سوم آوریل 2017 اولین سالروز درگذشت چزاره مالدینی سرمربی سابق تیم ملی ایتالیا و باشگاه میلان است.
ضربه ای که سرنوشت مالدینی ها را تغییر داد
به گزارش کاپ، در یک چهارم نهایی جام جهانی 1998 ایتالیای ابی پوش مقابل فرانسه میزبان برگزار شد. بازی بدون گل مساوی بود و یک گل در وقت اضافی به منزله پایان کار تیم بازنده بود. در یک لحظه سرنوشت ساز روبرتو باجو از دفاع حریف عبور کرد. در همان حال توپی روی پای او فرود آمد؛ باجو چرخید و سرضرب به توپ ضربه زد. کاری از دست فابین بارتز دروازه بان فرانسه برنمی آمد اما توپ به خارج رفت. کار به ضربات پنالتی کشید و ایتالیا با دو پنالتی از دست رفته دیمیتریو آلبرتینی و لوییجی دی بیاجو شکست خورد و از جام کنار رفت.
چزاره مالدینی از مربیگری تیم ملی معزول شد. بعدها پائولو مالدینی پسر وی و کاپیتان وقت ایتالیا در مصاحبه ای گفت: پس از برکناری پدرم، ضربه بزرگی به مادرم وارد شد. به همین خاطر به او قول دادم که من هرگز مثل پدرم مربی نشوم. شاید اگر آن توپ گل می شد چزاره می توانست قهرمان جهان شود، شاید عزل نمی شد و شاید پائولو هم مثل پدر وارد دنیای مربیگری می شد. اما هیچ یک از این اتفاقات رخ نداد...
آغاز یک خانواده اسطوره ای
چزاره مالدینی در تاریخ ۵ فوریه سال ۱۹۳۲ در تریسته واقع در شمال غرب ایتالیا به دنیا آمد زنان ناحیه او به درست کردن نان شهرت دارند و خانواده مالدینی هم یک نانوایی داشتند. پدر او یک ملوان بود. زمانی که چزاره نوجوان بود، آلمان ها شهر را تصرف کردند. مالدینی تصمیم گرفت به همراه دوستش در ارتش ورماخت ثبت نام کند اما مادرش خیلی زود داستان را فهمید و مانع اهداف او شد. چزاره به عنوان یک متخصص دندان تعلیم دید و برای تیم شهرش اولین بار بازی کرد. فصل بعد، او کاپیتان تریستینا در سری آ بود
دفاع راست میلان
مالدینی در سال ۱۹۵۴ به عنوان یک مدافع راست به میلان پیوست و در ادامه لیبروی تیم در مرکز دفاع شد. این پست باعث شد پاس های تند او در حین تسلط بر توپ، به یکی از ویژگی های فوتبال ایتالیا تبدیل شود. مالدینی طی ۴۱۲ بازی برای روسونری، تنها ۵ بار کارت زرد گرفت. او یک بار اخراج شد که این اتفاق به درگیری او با عمر سیووری برمی گردد. این مهاجم متولد آرژانتین، مزاجی تند داشت و سعی کرد صبر یک مدافع صبور را لبریز کند! بر خلاف سیووری، مالدینی به عنوان یکی از بازیکنانی که چه در داخل و چه در خارج از زمین برخورد آرامی با سایرین داشت، مشهور شده بود.
مدیون روکو
چزاره اولین سری آ را در اولین فصل با میلان فتح کرد. قهرمانی های بعدی در سال های ۱۹۵۷ و ۱۹۵۹ از راه رسیدند اما امضای قرارداد سال ۶۱ نرئو روکو با میلان بود که باعث شد مالدینی پتانسیلش را بفهمد. روکو اولین بار زمانی به مالدینی باز داد که هر دو در تریستینا بودند. او مالدینی را کاپیتان میلان کرد و با همکاری جووانی تراپاتونی، خاکریز دفاعی رسوخ ناپذیری برای میلان ساخت. این تیم در سال ۶۲ لیگ را فتح کرد و در ومبلی، گل اوزه بیو برای بنفیکا را پاسخ داد تا قهرمان اروپا شود.میلان اولین تیم ایتالیایی بود که جام قهرمانان اروپا را از آن خود می ساخت.
مربی جوانان ایتالیا
پس از ۱۲ سال حضور در میلان، در پایان کار فوتبال خود به همراه روکو به تورینو رفت. پس از یک فصل، مالدینی به عنوان دستیار روکو انتخاب شد. بعدها چزاره مالدینی هدایت فوجا، ترنانا و پارما را عهده دار شد. در پارما او کارلو آنچلوتی را کشف کرد و به سری ب صعود کرد وی در سال ۱۹۸۰ دستیار انزو بیرزوت در تیم ملی ایتالیا شد. مالدینی برای ۱۰ سال سرمربی تیم ملی جوانان ایتالیا بود و تا سال ۱۹۹۲، سه بار تیمش را قهرمان اروپا کرد. از میان کسانی که مالدینی مربیگری شان کرد، می توان به بازیکنانی همچون جیجی بوفون، فرانچسکو توتی، فابیو کاناوارو و فرزندش پائولو اشاره کرد.
جام جهانی
مالدینی مجموعا 14 بار برای تیم ملی ایتالیا به میدان رفت. او در جام جهانی 1962 بازیکن ثابت آتزوری بود و با وجود حذف ایتالیا در مرحله اول، یکی از بازیکنان تیم منتخب جام شد. بیست سال بعد به عنوان دستیار سرمربی تیم ملی فاتح جام جهانی شد و در سال 1998 به عنوان سرمربی ایتالیا وارد جام جهانی شد.
تیم 98، بی شکست ولی ناکام
ایتالیای مالدینی با وجود 5 برد و 3 تساوی در مرحله گروهی جام 98، ناچار به حضور در پلی اف شد و در آن جا با یک برد و یک مساوی مقابل روسیه راهی جام جهانی شد. مالدینی که به دنبال سه بار قهرمانی در مسابقات زیر23 سال اروپا برای خود دوباره جایگاهی به دست آورده بود توانست با تغییر نگرش در تیم پیرشده آریگو ساکی تیمی متفاوت را به فرانسه ببرد که بیش از ده بازیکن این تیم نسبت به یورو 96 دچار تغییر شده بودند. از بازیکنان جوان ایتالیا در مسابقات زیر23 سال 94 تا 96 کاناوارو و ویر ی به عنوان بازیکن ثابت، اینزاگی به عنوان بازیکن ذخیره به تیم جام جهانی دعوت شدند، بوفون و تولدو هم ذخیره های پالیوکا محسوب می شدند. هرچند گلر اول ایتالیا قرار بود پروتزی باشد که به دلیل مصدومیت به جام نرسید.آلبرتینی و دینوباجو هم که از بازماندگان حرفه ای زیر23 ساله های ایتالیادر سال 92 بودند از زمان ساکی به تیم ملی دعوت شده بودند. همچنین روبرتو باجو و جوزپه برگومی که در سیستم ساکی جایی نداشتند دوباره به تیم ملی دعوت شدند و فرانچسکو موریرو با 28 سال سن به تیم ملی دعوت شد و در میان تعجب همگان در ترکیب ثابت تیم قرار گرفت.دیگر جایی برای کاسیراگی، دونادونی، راوانلی و زولا نبود. تنها بازیکنی که از لیگ های خارجی دعوت شده بود روبرتو دی متئو بازیکن چلسی بود که وی نیز چندان مورد استفاده قرار نگرفت. بازوبند کاپیتانی هم که از زمان ساکی بر بازوی پائولو مالدینی بسته شده بود و هیچ کس بر حضور تاثیرگذار وی تردیدی نداشت. در جام جهانی هم ایتالیا خوب بود. 3 برد و یک تساوی و سرانجام حذفی در ضربات پنالتی. جامعه فوتبال ایتالیا در مورد چزاره بی انصافی کرد.
آخرین فعالیت ها
پس ازبرکناری از تیم ملی، دوره ای به عنوان مسئول موقت میلان بود و آن گاه در سال ۲۰۰۲ و در سن ۷۰ سالگی، به پیرترین مربی تاریخ جام جهانی تبدیل شد. چزاره مالدینی، پاراگوئه را به جمع ۱۶ تیم پایانی فرستاد و در مرحله بعد با گل دقیقه ۸۹ مغلوب آلمان شد. او چندی هم کارشناس فوتبال شبکه الجزیره بود
واکنش ها
پس از مرگ چزاره، پیامهای تسلیت فراوانی از گوشه وئ کنار جهان مخابره شد. بسیاری از باشگاه ها از طریق اینستاگرام همدردی کردند و برخی از بزرگان فوتبال جهان نیز درباره چزاره صحبت کردند. گالیانی مرد همه کاره باشگاه میلان در این باره گفت:« چزاره به خاطر کاری که هم خودش و هم فرزندش برای این باشگاه کردند، خود میلان است. او مردی باهوش بود که از کنار به یک لیبرو تبدیل شد. وی اولین ایتالیایی بود که جام قهرمانان اروپا را بالای سر می برد. چزاره و پسرش مواردی خاص بودند که تکرار نخواهند شد. می خواهم از تمام ایتالیایی هایی که یادش را گرامی داشتند تشکر کنم، مخصوصا اینتری ها. همین حالا با برلوسکونی در صحبت هستیم که مراسمی بزرگ برای وی بگیریم. تمام میلان در مراسم خاکسپاری وی حاضر خواهند بود. »
در مراسم خاکسپاری مالدینی پدر، که با حضور ریاست و بسیاری از بزرگان تیم میلان در کلیسای بزرگ این شهر انجام شد تمامی بزرگان میلان حضور داشتند. در این مدت در اینترنت جملات زیادی راجع به مالدینی نوشته شد که برخی از آن ها را با هم مرور می کنیم.
*باشگاه میلان
چزاره عزیز، خداحافظ. امروز دنیا با مرد بزرگی که بخشی از تاریخ بود وداع می کند. دلمان برایت تنگ می شود.
*روبرتو ماچینی
مالدینی پرچم ایتالیا را بر افراشت. آغوشی بزرگ برای پائولو و خانواده او.
*لوکا آنتونینی
در مورد خبر مرگ چزاره مالدینی شنیدم. تسلیت به خانواده میلان و مالدینی.
*باشگاه تورینو
خداحافظ چزاره مالدینی.
*متئو بونتی
تسلیت به فوتبال ایتالیا. چزاره مالدینی در 84 سالگی درگذشت. خبر تلخی در صبح بود. با خانواده مالدینی همدردی می کنم.
*رود گولیت
در بهشت استراحت کن چزاره. تسلیت به خانواده مالدینی.
*باشگاه فنرباحچه
آسوده بخواب چزاره.
*آندری شوچنکو
لحظات بسیار سختی است. به خانواده مالدینی تسلیت می گویم. چزاره مالدینی یک فوتبالیست، مربی و شخصی بزرگ بود. او همانند یک پدر برای خانواده میلان بود. بسیار متاسفم.
*باشگاه اودینزه
فوتبال ایتالیا یکی از نماد های خود را از دست داده است. خداحافظ چزاره مالدینی. او یکی از بزرگترین های تاریخ فوتبال ایتالیاست.
*ریموند دومنک
فوتبال یکی از عزیز ترین دشمنان (مربیان دو تیم زیر 21 ساله های ایتالیا و فرانسه بودند) من را از دست داده است. احترام من برای آقای مالدینی.
*الساندرو دل پیرو
خداحافظ چزاره مالدینی. یک مرد بزرگ که خوشبختانه با او روبرو شدم. به پائولو و خانواده اش فکر می کنم.
*مدیر باشگاه اینتر
او انسان بزرگی بود و همه مالدینی را دوست داشتند. برای خانواده مالدینی و اعتباری که چزاره به شهر میلان داد، احترام زیادی قائلم. رابطه خیلی خوبی با پائولو دارم و همیشه او را تحسین کرده ام. همیشه با هم صادقانه برخورد کرده ایم.
*پله
من و چزاره معمولا در ارتباط بودیم.او همیشه تاثیر غیرقابل وصفی چه داخل و چه خارج زمین داشت. و پسرش،پائولو، با استعداد و کاریزمای خاصی پا در جای پای پدرش گذاشت. می دانم که خدا با آغوش باز از چزاره استقبال خواهد کرد.
آخرین نامه به پدر
پس از مرگ پدر پائولو مالدینی، خواهران و برادرانش مونیکا، دوناتلا، والنتینا، پائولو، الساندریا وپیرچزاره در نامه ای سرگشاده به پدر خود چنین نوشتند: « فقط می خواهیم به خاطر این سفر شگفت انگیز و استثنایی از تو تشکر کنیم. هر باری که به تو فکر می کنیم باعث می شود لبخند بزنیم. ما در هر لحظه نزدیک بودیم و نمی دانستیم تو داری می روی. وقتی تو ما را ترک کردی، اتفاقی خارق العاده افتاد: سیلی از پیام های محبت آمیز برای تو به سمت سرازیر شد، نه عواطف دم دستی، بلکه پیام هایی صمیمانه. تو ذره ای از خودت را در تمام این آدم ها گذاشتی. ممنونیم، پاپا.»
