حمیدرضا صدر به ارزیابی لیگ های بزرگ اروپایی پرداخته و پرسیده آیا آنها بیش از حد قابل پیش بینی نشده اند؟...
گاردین نوشته وقتی جی جی بوفون پس از پیروزی یوونتوس برابر کروتونه جام قهرمانی سری آ را بالا برد مثل این بود فیلم تکراری را تماشا می کردیم: سال 2016 را، سال 2015، سال 2014، همین طور سال های 2013 و 2012 را. همان فیلم تکراری که در آلمان پخش شد و بایرن مونیخ برای پنجمین فصل پیاپی بوندسلیگا را فتح کرد. در فرانسه هم پاری سن ژرمن چهار قهرمانی از پنج عنوان اخیر را کسب کرده. آیا لیگ های اروپایی بیش از حد قابل پیش بینی نشده اند؟
آلمان
بایرن پنجمین قهرمانی پیاپی اش را جشن گرفت. با 15 امتیاز بیشتر از تیم دوم. آنها پس از دو قهرمانی 2011 و 2012 بوروسیا دورتموند جانانه تر عمل کردند. چه در بازار انتقالات و چه در انتخاب مربیان شان. در حقیقت رویکردشان را تغییر دادند و به بنا نهادن تیمی بین المللی روی آوردند تا آلمانی. خریدهای شان ماجراجویانه تر شدند و به تجربه های نو، مثلا از نوع بازی کردن گواردیولایی، دل دادند. سود ناشی از حضور دائمی در لیگ قهرمانان و بازی در آلیانز آره نا آنها را در مرتبت دیگری قرار داده. با این وصف توفیق دورتموند نگاه های بیشتری را به بوندسلیگا برگرداند و هرچند جایگاه بایرن در لیگ دوباره تهدید نشد، ولی درام تماشایی در سایر نقاط جدول جریان یافت. چنان که در آخرین روز بازی ها نیمی از تیم های جدول برای تغییر جایگاه شان، چه راه یابی به لیگ اروپا و چه پرهیز از سقوط، می جنگیدند. درخشش فرایبورگ یا بیم هامبورگ از سقوط نشان می داد فقط پول حرف آخر را نزده. بازی های فصل بعد دلگرم کننده نشان می دهند. دارمشتاد و اینگلواشتاد سقوط کرده اند و اشتوتگارت و هانوفر پرطرفدار بازگشته اند.
ایتالیا
یووه شش بار پیاپی قهرمان سری آ شده و کیفیت کار را بالا برده و بالاتر. آنها طی شش فصل بیش از 200 امتیاز بیشتر از اینتر کسب کردند. حاکمیت مطلق شان فوق العاده بوده. آنها وقتی در 12-2011 اولین قهرمانی از شش قهرمانی پیاپی را کسب کردند با 84 امتیاز قهرمان شدند. رم و ناپولی در این فصل بیش از این امتیاز جمع کردند، با این وصف به گرد پای بیانکونری هم نرسیدند. در حالی که ناپولی فوتبال تماشایی و هیجان انگیزی را ارائه داد، در لیگ قهرمانان 2-6 طی دو بازی مغلوب رئال مادرید شد. رم هم نمایش بهتری ارائه داد، ولی در همان مرتبت خود باقی ماند. تیم های بعدی جدول لاتزیو و آتالانتا با رو کردن استعدادهای محلی روند صعودی را طی کردند ولی دور از سه تیم اول جای گرفتند. دو باشگاه میلانی ششم و هفتم شدند. آنها در دوران انتقال به سر می برند و باید صبر کرد تا مالکان جدید خودشان را پیدا کنند. آنها اجازه ندارند از فصلی به فصل دیگر درجا بزنند.
اسپانیا
آتلتیکو مادرید سه سال پیش لیگ را فتح کرد و طی چهار سال در دو فینال لیگ قهرمانان بازی کرد، با این وصف حقیقت این است لالیگا مسابقه دو اسبه است و بارسلونا و رئال مادرید طی ده فصل اخیر فقط یک بار قهرمانی را از دست داده اند. آن هم در روزگاری که سویا، آتلتیک بیلبائو، سلتا ویگو و ویارئال طی سال های اخیر در اروپا درخشیده اند. سلتا که در لیگ اروپا این فصل تا آستانه حذف منچستر یونایتد پیش رفت لیگ را در رتبه سیزدهم به پایان برد. در عین حال لالیگا بدون حوادث غیرمنتظره هم سپری نشد. رئال برابر ایبار و لاس پالماس متوقف شد و بارسا مقابل دپورتیوو لاکرونیا، سلتا و مالاگا زانو زد. این که تیم دوم رئال در هفته های پایانی راهی میدان می شد و برنده بیرون می آمد نشان می داد فاصله آنها در چه زمینه هایی در مقایسه با حریفان بیشتر شده. این که رئال و بارسا معرکه هستند انکار ناپذیر است، ولی در عین حال مایوس کننده. همه می دانند فاصله آنها با سایر باشگاه ها بیشتر خواهد شد و بیشتر. آنها در این فصل بیش از 140 میلیون دلار از پخش تلویزیونی کسب خواهند کرد و آخر جدولی ها فقط 42 میلیون.
انگلیس
"قابل پیش بینی بودن" انواع مختلف دارد. در پنج فصل اخیر چهار تیم قهرمان لیگ برتر شده اند: منچستر سیتی، منچستر یونایتد، منچستر سیتی، چلسی، لستر سیتی و چلسی. چهار که یکی از آنها لسترسیتی بوده تعداد قابل توجهی به نظر می رسد، خصوصا آن که کسی تصور نمی کرد منچستر یونایتد و آرسنال در فصل سپری شده در صف چهار تیم اول جدول قرار نگیرند یا پپ گواردیولا و سیتی دست های شان خالی بماند. همه اینها ظاهرا نشان می دهند لیگ برتر انگلیس مسیر مناسب تری را مثلا در مقایسه با ایتالیا و آلمان سپری کرده، با این وصف لیگ برتر با اضافه شدن تاتنهام و لیورپول به صف بزرگان این لیگ در انقیاد شش باشگاه قرار گرفته. قرارداد سه ساله 1/5 بیلیون پوندی لیگ برتر، پول را روانه انگلیس کرده و پیش بینی قهرمانی بین آن شش تیم دشوار شده. لیگ برتر قلمرو حوادث غیر قابل پیش بینی است. جایی که تیم کوچولوها سرشان را برابر بزرگان گاهی از آب بیرون آورده و نیش می زنند، مثل کریستال پالاس که در استمفورد بریج، چلسی را به زانو درآورد و هال سیتی که با دو گل لیورپول را مغلوب کرد... ولی اورتون تیم هفتم جدول که گاهی با دغدغه سقوط روزگارش را سپری می کند. سوتهامپتون در رتبه هشتم فقط 46 امتیاز جمع کرد، یعنی کمتر از نصف امتیازات چلسی قهرمان و 5 امتیاز بیشتر از سوانسی و پالاس که تا مرز سقوط پیش رفتند. انگلیسی ها در لیگ قهرمانان خیلی زود حذف شدند، ولی پیروزی لسترسیتی نزول کرده برابر سویا در لیگ اروپا نشان می داد متوسط های انگلیس می توانند بهتر شوند.
حمیدرضا صدر
از همین نویسنده بخوانید:
از رونالدو تا بوفون؛ از آسمان تا زمین
زیدان - آلگری: نیش‌ها را به هیچ بگیر
توخل و دورتموند: وداع سرد سرد با دیوار زرد
فرانچسکو توتی: پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد
گاسکویین 50 ساله: بدون نامه‌ای از محبوبه بی‌وفا
آیا دو جام یونایتد، جام های میکی ماوس بودند؟!
سه سقوط کرده: ونگر، گواردیولا، مورینیو
زیدان ماند و انریکه رفت
جان تری: وداع مرد احساساتی تک باشگاهه
چلسی 2017: دویدن دنبال باد
شبی در آمستردام برخلاف جریان آب
وقتی هیولا، سرخپوست‌ها را بلعید
بازنگری تاریخی‌‌ترین قهرمانی پرسپولیس؛ جام 1352
کسی نمی‌گفت آفتاب در مونیخ می‌درخشد
مسی: خرمن آتش در میعاد
ال کلاسیکو: شب خوک زده با فیگو
تونی آدامز و سالاد فصل هجده ملیتی گرانادا
سی ال؛ لبخند دارودسته مادریدی
یوونتوس - بارسلونا: هفت پرده از نبرد انتقامی
میلان؛ فیل بزرگ در تاریکی مطلق
منچستریونایتد؛ چرا این تیم خود را پیدا نمی‌کند؟
مرگ تدریجی فوتبال هلند: چرا و چگونه؟
سایه روشن‌های جذاب‌ترین لیگ جهان
مارچلو لیپی: مردی برای همه فصول
قطر - ایران؛ بازخوانی نبرد تلخ دوحه 1376
بهشت بر تو ارزانی باد پسرجان...
سیتی - موناکو؛ کبریت خیس برابر آتش گداخته
بازخوانی اولین فصل مورینیو در چلسی
سیندرلا؛ نیمه شب چهارشنبه به وقت نوکمپ
نه، این همه آرزوهای ناپولی نبود...
تو هم تمام شدی آقای ونگر
انریکه و بارسا: اینجا زمان برای کسی متوقف نخواهد شد
خوردن استیک با دندان‌های مصنوعی
معجونی که فوتبال انگلیس را تغییر داد
تجدید خاطره با ایکر کاسیاس
آلگری: از تورین تا لندن و بارسلونا
بارسا در پاریس: ده پرده از کشتار والنتاین
لیگ قهرمانان: ناقوس‌ها برای که به‌صدا در می‌آیند؟
اولین توفان: وسترن در امجدیه
ردبول؛ بوندسلیگا علیه نوشیدنی شیطان!
ظهور و سقوط لستر: وداع با رمانتیسم؛ سقوط نکنید، بمانید آقای رانیری
آرسن ونگر: گربه خانگی میان ببرهای گرسنه
یادداشت حمیدرضا صدر درباره تیم محبوب ایتالیایی؛ رم، کولوسئوم در غیاب سزار
لیورپول و کلوپ: ژانویه عذاب آور
از رونی تا رونالدو: مسیر موازی پسران فرگوسن
از قلیچ خانی و هاشمی نسب تا سرجیو راموس: دست دادن با آتش
رونالدو برزیلی یا رونالدو پرتغالی؟
جام جهانی 48 تیمی: معما، پرسش و دلار
از اوفارل تا کی‌روش: همان شهرزاد قصه‌گو
بازگشت یاپ استام به منچستر: داغ آن وداع تلخ
یوونتوس: همان بالا با یک علامت سوال
قربانگاه والنسیا، نفرین خفاش‌ها
فوتبال سال 2016؛ ده پرده از زندگی و مرگ
آیا یونایتد و مورینیو سرانجام به جاده اصلی بازگشته‌اند؟
آقای گل محجوب؛ از سیلی عبده تا مرگ در استکهلم
از چلسی تا آرسنال، از آنتونیو تا آرسن
لیونل مسی 2016: هم شیرین شیرین؛ هم تلخ تلخ
یادداشت ویژه حمیدرضا صدر برای برنده توپ طلا؛ رونالدو: رنج به علاوه سرمستی
گواردیولا در باتلاق انگلیسی
میلان: مشت آهنین درون مخمل راه راه
ردبول، نوشابه منفور بوندسلیگاست!
هفته چهاردهم لیگ برتر: باران آنها را برد
ال کلاسیکو 232 : کسالت آمیخته به جادوی صد
هفته سیزده لیگ برتر: کونته آن بالا و مورینیو این پایین
تا 41 سالگی در برنابئو؛ کریستیانو می‌تواند؟
با این بارسلونا چه باید کرد؟
رئال به روایت زیدان: بی های و هوی، بی زرق و برق
هفته دوازده لیگ برتر: نه، تو دیگه خاص نیستی!
استیون جرارد: تاریخ تو را به کدام سو خواهد برد؟
وداع با منصور پورحیدری؛ آن چروک‌های عمیق
