برای نسل امروز فوتبال انگلیس، تیلور مجسمه ناکامی بود و برای پیرهای این فوتبال، نماد شگفتی‌سازی.
به گزارش کاپ، اصولا برای همه قهرمانان از برج عاج فروافتاده، توضیح دوران قدرتشان به منتقدان بزرگ کاری سخت و نشدنی است چون به هرحال در فوتبال هم مثل سایر شئون زندگی زمان حال دیده می‌شود، نه گذشته حتی بسیار پرافتخار.
گراهام تیلور تا قبل از شنیده شدن مرگش در 72 سالگی به دلیل حمله قلبی با این شعار هواداران به یاد آورده می‌شد: وقتی هلندی‌ها شوت زدند، کجا بودی؟!
این شعار خطاب به دیوید سیمن، دروازه‌بان شماره یک شده به دست تیلور پس از اشتباهش در بازی مقدماتی جام‌جهانی 1994 مقابل هلند سر داده شد؛ همان رقابت‌هایی که انگلیس از پس غلبه بر نروژ هم برنیامد و با نرسیدن به جام‌جهانی، تیلور را به یک حرف نفرینی در فرهنگ لغات فوتبال جزیره تبدیل کرد.از آن زمان به بعد دیگر کسی به یاد نمی‌آورد او را به خاطر سوق دادن واتفورد از دسته چهارم به دسته اول و نایب قهرمانی جام حذفی یک مربی نوگرا و ساختار شکن در دهه 80 می‌نامیدند. تیلور هیچ وقت مثل برایان کلاف فقید خوشمزگی رسانه‌ای نداشت، برخلاف فرگوسن از اتوریته ایجاد نظم در تیمش بی‌بهره بود و از طرفی باشگاهی مثل آرسنال هم نبود که به او و باخت‌هایش اعتماد کند. تیلور در روزهای مربیگری تری ونبلز و گلن هادل (جانشینان بعدی‌اش) چندان خریدار نداشت، اصلا محبوب نبود و در آشیانه خودش یعنی استون‌ویلا هم کاری غیر از قرار دادن تیم در رده‌های میانی جدول نداشت. آمار تعداد بازی‌های او به عنوان مربی در لیگ برتر در زمره بالاترین‌ها در تاریخ این رقابت‌هاست اما حالا همان طور که واتفورد درخشانش در پس انگلیس فاجعه‌اش از یادها رفت، کسی سراغ تعداد بازی‌هایش نمی‌رود. یک روز بارانی، خاطره هزاران روز آفتابی را می‌زداید.قصه تیلور چنین سرمشقی دارد و لابد حالا مرگ به سوال قدیمی پاسخ داده است: وقتی هلندی‌ها شوت زدند، کجا بودی؟!
