوونتوس فاتح لیگ ایتالیا شد و از سال 1929 تا 1935 بازوبند کاپیتانی بانوی پیر را بر دست بست. در دوران کاپیتانی ویرجینیو روزتا افتخارات بزرگی از جمله 5 اسکودتوی پیاپی نصیب یوونتوس شد. در تاریخچه فوتبال ایتالیا از این دوره به عنوان «پنج سال طلایی» یا «Quinquennio d’oro» نام برده می شود.

برگرفته از Forzaitalianfootball

4464