سایت رسمی فوتبالی - گزارش ویژه دیلی میل از درخشش بیرانوند در بازی ایران و پرتغال از نظرتان می گذرد:
عليرضا بيرانوند موفق شد پنالتى رونالدو را مهار بكند و اين شايد بهترين لحظه دوران فوتبال او باشد. بيرانوند داستان زندگى عجيبى دارد، او در لرستان متولد شده است، وى در كودكى با دوستان خود فوتبال بازى مى كرد و به خانواده خود در چراندن گوسفند ها كمك مى كرد.
در سن ١٢ سالگى او به يك تيم محلى در شهر خود پيوست، و بعد از قرار گرفتن در دروازه، توجه خيلى ها را به خود جلب كرد اما پدر او مخالف فوتباليست شدن عليرضا بود.
عليرضا مى گويد كه پدر او چندين بار لباس و دستكش هاى او را پاره كرد و عليرضا مجبور بود بدون دستكش در دروازه قرار بگيرد.
بيرانوند تصميم گرفت تا از خانه فرار بكند و به پايتخت ايران، تهران برود و شايد در آن شهر تيمى پيدا بكند. او ابتدا به يك تيم محلى پيوست و براى تمرين روزانه ٣٠ پوند هزينه مى كرد. مشكل اينجا بود كه بيرانوند نه جايى براى خواب داشت و نه پولى در اختيار داشت.
اما يك روز حسين فيض سرمربى او، تصميم گرفت كه از او پولى دريافت نكند و به مدت دو هفته به خانه يكى از دوستانش برود. عليرضا در كارواش كار مى كرد و در خياطى نيز كار مى كرد تا بتواند پول در بياورد.
تيم فوتبال نفت تهران بيرانوند را بخدمت گرفت و چند روزى در نماز خانه زندگى مى كرد اما به او گفتند كه بايد از آن جا برود. عليرضا به پيتزا فروشى رفت و در آن جا كار مى كرد، روزى سرمربى او به آن پيتزا فروشى رفت و عليرضا نمى خواست او را ببيند، اما رئيس پيتزا فروشى او را مجبور كرد كه به آن مرد سرويس بدهد.
اخرين شغل او رفتگر شدن بود، او براى كسب درامد مجبور شد خيابان هاى تهران را جارو بزند و تميز بكند. او به اين دليل كه با تيم ديگرى تمرين كرد و مصدوم شد، از نفت اخراج شد و به هما رفت، اما آن جا كسى او را نمى خواست اما خوش شانس بود كه نفت به او شانس مجدد داد.
از آن جا بيرانوند به تيم ملى زير ٢٣ سال ايران رسيد و كم كم در تركيب فيكس نفت قرار گرفت. او شايد از جام جهانى حذف شده باشد، اما تاكنون به هرچيزى كه ميخواسته رسيده است.
