جنجالی‌ترین نقل و انتقالات تاریخ ایتالیا؛ از بودای خائن تا ال‌پیپیتای لعنتی

وبسایت رسمی برنامه نود - انتقال لئوناردو بونوچی از یوونتوس به میلان اگر چه خبر بسیار مهمی بود اما هرگز یک اتفاق جدید در تاریخ فوتبال ایتالیا محسوب نمی شود. شاید در هیچ جا به اندازه فوتبال ایتالیا، چنین انتقالات جنجالی وجود نداشته است. از دینو زوف و پائولو روسی گرفته تا روبرتو باجو و گابریل باتیستوتا که هر کدام در بازار نقل و انتقالات جنجال های زیای را به پا کرده اند.

شاید بتوان انتقال جنجالی لئوناردو بونوچی از یوونتوس به رقیب دیرینه یعنی میلان را بزرگ ترین رویداد از این دست در تاریخ فوتبال ایتالیا دانست. انتقال او به میلان پس از سال ها درخشش و کسب جام های متعدد با یوونتوس، بسیار تکان دهنده و برای هواداران یوونتوس غیر قابل باور بود. اگر از نفرت بین هواداران یوونتوس و فیورنتینا آگاه باشید، مطمئناً از انتقال فدریکو برناردسکی به تورین نیز به شدت تعجب خواهید کرد. نقل و انتقال های عجیبی مانند بونوچی و برناردسکی بدین معناست که هواداران فوتبال ایتالیا باید منتظر خبرهای شگفت انگیزتری در روزهای آینده باشند. نگاهی خواهیم داشته به جنجالی ترین نقل و انتقالات تاریخ فوتبال ایتالیا

رنزو ده وِکی (از میلان به جنوا، 1913)

استعدادش به قدری ناب بود که لقب «فرزند خدا» را به او دادند. وقتی ده وکی در سال 1913 به قدرت مند ترین تیم ایتالیا یعنی جنوا پیوست، جنجال بزرگی به پا کرد. او کارمند بانک در طول هفته و یک دفاع چپ تمام عیار در آخر هفته بود که برای شکستن هژمونی تیم پرو ورچلی، به جمع یاران جنوا ملحق شد. ده وکی همچون جواهری بود که جنوا برای ماجراجویی های خود به وی نیاز داشت. در آن روزها هنوز فوتبال ایتالیا کاملاً نوپا بوده و بازیکن های فوتبال باید آماتور باقی می ماندند. البته در سال 1926 و با تصویب قانونی موسوم به «فصل ویارجو»، فوتبال ایتالیا تدریجاً به سوی حرفه ای گری سوق پیدا کرد. ده وکی با ترک میلان، به شهر جنوا نقل مکان و در یکی از بانک های این شهر مشغول به کار گردید. آن بانک حاضر به پرداخت حقوقی بیش از حد متعارف به ده وکی شد. انتقال 24 هزار لیره ای از میلان به جنوا به علاوه مبالغ پنهان دیگری همچون هزینه سفر، باعث گردید تا نخستین نقل و انتقال جنجالی در تاریخ فوتبال ایتالیا رقم بخورد.

دینو زوف (از مانتووا به ناپولی، 1967)

دروازه بان افسانه ای فوتبال ایتالیا به تمامی افتخارات ممکن به همراه یوونتوس دست یافته و در سال 1982 نیز به همراهی تیم ملی کشورش، فاتح جام جهانی شد. هنوز هم انتقال او در سال 1967 از مانتووا به ناپولی، یکی از داستان های تاریخی مورد علاقه برای هواداران این دو باشگاه است. وقتی که دینو زوف 25 ساله بود، تقریباً همه اهالی فوتبال ایتالیا به این اطمینان رسیده که او به یکی از دو تیم شهر میلان ملحق می شود اما آخرین مهلت نقل و انتقالات نیز خاتمه یافته و وی در مانتووا باقی ماند. اندکی پس از نیمه شب و پس از خاتمه مهلت نقل و انتقالات، باشگاه ناپولی با دور زدن هر دو تیم میلان و اینتر، به سراغ دینو زوف رفته و این دروازه بان را به ازای 120 میلیون لیره به خدمت گرفت.

انتقال زوف به ناپولی یکی از مجادلات پایان ناپذیر در ایتالیا است. برخی معتقدند که جاکینو لائورو رئیس وقت باشگاه ناپولی ابتدا فعل و انفعالات دو باشگاه میلانی را رصد کرده و سپس در آخرین لحظات، پیشنهادی بالاتر از آن دو باشگاه را به دینو زوف ارائه داد. گروهی دیگر هم می گویند که برونو پسائولا مدیر باشگاه ناپولی به سراغ آلبرتو جووانینی یک خبرنگار مشهور رفته و وی را مجبور نمود تا به جای رئیس باشگاه ناپولی، یک پیشنهاد وسوسه کننده را به دینو زوف بدهد. به هر حال این پیشنهاد مورد قبول زوف واقع افتاد و با این که پنجره نقل و انتقالات بسته شده بود، اما زوف به قدری وسوسه شده که قادر به رد آن پیشنهاد نشد. دینو زوف تا سال 1972 برای ناپولی بازی کرد و طی 143 مسابقه از جمله در کلیه بازی های سری آ به میدان رفت. او در سال 1972 به یوونتوس پیوست.

جوزپه ساوولدی (از بولونیا به ناپولی، 1975)

اگر تروور فرانسیس ادعا می کند که نخستین بازیکن یک میلیون پوندی (یا به قول برایان کلاف 999 هزار و 999 پوندی) در تاریخ فوتبال بریتانیا است، باید این واقعیت را بداند که جوزپه ساوولدی چهار سال پیش تر و هنگام انتقال از بولونیا به ناپولی، این حصار را شکست. این باشگاه مبلغ 2 میلیارد لیره (1.2 میلیون پوند) را برای مهاجمی خرج کرد که طی 7 سال بازی برای بولونیا، 140 گل را به ثمر رسانده و با درخشش خویش، دو مقام قهرمانی کوپا ایتالیا بین سال های 1970 تا 1974 را برای هواداران بولونیا به ارمغان آورده بود. ساوولدی با این انتقال، لقب گران ترین بازیکن دنیای فوتبال را به خود اختصاص داده و از رکورد 922 هزار پوندی که باشگاه بارسلونا برای خرید یوهان کرایوف در سال 1973 هزینه کرده بود، به راحتی گذشت و نام خویش را بر سر زبان ها انداخت. برای ناپولی که طی دو فصل گذشته به رتبه های دوم و سوم سری آ دست یافته بود، وجود ساوولدی همچون یک جواهر ارزشمند می ماند هر چند که طی دوره 4 ساله حضور وی در سن پائولو، هیچ گاه تیم ناپولی به مقامی بهتر از پنجمی دست پیدا نکرد. روزنامه های ایتالیایی در آن زمان، انتقال ساوولدی از بولونیا به ناپولی را به عنوان «بزرگراه خورشید» نام نهادند. (توضیح: این لقب برگرفته از بزرگراه واصل بین دو شهر میلان در شمال و ناپولی در جنوب ایتالیا بوده که شهر بولونیا نیز در میانه مسیر این بزرگراه قرار می گیرد)

پائولو روسی (ویچنتزا به یوونتوس، 1978)

مهاجم افسانه ای فوتبال ایتالیا در فصل 77-1976 با 21 گل خود توانست تیم ویچنتزا را به سری آ آورده و در نخستین فصل پس از صعود به سری آ نیز، 24 گل دیگر به ثمر رساند تا این تیم کوچک در کمال تعجب به مقام نایب قهرمانی دست یابد. عملکرد خارق العاده پائولو روسی باعث دعوت وی به اردوی تیم ملی ایتالیا در جام جهانی 1978 شد. هر دو باشگاه یوونتوس و ویچنتزا 50% مالکیت پائولو روسی را در اختیار داشته و برای استخدام او وارد یک جدال تاریخی شدند. این دو باشگاه به هیچ وجه حاضر به توافق با یکدیگر نبوده و سرنوشت پائولو روسی به «بازی پاکت نامه» کشید. مطابق قوانین مرسوم فوتبال ایتالیا، هر باشگاه باید رقم مورد نظر خود را داخل یک پاکت نامه گذاشته و تحویل دهد تا سرانجام، هر باشگاهی که قیمت بیشتری را پیشنهاد کرد، به عنوان مالک جدید این بازیکن تعیین گردد.

انتظار همگان این بود که ویچنتزا مغلوب این نبرد شود اما جوزپه فارینا رئیس این باشگاه با ارائه یک پیشنهاد غیر منتظره 2.61 میلیارد لیره ای (1.75 میلیون پوند)، همگان را غافل گیر کرد. بدین ترتیب، پائولو روسی تبدیل به گران قیمت ترین بازیکن دنیای فوتبال شد و یوونتوس نیز از این پیشنهاد فارینا و ویچنتزا، مات و مبهوت گردید. البته ویچنتزا سرنوشت خوبی نداشت و فارینا که خودش را کمی دست بالا گرفته بود، با تیمش در فصل بعد به دسته پایین سقوط کرد. فارینا بعدها ریاست باشگاه میلان را بر عهده گرفت و پائولو روسی نیز به پروجا پیوست. او در پروجا به مشارکت در یک رسوایی شرط بندی و تبانی متهم و به مدت دو سال محروم گردید. پائولو روسی در سال 1982 به همراه تیم ملی ایتالیا به قهرمانی جام جهانی دست یافت و با 6 گل، عنوان آقای گل جام را به دست آورد و در همان زمان نیز به یوونتوس پیوست.

آگوستینو دی بارتولومی (رم به میلان، 1984)

در ماه می 1984 دی بارتولومی به عنوان کاپیتان رم در فینال جام باشگاه های اروپا مقابل لیورپول قرار گرفت و با شکست خانگی در ضربات پنالتی مقابل لیورپول، این فرصت طلایی برای جالوروسی از دست رفت. چند ماه بعد، او زادگاه خود را پس از 15 فصل ترک کرد و راهی شمال شد تا پیراهن میلان را بپوشد. دی بارتولومی یکی از بزرگ ترین بازیکن های تاریخ فوتبال ایتالیا است که در فصل 83-1982 به همراه رم فاتح اسکودتو شد. او در بازگشت به ورزشگاه المپیکو رم با پیراهن میلان، نه تنها مورد استقبال هواداران رم قرار نگرفت بلکه موجب خشم آن ها شد. خوشحالی مفرط دی بارتولومی پس از زدن گل نخست مسابقه، هواداران رم را خشمگین کرد. همچنین در ادامه بازی، فرانچسکو گراتزیانی بازیکن رم به تلافی برخورد خشن آگوستینو دی بارتولومی با ستاره محبوب رمی ها یعنی برونو کونتی، یک ضربه محکم را به ستاره اسبق جالوروسی وارد کرد. عجیب این که دی بارتولومی در دهمین سالگرد شکست رم مقابل لیورپول یعنی در ماه می 1994 از دنیا رفت. او هرگز نتوانست بازی خوبش برای رم را در میلان تکرار نماید. طی سه سال حضور دی بارتولومی در میلان، هیچ موفقیتی حاصل نشد و فقط یک بار روسونری به فینال کوپا ایتالیا 1985 رسید که در آن مسابقه نیز سمپدوریا با سه گل گرائم سونس، روبرتو مانچینی و جانلوکا ویالی از سد میلان گذشت.

روبرتو باجو (از فیورنتینا به یوونتوس، 1990)

برخی از نقل و انتقالات در تاریخ فوتبال ایتالیا فقط بحث بر انگیز بوده و برخی دیگر نیز به تظاهرات خیابانی کشید شده است. انتقال روبرتو باجو از فیورنتینا به یوونتوس در زمره نقل و انتقالاتی بود که خشم مردم فلورانس را برانگیخته و آن ها را به خیابان کشاند. «دم اسبی مقدس» پس از انتقال 8 میلیون پوندی در تابستان 1990 به یوونتوس، تبدیل به گران قیمت ترین بازیکن دنیای فوتبال شد. هواداران بنفش ها پس از اعلام این خبر به خیابان ها ریخته و دفتر باشگاه فیورنتینا در اطراف ورزشگاه آرتمیو فرانکی را محاصره کردند. فلاویو پونتلو رئیس وقت باشگاه فلورانسی نیز از ترس این هواداران خشمگین، به مدت دو روز مخفی گردید. مردم خشمگین با پرتاب آجر و کوکتل مولوتوف به سوی دفتر ریاست باشگاه فیورنتینا، اعتراض شدید خود به فروش روبرتو باجو را نشان داده و طی این تظاهرات، 9 نفر دستگیر و 50 نفر نیز مصدوم شدند. باجو طی 5 فصل حضور در فیورنتینا، یکی از محبوب ترین چهره های تاریخ باشگاه لقب گرفته و فروش او به تیم رقیب یعنی یوونتوس برای مردم فلورانس غیر قابل درک بود. او در نخستین بازگشت به ورزشگاه آرتمیو فرانکی، به شدت توسط هواداران فیورنتینا هو شده و مورد اعتراض قرار گرفت. باجو از زدن ضربه پنالتی مقابل تیم سابق خود امتناع کرده و پس از تعویض نیز، یکی از پرچم های فیورنتینا را که به سوی وی پرتاب شده بود، برداشته و تکان داد. همین حرکت باجو به مذاق هواداران یوونتوس خوش نیامد و به همین دلیل، هیچ گاه از او به گرمی استقبال نکردند. حال پس از 27 سال، فدریکو برناردسکی نیز چنین مسیری را طی کرده و از فلورانس به تورین رفته است.

کریستین ویری (از لاتزیو به اینتر، 1999)

بدون هیچ تردیدی می توان کریستین ویری را یکی از بهترین و البته جنجالی ترین مهاجمان تاریخ سری آ دانست. اینتر در تابستان 1999 با پرداخت 90 میلیارد لیره (69 میلیارد لیره به علاوه دیگو سیمئونه) توانست بوبو ویری را از لاتزیو به خدمت بگیرد. اینتر نهمین باشگاه دوران فوتبال ویری محسوب می شد و او با حضور در جمع نرواتزوری، زوج مخوفی را با رونالدو مهاجم برزیلی تشکیل داد. در آن زمان، زوج ویری-رونالدو را بهترین زوج خط حمله در دنیای فوتبال می دانستند هر چند که مصدومیت های پیاپی هر دو بازیکن، همه محاسبات را به هم ریخت. سرجیو کرانیوتی رئیس وقت باشگاه لاتزیو که 12 ماه پیش تر، ویری را از اتلتیکو مادرید به خدمت گرفته بود، درباره فروش این مهاجم نابغه چنین گفت:

ما نمی خواستیم که او را بفروشیم اما خودش خواستار ترک باشگاه بود و من نمی توانم چنین بازیکنی را نگه دارم.

ویری طی 144 بازی در سری آ برای اینتر، 103 گل را به ثمر رساند. جالب این که لاتزیو در نخستین فصل پس از فروش ویری به اینتر، توانست مقام قهرمانی سری آ را به دست بیاورد. بیانکوچلستی در سال 2002 انتقام سنگینی از اینتر گرفت و با پیروزی 4-2 مقابل این تیم، عملاً اسکودتو را از چنگال نرواتزوری در آورده و به یوونتوس تقدیم کرد.

گابریل باتیستوتا (از فیورنتینا به رم، 2000)

می توان این مهاجم گلزن آرژانتینی را محبوب ترین چهره هواداران فیورنتینا در اواخر دهه 1990 دانست. سرانجام «باتی گُل» در 31 سالگی بر احساسات خود غلبه کرده و برای فتح اسکودتو، تصمیم به جدایی از فیورنتینا و حضور در تیم آ.اس رم گرفت. لاتزیو در فصل گذشته به قهرمانی سری آ دست یافته و به همین دلیل، رم با آغوش باز باتیستوتا را پذیرفت. او به ازای 23.5 میلیون پوند به جمع یاران جالوروسی اضافه شد که هنوز هم این مبلغ انتقال برای یک بازیکن بالای 30 سال، رکورد محسوب می شود. سرمایه گذاری باشگاه رم به سرعت نتیجه داد و آن ها پس از 28 سال به قهرمانی سری آ رسیدند. باتیستوتا در آن فصل، 20 گل را طی 28 بازی درون دروازه حریفان قرار داد و نخستین اسکودتوی دوران فوتبال را خود را جشن گرفت.

زلاتان ابراهیموویچ (از یوونتوس به اینتر، 2006)

تابستان 2006 یکی از پُر سر و صدا ترین ایام در تاریخ فوتبال ایتالیا بود. تیم ملی ایتالیا در جام جهانی 2006 برای چهارمین بار به قهرمانی رسید در حالی که در داخل کشور، همه چیز تحت الشعاع رسوایی بزرگ «کالچوپولی» قرار داشت. به موجب حکم دادگاه رسیدگی به این پرونده، باشگاه یوونتوس به سری ب سقوط کرده و دو عنوان قهرمانی بیانکونری طی دو فصل گذشته پس گرفته شد. همچنین باشگاه های میلان، لاتزیو، فیورنتینا و رجینا نیز با جرائم سنگینی رو به رو گردیدند اما اینتر برنده واقعی این جریانات بود. همان طور که رقبا تضعیف یا قلع و قمع می شدند، اینتر نیز خود را تقویت می کرد. در حالی که جیجی بوفون، الساندرو دل پیرو، پاول ندود و داوید ترزگه به پیراهن یوونتوس وفادار مانده و این تیم را در سری ب نیز همراهی کردند اما زلاتان ابراهیموویچ و پاتریک ویرا از جمع یاران بیانکونری جدا شده و به اینتر پیوستند. همچنین فابیو کاناوارو نیز پیراهن رئال مادرید را بر تن کرد. انتقال 24.8 میلیون یورویی زلاتان به اینتر، خشم هواداران یوونتوس را برانگیخت و به وی لقب «مزدور» را دادند. این ستاره سوئدی طی سه فصل حضور در اینتر، به سه قهرمانی پیاپی در سری آ دست یافته و 57 گل را به ثمر رساند.

گونزالو هیگوایین (از ناپولی به یوونتوس، 2016)

در آوریل 1975، ناپولی در کورس قهرمانی سری آ فقط 2 امتیاز کمتر از یوونتوس داشت. خوزه آلتافینی در نیمه دوم وارد میدان شده و در دقیقه 88 دروازه تیم سابقش را گشود. هواداران ناپولی بابت همین اتفاق، به وی لقب «قلب ناسپاس» دادند. اگر چه انتقال خوزه آلتافینی از ناپولی به یوونتوس یک خبر ناگوار و دردناک برای هواداران ناپولی بود اما 46 سال بعد، اتفاقی ناگوارتر برای ناپلی ها رخ داده و این بار گونزالو هیگوایین نیز همان مسیر را تکرار کرد. آلتافینی 7 فصل را در سن پائولو حضور داشت و در 34 سالگی به یوونتوس پیوست اما جدایی هیگوایین در 28 سالگی این مهاجم ارزشمند رخ داد. هیگوایین در اوج دوران آمادگی از ناپولی جدا شد. او در آخرین فصل حضور در سن پائولو و طی 35 بازی سری آ، 36 گل را برای ناپولی به ثمر رساند تا رکورد گونار نوردال را پس از 66 سال بشکند. یوونتوس با استفاده از بند آزادسازی 90 میلیون یورویی، اقدام به خرید هیگوایین کرده تا گران ترین انتقال تاریخ فوتبال ایتالیا و سومین انتقال گران قیمت تاریخ فوتبال (تا پیش از تابستان 2017) را رقم بزند. هواداران ناپولی از گونزالو هیگوایین انتظار داشتند تا پا در جای پای دیگو مارادونا گذاشته و نخستین اسکودتو را برای پارتنوپی پس از دو دهه رقم بزند. هیگوایین در نخستین رویارویی خویش با ناپولی، دروازه تیم سابقش را گشود. همچنین در پیروزی یوونتوس مقابل ناپولی در کوپا ایتالیا نیز شاهد گلزنی هیگوایین بودیم. هواداران ناپولی پس از جدایی این مهاجم آرژانتینی، از شدت خشم پیراهن های وی را آتش زده و به سطل زباله انداختند.

کالچو، داستان فوتبال ایتالیا ادامه دارد...

4464a