سایت رسمی فوتبالی - صحبت های زیادی درباره این جام جهانی و تیم هایی که عملکردی کم تر از حد انتظار داشتند، شده است و باور کنید که من همه آنها را می دانم. در جام جهانی 2002 ما به عنوان تیم قهرمان دوره قبل و همچنین قهرمان یورو 2000 اولین جام جهانی در آسیا رفتیم. ما بهتر بازی می کردیم و به توانایی های خودمان ایمان داشتیم. فرانسه با تیری هانری، دیوید ترزگه و جبرئیل سیسه که اگر حافظه ام درست یاری کند بهترین گلزنان انگلیس، ایتالیا و فرانسه بودند به این مسابقات رفت. ما مدعی اصلی قهرمانی بودیم و هرکسی که به گروه ما نگاه می کرد ( سنگال که اولین جام جهانی اش را تجربه می کرد، دانمارک و اروگوئه ) شک نداشت که ما بدون هیچ مشکلی به مرحله بعد صعود خواهیم کرد. و با بدون گل زده بعد از سه بازی از آن رقابت ها حذف شدیم. این اتفاق یکی از بزرگترین شکست های تاریخ بود.
در دفاع از خودمان می توانم بگویم که ستاره ما، زین الدین زیداتن، در دیدار دوستانه مصدوم شد و توانست با پایین ترین سطح آمادگی تنها در دیدار سوم حضور داشته باشد. اما بعد از آن ما همگی عملکرد ضعیفی داشتیم. شاید شما فراموش کرده باشید اما ما بازی اول را با نتیجه 1 – 0 به سنگال واگذار کردیم و باور کنید برای ما که در این رقابت ها بازی کردیم این خاطرات بسیار دردناک هستند. اما نحوه دفاع کردن آنها روی حملات ما تاثیر گذاشت. ما قهرمان جهان بودیم اما آن دفاع باعث شد تا تمامی تیم ما زیر سوال برود.
من کاپیتان بودم و حس کردم که بعد از بازی با سنگال مشکلاتی داریم. ما جلساتی متعددی با بازیکنان برگزار کردیم تا فضا را آرام کنیم و اعتماد به نفس را به آنها برگردانیم و نقاط ضعف تیمی را پوشش دهیم. اما شگفت زده شدم که چقدر راحت همه چیز را از دست دادیم. شاید این بر اثر فشاری بود که روی مدافع عنوان قهرمانی و ترس از دست دادن همه چیز وجود داشت. وقتی شما قصد دارید از قدرت خود دفاع کنید و ناگهان همه چیز را از دست می دهید در واقع اطمینان خود را از دست داده اید.
متعجب هستید که آیا این پایان دوره است و پیش از آن که بفهمید به پایان رسیده است. قهرمانی برای دومین بار در جام جهانی کار سختی است. به اسپانیا در 2014 و آلمان در روسیه و ما نگاه کنید که در مرحله گروهی حذف شدیم. این مانند این است که یک بازیکن تنیس در حال به پایان بردن مسابقه است و در امتیاز نهایی دست هایش می لرزد. در فوتبال این ترس می تواند تمام وجود شما را بگیرد.
من فکر میکنم در آرژانتین یکی از مدعیان اصلی قهرمانی پیش از آغاز رقابت ها بود، همه چیز متفاوت است. صحبت درباره مشکلاتی که آرژانتین با آنها روبرو است برای من بسیار دردناک است چرا که به معنای انتقاد نکردن از لیونل مسی است. از او انتظار می رود که به دنیا نشان دهد می تواند تیم ملی کشورش را پیروز کند. اما او یک پنالتی برابر ایسلند از دست داد که می توانست یک پیروزی حیاتی را برای آرژانتین به دنبال داشته باشد. گل او در برابر نیجریه بی نظیر بود اما آرژانتین تنها 5 دقیقه با حذف از جام جهانی فاصله داشت.
ما می دانیم که مسی فوق العاده است اما گیج و ناراحت هستیم. او محصول اصیل بارسلونا است اما مسی در آرژانتین دشواری های بسیاری دارد. چیزی در این تیم کم است. آیا اتحاد یا ایمان است؟
به نظر می رسد که مسی با تیم هماهنگ نیست. آنها مهاجمان با استعداد بسیاری دارند، بازیکنان تهاجمی بسیاری دارند اما همچنان نمی توانند به خوبی از آنها استفاده کنند. آنها بسیار بحث برانگیز هستند. آیا این مشکل سیستم است؟ آیا روح مبارزه در آنها وجود ندارد؟
آرژانتین نمی تواند همچنان سایه سنگین هم نسل بودن با مارادونا را مقصر این اتفاقات بداند. آنها فرصت بسیاری داشتند تا به این فشار عادت کنند. آنها بازیکنانی دارند که در بهترین باشگاه های جهان توپ می زنند. فشار چیزی است که این بازیکنان به آن عادت دارند.
حضور در بازی آخر در حالی که بعد از ایسلند در رده آخر قرار دارند برای هواداران آرژانتین غیر قابل تصور است. اما شاید چندان شوکه کننده نباشد. این تیم به سختی توانست جواز حضور در روسیه را دریافت کند و مدت زیادی از بازی دوستانه برابر اسپانیا و شکست 6 – 1 در آن بازی نگذشته است. حتی با اینکه آن شب مسی در زمین بازی حضور نداشت. این احتمال که در بازی های اولیه بازی درخشانی نداشته باشی اما قهرمان شوی وجود دارد. اتفاقی که در سال 2010 برای اسپانیا افتاد و در دیدار اول با حساب 1 – 0 برابر سوییس شکست خوردند اما چند هفته بعد قهرمان جام جهانی شدند. اما به نظر می رسد چنین اتفاقی در انتظار آرژانتین نباشد.
من می توانم پیروزی آرژانتین در جام جهانی 1978 را به خاطر بیاورم که جز اولین خاطرات فوتبالی من است. بازیکنان بزرگی چون ماریو کمپس، اسواردو آردیلس و خرخه والدانو و مارادونا در تیم آنها در جام جهانی 1986 حضور داشتند. شاید تیم حال حاضر آنها تیم خوبی نباشد. اگر 3 بازی آنها را دیده باشید متوجه می شوید که نمایشی که آنها ارائه داده اند آنها را جز پنج یا شش تیم اول نیز قرار نمی دهد.
می توان گفت که آرژانتین رقیب آسانتری برای فرانسه در این مرحله و برای صعود به یک چهارم نهایی نسبت به کرواسی بود. تیمی که بسیار تاثیرگذار و با اعتماد به نفس بازی می کند. اما برای من به عنوان یک هوادار فرانسه مشکل اینجاست که شاید بازی آخر آنها انگیزه خوبی برای این تیم ایجاد کند. حالا شما باید انتظار نمایش متفاوتی از آنها داشته باشید. و باید واقع گرا باشیم که فرانسه تا به حال چیزی که ما را خوشبین کند یا به ما امیدواری بدهد نشان داده است.
اما من واقعا حس می کنم که این فرانسه چیزهای بیشتری برای ارائه دارد. فکر میکنم که آنها می توانند سطح بازی خود را افزایش دهند و اگر می خواهند در برابر آرژانتینی ها پیروز باشند باید این کار را انجام دهند. تا به حال فرانسه با تیم هایی روبرو شده که تصاحب توپ زیادی نداشتند و دفاعی بازی می کردند. اما تیم ما در برابر تیم هایی که فوتبال خوبی بازی می کنند راحت تر است. ما بازیکنانی داریم که در ضدحمله بسیار موفق هستند و شاید ما بازیکنانی نداشته باشیم که بتوانند بازی را کنترل کنند. من بسیار منتظر بازی شنبه شب هستم.
صحبت کوتاهی راجع به انگلیس داشته باشیم که حداقل نشان داده به راحتی می تواند در جام جهانی گلزنی کند. مردم می گویند حریف آنها پاناما بود ولی شما فقط می توانید با حریف خود بازی کنید و این تقصیر انگلیس نیست که حریف آنها ضعیف است. به نظر می رسید که تیم انگلیس آینده خوبی داشته باشد. این آینده در همین جام جهانی رقم خواهد خورد یا یورو 2020؟
اجازه بدهید صحبتم را با پاناما به پایان ببرم. من جز آن دسته از افرادی نیستم که درباره تیم های ضعیف در رقابت ها اعتراض کنم. برای من این تمام چیزی است که معنی جام جهانی می دهد. مطمئنا تیمی که شش گل می خورد و برای دفاع از دروازه خود روی به فنون کشتی می آورد تیم قوی ای نیست اما به شادی پس از گل آنها دقت کنید! چطور نمی توانید از دیدن رقصیدن و آواز خواندن هواداران پانامایی بعد از گلزنی لبخند بزنید؟ نمی خواهید بخشی از این شادی باشید؟ برای من این معنای واقعی جام جهانی است.
مارسل دسایی – ستاره سابق فرانسه
