وبسایت رسمی برنامه نود - کارل ماچت مقاله نویس وبسایتBleacher Report نگاهی داشته است به آمار و ارقام دو بازیکن برتر فوتبال اروپا و جهان که آنرا از نظر خواهید گذراند.
به گزارش وبسایت نود، سال 2016 سال خاصی برای کریستیانو رونالدو بود، او به همراه رئال مادرید و تیم ملی پرتغال به مقام قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا و یورو 2016 رسید با این حال بسیاری اعتقاد دارند حضور او در هیچ یک از دو فینال این مسابقات تاثیر گذار نبوده است. عدم حضور پر رنگ او در دیدار فینال لیگ قهرمانان اروپا و همچنین ترک کردن زمین در فینال یورو 2016 در بیست و پنجمین دقیقه از آن دیدار باعث شده است تا بسیاری بر این اعتقاد باشند که این بازیکن پرتغالی نقش پر رنگی روی قهرمانی‌های رئال مادرید و تیم ملی پرتغال نداشته است. با این حال بنا بر اعتقاد بسیاری از افراد اگر کسب عناوین تیمی مد نظر باشد، جایزه توپ طلای اروپا به حق به این بازیکن پرتغالی اعطا شده است. سال 2017 نیز همانند گذشته آغاز شد و این بار جایزه بهترین بازیکن فیفا را برای این ستاره پرتغالی به ارمغان آورد اما سوالی که وجود دارد این است که آیا او بهترین انتخاب ممکن برای این عنوان بوده است؟
قطعا هواداران رئال مادرید و طرفداران کریستیانو رونالدو با این انتخاب موافق خواهند بود اما در فوتبال امروزی به نفر دوم هرگز توجهی همانند نفر نخست نمی‌شود حتی اگر دومین نفر شرایط بهتری داشته باشد. در این خصوص مشخصا در مورد لیونل مسی صحبت‌هایی می‌شود که او را به دلیل تاثیر گسترده اش – که شاید تا حدی بیش از رونالدو بوده است- مستحق دریافت جایزه بهترین بازیکن فیفا می‌دانند.
بارسلونا و رئال مادرید هر ساله برای کسب قهرمانی های متعدد تلاش می‌کنند و تا آنجایی که می‌توانند برای کسب مقام‌های قهرمانی از توانایی‌هایشان استفاده می‌کنند اما در نهایت تنها یک نوع نگاه به این دو تیم صورت می گیرد و آن هم این است که یکی از این دو تیم قهرمان شده است و دیگری خیر، حتی اگر تیمی تنها با یک امتیاز اختلاف نسبت به دیگری مقام قهرمانی را از دست داده باشد. مسئله تنها در مورد قهرمانی و عدم قهرمانی است، درست همانند رقابت مسی و رونالدو. تعدادی از کارشناسان اذعان دارند که تاثیرگذاری یک تیم یا یک بازیکن در طولانی مدت به اندازه کافی عامل مناسبی نیست تا عنوان بهترین را به آن تیم یا آن بازیکن نسبت داد در حالیکه بسیاری نظری متفاوت با این ایده را دارند.
مسی به مقام قهرمانی لالیگا دست یافت و کوپا دل ری را نیز فتح کرد، به همراه تیم ملی آرژانتین تا فینال کوپا آمریکا نیز رفت اما باز هم مقابل شیلی متوقف شد، او در سال 2016 موفق شد 59 گل به ثمر برساند. از سوی مقابل رونالدو لالیگا را با یک امتیاز کمتر از بارسلونا از دست داد و به دو فینال رسید و در هر دوی این فینال‌ها به مقام قهرمانی دست یافت و در این سال موفق شد 55 بار گلزنی کند. با این تفاسیر هر دو بازیکن شرایط نسبتا برابری دارند، مسی کوپا آمریکا را به واسطه موقعیت سوزی‌های هیگواین از دست داد اما رونالدو بدون حضور در فینال یورو به واسطه گل ادر به مقام قهرمانی دست یافت. شاید نگاهی کلی به قهرمانی‌هایی که توسط این دو در سال 2016 به دست آمده است از نظر برخی از افراد گزینه مناسبی برای قیاس عملکرد آن‌ها باشد هرچند که به این ایده مشکلاتی وارد است، آیا حقیقتا قهرمانی های تیمی می‌توانند شخص مستحق برای کسب عناوین فردی را مشخص کند؟ قطعا جواب منفی است چرا که در این صورت په په، هم تیمی رونالدو در تیم ملی پرتغال و رئال مادرید نیز باید برای کسب عنوان بهترین بازیکن سال رقابت می‌کرد. بنابراین مسئله‌ای که دید بهتری برای انتخاب بهترین بازیکن سال در اختیار ما قرار خواهد داد آمار فردی هر بازیکن خواهد بود، به عبارت دیگر عملکرد و داستان هر بازیکن در طول فصل.
بارسلونای فعلی در قیاس با بارسلونای 4یا 5 سال قبل تفاوت‌های زیادی دارد، شاید این تفاوت در ترکیب بازیکنان این تیم باشد، شاید عدم وجود قساوت سابق این تیم برای عبور از سد حریفان باشد و شاید عدم وجود تاکتیک جایگزین در این تیم باشد. با این حال این تیم قدرت خود در خط حمله را با حضور و رهبری مسی حفظ کرده است. با نگاهی دقیق‌تر به بازی‌های مسی متوجه خواهیم شد که او به عنوان بازی ساز اصلی این تیم شناخته می‌شود، بازیکنی که نقش انکار نشدنی در امر بازی سازی بارسلونا دارد تا به ریتم پاس‌های بارسلونا جهت بدهد و در میان دفاع پیوسته و متراکم حریف، کوچکترین فضاها را بیابد تا بازیکنان خودی را در موقعیت گلزنی قرار بدهد و یا با ایجاد موقعیت مناسب با شوت زنی شرایط بازی را تغییر بدهد. مسی بارها بارسلونا را به سطحی رسانده است که در غیاب وی هرگز چنان سطحی از بارسلونا را شاهد نبوده‌ایم. این به آن معنا نیست که بارسلونا تنها متکی به یک بازیکن است اما بارسلونا با حضور مسی تفاوت آشکاری دارد با بارسلونا در غیاب او.
مسئله مهمی که وجود دارد این است که فوتبال بدون وجود رقابت بین تیم‌ها و بازیکنان بسیار خسته کننده خواهد بود، رقابتی که تعصب کورکوران، غرور و باورهای غیر منطقی هواداران فوتبال را در مورد بازیکن، تیم و حتی مربیان مورد علاقه خود به همراه خواهد داشت. اما بازی‌ها، آمار و ارقام و نمایش مسی و رونالدو به خوبی نشان دهنده عملکرد آن‌ها در طول سال هستند.
در این بین شاید به جرات بتوان گفت تاثیر مسی روی تیم‌هایی که در آن حضور دارد فراتر از تاثیر رقیب پرتغالی خود است. ضربه آزادی که مسی در دقیقه 90 دیدار مقابل ویارئال به گل تساوی بارسلونا تبدیل کرد تنها آخرین مثال از تاثیر این بازیکن در بارسلونا است. با اینکه این گل در سال 2017 به ثمر رسیده است و قطعا تاثیری در جوایز فیفا در سال 2016 نخواهد داشت اما این مسئله را یادآوری می کند که مسی درست در مواقعی که بارسلونا به او نیاز داشته است حضور موثر داشته است. عملکرد مسی در دیدارهای لالیگا و گل‌های حساسی که او در طول فصول مختلف لالیگا برای بارسلونا به ثمر رسانده است یکی از مهمترین دلایل قهرمانی‌های متوالی کاتالان‌ها در لیگ فوتبال کشور اسپانیا هستند. ضربه والی دیدنی که مسی در خانه مالاگا در فصل گذشته به ثمر رساند برتری 2-1 را برای کاتالان‌ها به ارمغان آورد، علاوه بر این گل‌های پیروزی بخش مسی در دو دیدار رفت و برگشت مقابل اتلتیکو مادرید به خوبی نشان دهنده تاثیر این بازیکن در دیدارهای حساس بارسلونا هستند، دیدارهایی که اگر بارسلونا به جای برد در آن‌ها نتیجه تساوی را به دست می‌آورد در پایان فصل به عنوان تیم دوم لالیگا شناخته می‌شد. نمونه هایی از این دست در مورد مسی فراوان هستند، او این عملکرد را تا حدودی در دیدارهای حساس آرژانتین نیز تکرار کرد، در هر یک از دیدارهای یک چهارم نهایی و نیمه نهایی کوپا آمریکا یک گل و دو پاس گل داد تا صعود آرژانتین به فینال این مسابقات ساده به نظر برسد هرچند که در دیدار فینال و با فرصت سوزی‌های دوباره هیگواین در نهایت این تیم در ضربات پنالتی مقابل حریف خود شکست خورد. تاثیرگذاری و تمام کنندگی مسی همانند قدرت دریبلینگ و ایجاد لحظات جادویی او بارها مورد تقدیر قرار گرفته اند اما نکته مهم این است که این لحظات خارق العاده - به دلیل شکست تیم، به دلیل چشمان اشکبار و نتیجه نا مناسب کسب شده و همچنین به دلیل حاشیه های ایجاد شده- نباید فراموش شوند.
نکته دیگری که عملکرد مسی را نسبت به سایرین متمایز می‌کند، ثبات او در نمایش‌های خیره کننده در طول سالیان متمادی است. مسی و رونالدو به دلیل عملکرد مکانیکیشان مشهور هستند، آن‌ها در تمامی 90 دقیقه دیدارهای فصول مختلف به میدان می‌روند و این مسئله ای است که عموما در مورد سایر بازیکنان کمتر اتفاق می‌افتد. نکته ای که باید مورد توجه قرار داد این است که این دو نیز همانند سایر بازیکنان انسان هستند و ممکن است از نظر بدنی دچار افت بشوند با این حال مروری گذرا به سال 2016 نشان می‌دهد که مسی از لحاظ ثبات در این سال فوق العاده بوده است. پس از اینکه مسی دوران ریکاوری از مصدومیتی که در ابتدای فصل 2015-16 گریبانگیرش شد را پشت سر گذاشت حتی یک بازی از دیدارهای لالیگا را از دست نداد، درواقع در نیم فصل دوم مسابقات لالیگا، بارسلونا 1890 دقیقه در این مسابقات به میدان رفت در حالیکه مسی تنها یک نیمه از این دیدارها را غایب بود و 1845 دقیقه برای کاتالان‌ها به میدان رفت. علاوه بر این، پس از سپری کردن دوران مصدومیت و تا شروع ماه آوریل، بیشترین مدتی که این بازیکن آرژانتینی در رقابت‌های لالیگا موفق به گلزنی نشد تنها یک بازی بود، این روند با شروع ماه آوریل و عدم گلزنی او به مدت 3 دیدار پایان یافت، هرچند که در 6 دیدار پایانی، با به ثمر رساندن چهار گل و ارسال 6 پاس گل این وقفه را به خوبی جبران کرد.
با این حال این بدان معنا نیست که رونالدو سال بدی را پشت سر گذاشته است و یا آماری بسیار ضعیفتر از مسی به ثبت رسانده است، همانطوری که می‌توان مشاهده کرد آمار این دو از نظر فردی تا حدی نزدیک به هم است. اما در نهایت اگر کسب مقام قهرمانی معیار اصلی باشد، رونالدو مستحق جوایزی است که کسب کرده است، اما جایزه بهترین بازیکن فیفا موقعیت مناسبی است که این معیار شکسته شود تا با نگاهی کلی تر به آمار هر بازیکن و توجه به تاثیرگذاری بازیکنان، بهترین فرد انتخاب شود. با این تفاسیر این مسی است که در دیدارهای پیاپی به جادوی خود ادامه داده است و با نمایش‌های فردی خود تاثیر غیر قابل انکاری در تیم های ملی و باشگاهی خود داشته است و مسی بازیکنی است که تیم ملی آرژانتین و بارسلونا بیش از سایرین به او متکی هستند. بنابراین این بازین آرژانتینی است که بیش از هر بازیکن دیگری مستحق دریافت جایزه بهترین بازیکن فیفا است.
1899
رئال مادرید 
