در مرکز سائوپائولو برزیل، خیابانی است که نام یک انگلیسی بر آن قرار گرفته است. کاری که چارلز میلر برای برزیلی ها انجام داد، چنان تاریخ این کشور را دگرگون کرد که نامش برای همیشه در برزیل جاودانه شد.
مدرک تحصیلی به شکل توپ
به گزارش کاپ، فوتبال در برزیل سال صفر دارد. در سال 1894 چارلز میلر در بندرگاه سانتوس با دو توپ فوتبال در دستش با استقبال پدر مواجه شد.جان میلر از چارلز پرسید: آن چیزی که در دستت است، چیست؟ او می گوید: مدرکم!
پدر با تعجب می گوید: چه؟ و چارلز توضیح می دهد: پدر، پسرت در فوتبال فارغ التحصیل شده است.
میلر پسر پس از پایان تحصیلاتش در ساوتهمپتون انگلیس به برزیل بازگشته است. میلر پدر، مهندس اسکاتلندی خطوط اهن همانند بسیاری از مهاجران اروپایی در قرن 19 به برزیل رفت. جان در ساخت خطوط راه آهنی که سانتوس را به سائوپائولو متصل می ساخت کار می کرد. او پسرش را برای ادامه تحصیل به بریتانیا فرستاد. چارلز یک هافبک استثنائی بود و برای تیم سنت ماری بازی می کرد.
بلند کردن توپ با پشت پا
چه فوتبال پیش از این زمان در برزیل بازی می شد و چه نمی شد، چارلز را می توان پیشگام رسمی فوتبال در برزیل دانست. او شاید تصورش را هم نمی کرد دو شی ء گردی که در دست دارد، چنان تاثیر شگرفی در سرنوشت برزیل و مردم این کشور داشته باشد. این دو توپ فوتبال بعدها او را به یک قهرمان ملی تبدیل کرد و نامش برای همیشه در خیابانی در مرکز سائوپائولو جاودانه شد. نام او همچنین در واژگان فنی فوتبال برای همیشه جایی را به خودش اختصاص داده است. چارلز میلر مبدع بلند کردن توپ با پشت پاست که این ضربه را امروز چالیرا می گویند.
یک احساس عمومی خوب
چند ماه طول کشید تا توپ های فوتبال چارلز به کار برزیلی ها آمد. آن ها دلایل خوبی برای این کار داشتند. فصل کریکت جامعه بریتانیایی ها، برزیل در نیمه های فصل خود بود. با وجود این چارلز به همراه دوستانش شروع به سازماندهی یک تیم فوتبال کرد. اولین بازی فوتبال که بتوان نامش را مسابقه فوتبال گذاشت، در مکانی نزدیک خط آهن سائوپائولو انجام شد. شرکت کنندگان این مسابقه کارکنان خط آهن و شرکت های گاز منطقه بودند. چارلز 50 سال بعد با به خاطر آوردن ان روز می گوید: احساس عمومی که در آن روز وجود داشت این بود: چه ورزش خوبی.
خیلی زود ورزشی که چارلز به برزیلی ها معرفی کرده بود مورد توجه قرار گرفت. یک روزنامه نگار در سال 1896 درباره فوتبال برزیل نوشت: وقتی آن شی ء کروی از دو تیر چوبی عبور می کند رضایت یا غمی بزرگ تماشاگران این ورزش را فرا می گیرد.
دو هزار توپ فوتبال
ورود فوتبال به ریو هم به شکل نامحسوسی صورت گرفت. اسکار کاکس یک آنگلو-برزیلی دیگر با بازگشت از لوزان سوییس، فوتبال را به مردم این منطقه معرفی کرد. در سال 1901او مسابقه ای را میان تیم کریکت ریو و اتحادیه دوومیدانی و جوانان محلی این منطقه ترتیب داد. این برای اولین بار بود که فوتبال در ریو میان غیرانگلیسی ها بازی شد. این اتفاق تقریبا هیچ پوشش خبری نیافت و تماشاچیان این دیدار اعضای خانواده های برزیلی بودند. اما این ورزش توپی خیلی زود جایش را میان برزیلی ها باز کرد. اولین باشگاه فوتبال در برزیل در سال 1900 در ریوگرانده نزدیک مرزهای اروگوئه بنا نهاده شد. در سال 1902 لیگ محلی سائوپائولو هم شروع به کار کرد.
چارلز میلر دو سال بعد در یادداشتی نوشت:« از من خواستند در دیداری که میان دو تیم از جوانان برگزار می شد داوری کنم. فکر می کردم که این یک بازی بی اهمیت باشد اما سخت در اشتباه بودم. برای دیدن آن بازی 1500 نفر آمده بودند. در 12 ماه گذشته در این جا بیش از 2000 توپ فوتبال به فروش رفته و تقریبا هر دهکده ای در اینجا یک تیم فوتبال دارد.»
در بین اقشار مرفه
اصل اروپایی فوتبال باعث شد قشر مرفه شهری برزیل به ارتقای این ورزش در کشورشان کمک کنند.اسکار کاکس به همراه 19 تن از دوستانش باشگاه فلومیننزه اولین تیم فوتبال در ریو را بنا نهادند و مسابقات این تیم فرصتی به گردهمایی اجتماعی در این شهر تبدیل شد. تیم ها از دانشجویان جوان و حرفه ای تعدادی از خانواده های برتر ریو تکشیل می شد. در روزهایی که فلومیننزه مسابقه داشت، زنان با آخرین لباس های مد روز و مردها هم با کت و شلوار در ورزشگاه حاضر می شدند و به تشویق بازیکنان می پرداختند.
تماشای فوتبال از پشت بام
فوتبال تنها زمانی برزیلی شد که سیاه ها اجازه بازی در سطح اول آن را پیدا کردند. در سال 1888 برزیل به عنوان آخرین کشور آمریکایی ممنوعیت برده داری را به رسمیت شناخت و بسیاری از 3.5 میلیون برده ازادشده به شهرها مهاجرت کردند. در ابتدای ورود فوتبال به برزیل، سیاهان اجازه بازی نداشتند اما این ممنوعیت باعث نشد آن ها از کنجکاوی شان برای کشف این ورزش جدید دست بردارند. آن ها که اجازه نداشتند از در ورودی به فلومیننزه بروند از پشت بام های خانه های همسایه بازی های این تیم را تماشا می کردند. به نظرشان این ورزش خیلی جذاب تر از کریکت بود و خیلی راحت می شد ان را بازی کرد. همه آن چه برای این بازی نیاز داشتند، یک توپ بود. حتی اگر توان خریدن این توپ را هم نداشتند می توانستند با گلوله کردن چند جوراب یا پر کردن یک لباس با کاغذ توپ مورد نیاز را درست کنند. برای این بازی حتی به لباس یا زمین خاص هم احتیاج نبود. فوتبال خیلی زود در مناطق فقیرنشین برزیل هم گسترش یافت. تا سال 1910 فوتبال محبوب ترین ورزش در میان برزیلی ها و ریو هم دارای بیشترین زمین فوتبال نسبت به سایر شهرهای آمریکای جنوبی شد.
سیاهان وارد شدند
پرتغالی ها هم در همگانی کردن فوتبال در برزیل نقش بسزایی داشتند. برزیل توسط جستجوگران پرتغالی کشف شد و برای قرن ها توسط لیسبون کنترل می شد. واسکودوگاما نام یکی از دریانوردان پرتغالی بود در قرن پانزدهم و باشگاه پرتغالی ریو هم به خاطر او چنین نامی گرفت. واسکو سلطه تیم های بزرگ در برزیل را پایان داد چرا که آن ها بدون در نظر گرفتن طبقه اجتماعی یا رنگ پوست، بازیکنان را جذب می کردند. البته تمام این بازیکنان هم باید در جامعه پرتغالی های برزیل، شغل هایی که برعهده شان قرار داده می شد را انجام می دادند. در اولین سال واسکو به دسته اول صعود کرد. آن ها با تیمی متشکل از سه بازیکن سیاه، یک دورگه سیاه و سفید و هفت بازیکن از طبقه کارگر سفیدهای برزیل قهرمان شدند. محبوبیت واسکو به مرور به اندازه ای شد که وقتی دیگر تیم های سفیدپوستان، لیگی جدیدبرگزار کردند این تیم را هم به آن دعوت کردند. با این شرط که بازیکنان بتوانند اسامی خود را امضا کنند. واسکو هم بازیکنان خود را به کلاس های خواندن و نوشتن فرستاد و بازیکنان را مجبور کرد که اسمهای کوچکی به جای اسامی بزرگ انتخاب کنند. اسامی که نوشتن آن ساده تر بود. واسکو بود که راه را برای پایان دادن به دنیای آماتور بازی کرد..
فوتبال بازی ای نبود که چارلز میلر در سال 1894 به برزیل آورد. فوتبال ورزشی بود که با هنر انجام می شد. ورزشی که یک ملت را متحد کرد و بزرگی آن ها را به رخ سایر کشورهای دنیا می کشید.
