وبسایت رسمی برنامه نود - پاریسن ژرمن با مثلث هجومی بی نظیرش به برنابئو آمد اما عملا هیچ هراسی به دل حریف راه ندادند. نیمار تحرک بالایی داشت اما فقط یک شوت به چارچوب زد. از طرفی دیگر بی دلیل کارت زرد دریافت کرد وحتی می توانست به علت شیرجه زدن در میانه زمین کارت زرد دومش را هم دریافت کند. امباپه دو شوت زد که یکی از آنها خوب بود. کاوانی فضاسازی کرد اما شوت نزد. هراس قبلی از این مثلث با توجه به آمار خوبشان در لیگ فرانسه، برای هواداران رئال به نظر می رسید که بی دلیل بود. گل پی اس جی را رابیو زد، بازیکنی که بعد از بازی گفت زدن هشت گل به دیژون راحت است نه رئال مادرید.
چیزی که بیشتر در مورد این مثلث به چشم آمد اختلافشان با هم بود. مثل زمان هایی که از همدیگر به خاطر پاس ندادن گلایه می کردند. البته اتفاق عجیبی هم نبود چرا که قبلا دیده بودیم که آنها سر پنالتی و کاشته زدن با هم درگیر شده بودند و امری هم در این زمینه دچار سرگیجه شده بود. هر سه بازیکن هجومی پی اس جی بازیکنان بزرگی هستند که ایجاد تعادل میان انها مشکل است. نیمار مسلما بهترین است. قیمت بالایش باعث می شود که به صورت منطقی چنین حسی در مورد خود داشته باشد اما کاوانی از قبل ستاره پی اس جی بوده و آقای گل تاریخ این تیم است و نمی خواهد کسی را از خودش بهتر بداند. امباپه در شروع راه است اما با توجه به حواشی زیادی که پیرامونش وجود داشته طبیعی است که انتظار داشته باشد تا به او توجه شود و خود را یک ستاره بداند.
در نهایت می خواهم به این نتیجه برسم که ایجاد یک تیم کهکشانی خیلی مهمتر از داشتن ستارگان کهکشانی است که انفرادی بازی می کنند. این اتفاق در اولین پروژه فلورنتینو پرز هم رخ داد. مدیر رئال مادرید به همین خاطر در دوره دومش ستارگانش را دسته بندی کرد، اول رونالدو، بعد هیچ کس و بعد از آن سرجیو راموس و بقیه. در بارسا هم این اتفاق رخ داده است: اول مسی، بعد هیچ کس و بعد با اختلاف پیکه و بقیه. زمانی که گواردیولا به بارسا امد تصمیم گرفت رونالدینیو و اتوئو را مرخص کند و قدرت بیشتری به مسی بدهد. پی اس جی سه ستاره دارد و در روزهای بزرگ دوری این سه ستاره از هم بیشتر به چشم می آید.
آلفردو رلانیو - مدیر مسئول نشریه آس
1140
