وب سایت رسمی برنامه نود- دربی ۸۴ با پیروزی سه بر دو استقلال همراه بود. خواندن تحلیل فنی دربی ۸۴ برای کسانی که به آنالیز و بخش فنی فوتبال علاقه دارند، خالی از لطف نیست:
نیمه اول :
استقلال دفاع تیمی را از درون زمین حریف شروع می کرد. آبی ها با این کار می خواستند بازیسازی از انتهای زمین پرسپولیس را مختل کنند، ولی چون فاصله طولی تیم آنها زیاد بود، فضاهای بین خطوط خود را کمتر می توانستتد پوشش دهند. پرسپولیس با پاسهای تک ضرب و سرعتی، با همکاری مسلمان، احمدزاده و امیری توانست از جناح چپ خود حملاتی را روی دروازه استقلال داشته باشد. از آنجایيكه استقلال بیشتر در ميانه ميدان تجمع داشت، برای مهار نفوذهای عمقی سروش رفیعی، همچنین بستن طارمی و به ويژه وحيد اميري که بیشتر داخل بازی می کرد، فضای کناری را برای نفوذهای مسلمان و احمدزاده باز می گذاشت.
در نتيجه جناحین استقلال بخصوص منطقه راست آنها خالی می ماند و در برابر بازی سرعتی حریف، جابجایی به کناره را سریع نتوانستند انجام دهند و این زمینه ساز خوردن گل اول آنها بود.
در ادامه بازی، پرسپولیس آهنگ روان بازی خود را از دست داد و بیشتر حرکات پابه توپ یا پاسهای عرضی و کوتاه را انجام می داد. در این زمان استقلال حجم تیمی خود را از نظر طولی کمتر کرد و با نفرات بیشتری در زمین پرسپولیس حاضر شد. نتیجه این کار گرفتن توپ دوم یا برگشتی بود که روی هر دو گل اول و دوم آنها تاثیر مستقیم داشت. از طرف دیگر حملات استقلال از سمتی پایه ریزی می شد که نقطه قوت پرسپولیس در تدارک حملاتش بود. یعنی با حرکات رو به جلو احمد زاده و خالی شدن فضای پشت او گل سوم استقلال درست از همین فضا بدست آمد.
هرچند که اشتباه تاکتیکی دفاع مرکزی پرسپولیس کمک زیادی به کاوه رضایی کرد جا ماندن سید جلال حسيني و بعد باز گذاشتن منطقه خطر بوسیله انصاری باعث شد تا کاوه رضایی گل سوم استقلال را به ثمر برساند.
این اتفاق را نمی توان اشتباه تکنیک فردی دانست بلکه ابتدا اشتباه تاکتیک دفاعی گروهی و در انتها اشتباه تاکتیک دفاع انفرادی، زمینه ساز گل سوم استقلال شد که این مورد برای بازیکنان و تیم پرسپولیس نمی تواند جالب باشد.
تا پایان نیمه اول توجه استقلال به سمت چپ دفاع پرسپولیس بود، آنها دفاع تیمی را از ابتدای زمین خود شروع و عملا با تک مهاجم بازی را ادامه دادند. در مقابل پرسپولیس بیشتر سعی در نفوذ بوسیله حرکات پا به توپ مسلمان و بعضا سروش رفیعی داشت، که با تجمع بازیکنان حریف کمتر توانستند به اهدافشان یعنی رسیدن به منطقه جریمه استقلال برسند. البته حملات کم خطری را هم با نفود از جناحین طراحی کردند. نکته قابل توجه در نیمه اول، خروج رحمتی در منطقه شش قدم و مشت کردن چندین ارسال بود که کمتر از رحمتی دیده شده است.
نیمه دوم :
تیم استقلال کاملا با تک مهاجم بازی کرد و پرسینگ را از نیمه خود در دستور کار داشت. تیم پرسپولیس دیگر به بازی سرعتی و تکضرب روی نیاورد و دلیل آن بسته شدن فضاهای بین تیمی استقلال بود که با تجمع در زمین خود، راههای پاس و نفوذ را بسته بودند. در اينگونه مواقع پرسپوليس برنامه اي براي نفوذ از جناحين با بازيهاي تركيبي و سرعتي را كمتر در دستور كار خود قرار می داد اما براي باز كردن دفاع انباشته حريف ، تاكتيك مناسبي را تا پايان مسابقه ارائه نداد ! مثلا عرض دادن به تیم، بازی در زمین خود برای حجیم کردن طولی تیم استقلال، دورزدن مدافعان کناری با حرکات ترکیبی و فضا سازی برای شوت زدن یا دیگر تاکتیکهایی تهاجمی در برابر حریفی که بسته بازی می کند و فقط به ضد حمله توجه دارد، می تواند به کمک تیمی بیاید که از نظر نتیجه عقب و به دنبال جبران گل است.
در نیمه دوم بازی یکنواختی را شاهد بودیم، حرکات زیاد پا به توپ مسلمان، رفیعی و اشتباهات زیاد در پاسها، بعضا تداخل در پستهای بازیکنان پرسپولیس، باعث شد تا پرسپولیس بی نظم تر از نیمه اول باشد. مثلا برگشت زیاد امیری و جابجایی مسلمان که بیشتر به فشردگی خطوط تیم حریف منجر می شد. نوع بازی ماهینی بیشتر تاخیری بود و برای تیمی که برای جبران نتیجه بازی میکند مناسب نبود.
چند نکته مهم:
- چیدمان پرسپولیس از ابتدای بازی خوب نبود. آنها برای جبران غیبت کامیابی نیا ، بازیکنی را در آن پس بازی دادند که توانایی این کار را نداشت، در پست تخصصی خوش به مراتب کارایی بهتری داشت و روی گل اول استقلال این ضعف نمایان است.
- از دست دادن ریتم و نظم تاکتیکی در پرسپولیس بعد از زدن گل اول ، که این موضوع مهم و مشکل بزرگی است !
- تعویض رامین رضاییان که تقریبا جنگندگی در وسط میدان و قدرت ارسالها تند و تیز و خطرناک را از پرسپولیس گرفت.
- اصرار به تک روی و پاسهای کوتاه عرضی که جلو رونده نبود، اصرار به نفوذ از عمق که با دو هافبک دفاعی استقلال سخت شده بود.
- ارسالهای مستقیم که با توجه به روز خوب پادوانی کارایی نداشت ، زدن کرنرهای زیاد ولی بی هدف، هر چند که گل دوم پرسپولیس روی ضربه کرنر بدست آمد.
- در تیم استقلال، فضاهای زیاد بین خطوط که در برابر بازی تکضرب و سرعتی آسیب پذیر می شوند (گل اول پرسپولیس).
- عقب کشیدن زود هنگام تیم بعد از زدن گل سوم ، مخصوصا در نیمه دوم با تعویضهای کادر فنی هر چند شاید گفته شود برای حفظ نتیجه بوده اما در صورتی که استقلال با داشتن بازیکنان سرعتی و رونده در جناحین میتوانستند با برنامه ای خاص در مقابل شیوه بازی حریف باز هم به گل برسد.
- با توجه به نوع بازی تیم استقلال در نیمه دوم و عدم إرسالهای مستقیم صحیح برای تک مهاجم خود ، آنها بیشتر بدنبال برهم زدن حملات تیم پرسپولیس بودند .
- می توان گفت که روی گلهای تیم استقلال، فقط تفکرات تاکتیکی از سوی کادر فنی تاثیر گذار نبوده بلکه علاوه بر توصیه های فنی ،بیشتر انگیزه بازیکنان برای جبران گل خورده که با فشار بر روی دفاع حریف و اشتباه آنها، توانستند با بوجود آوردن سه موقعیت حمله ۳ گل بزنند.
- پرسپولیس دو تعویض خود را انجام نداد، البته این به تنهایی نمیتواند نکته منفی باشد، ولی کادر فنی پرسپولیس میتوانست بجای بازی دادن بازیکنی در پست غیر تخصصی، سیستم خود را کمی تغییر دهد و با تعویض ها در اواخر بازی قدرت تهاجمی و هدف دار خود را بیشتر کند.
در فوتبال مدرن و پیشرفته، بسته بازی کردن یک تیم نمی تواند دلیل قانع کننده ای برای عدم نتیجه مطلوب باشد.(هر چند کار نتیجه گیری را سخت خواهد کرد). راهکارهایی وجود دارد که می توان، در زمان بازی انجام داد.
به عنوان نمونه سرعت دادن به گردش توپ، با پاسهای تکضرب عرضی- عمقی.( همان کاری که در 10 دقیقه اول بازی از تیم پرسپولیس شاهد بودیم).
در پایان نظم تاکتیکی تیم ملی ایران را مثال زده می شود، حتی در زمانی که تیم ملی نتیجه دلخواه را از حریفشان بدست آورده است، باز هم دستورات کادر فنی تا پایان سوت داور اجراء می شود.
البته منظو کارهای تدافعی است که به نوعی مهمترین استراتژی تیم ملی ایران استد، ولی همان نگه داشتن آهنگ و نظم تاکتیکی خودشان در هر وضعیت بازی ، قابل تامل و ستودنی است.
رضا پرکاس مربی فوتبال در آلمان
پرسپولیس 
