سایت رسمی فوتبالی _ وقتی لاماسیا را تأسیس میکردند کرایف میگفت: الماس ها را باید تراشید و این حلقه گم شده فوتبال ماست!
الماس های ما را نمیتراشند و الماس نتراشیده میشکند ...
در چند نسل از بازیکنان هر جغرافیا تعداد کمی خیلی کم هستند که به راز توپ آشنا هستند ...
آنها فوتبال بازی نمیکنند ، آنها می‌رقصند و تو از قاب تلویزیون هرگز نمیتوانی حرکات بعدی آنها را پیش بینی کنی و لذت فوتبال همین جاست ...
مثل سکوت بین نتهای موسیقی...
موزیسین های چمن سبز و تکنسینهای لحظه های ناب....
فرزندان فوتبال...
فرشته های رقصنده با توپ و یاغیان بیرون زمین...
این قانون نانوشته فوتبال است...
زیبا باش و هر چی میخواهی بکن...
ژاپنی ها بعد از یک بازی درخشان و پاسهای عجیبش از لابلای خطوط پرسینگ به او لقب زیدان آسیا را دادند و ما جواهرمان را نمیدیدیم تا لقب ها را برایشان بگذاریم ...
نه نمیدیدیم
وقتی در اردوی سوییس مصدوم شد و جام جهانی را از دست داد ما نمیدانستیم که آناتومی علمی است برای حمایت از بازیکنان ظریف وقتی درون تکلهای خشن تقلا می‌کنند...
برای جواهر هایمان دلالها تکلیف میکردند نه استعداد یابها
مجتبی جباری و پاسهایش..
از همین چهار کلمه میتوان یک فیلم بلند ساخت به کارگردانی رفیقش عبدالرضا کاهانی...
مجتبی جباری روایت بداقبالی ستاره هاست...
مثل فان باستن...
مثل باتیستوتا...
مثل ریکلمه...
و یا باجو...
و...
فوتبال و دردهای نود دقیقه ایی...
چقدر کمند هافبکهایی که میدانند توپ را با چه سرعت و دقتی باید پاس داد....
چگونه یک باشگاه به راحتی چنین بازیکنانی را از دست میدهد؟
چگونه مربیان و با چه دانشی از سبکهای منحصر به فرد یک بازیکن می‌گذرند؟
بدرود اقای مجتبی جباری
یادداشت از پیمان خنافری
