به گزارش فوتبالی به نقل از تسنیم، تیم فوتبال امید یکی از نمایندگان کاروان حدوداً 600 نفره کشورمان در بازی‌های آسیایی اندونزی است. «امید» تنها رده‌ای از فوتبال است که حداقل در سال‌های اخیر موفقیت چندانی به دست نیاورده است. آخرین باری که این تیم قهرمان این بازی‌ها شده برمی‌گردد به 16 سال پیش. دوره‌ای که برانکو ایوانکویچ موفق شد, با ایران قهرمان بازی‌های آسیایی 2002 بوسان کره جنوبی شود, اما ناکامی اصلی برمی‌گردد به المپیک, آوردگاهی که 44 سال است فوتبال ایران رنگش را به خود ندیده است.
حال المپیک 2020 توکیوی ژاپن در راه است, فرصتی که می‌تواند با برنامه‌ریزی و جدیتی که به خرج داده می‌شود, حسرت فوتبال ایران را به آستانه 50 سالگی نرساند. غیبت کبری تیم امید در المپیک تصمیم‌گیران را به این فکر وا داشته تا هرطور که شده امیدِ ایران با پایان عصر یخبندان خود, به توکیو برسد, البته بعد از گذر از جاکارتا که دست بر قضا انتظارات در آنجا هم از این تیم بالاست.
دو انتظار از تیم امید وجود دارد, اول رفتن روی سکوی بازی‌های آسیایی و در ادامه شکست طلسم 44 ساله المپیک. مسئله‌ای که سرآغازی برای ایجاد اختلاف نظر بین همسایگان خیابان سئول شد. اهالی وزارت ورزش, کمیته ملی المپیک و فدراسیون فوتبال هرکدام سیاستی در قبال امید‌های ایران دارند. برخی معتقدند که اولویت و چشم‌انداز ایران باید صعود به المپیک باشد, برای همین در بازی‌های آسیایی باید با بازیکنان زیر 21 سال حضور پیدا کنیم تا همین تیم دو سال دیگر برای حضور در المپیک تجربه کافی داشته باشد.
پلن دوم اما این است که باید با همه توان در بازی‌های آسیایی حاضر شویم تا با عنوانی که به دست می‌‌آید, جایگاه کاروان ایران در جدول توزیع مدال‌ها بهبود یابد. «با همه توان» از دید این گروه همان است که تیم امید ایران با بازیکنان زیر 23 سال در آسیا به میدان برود و حتی 3 بازیکن بزرگسالش هم که می‌تواند طبق قوانین بازی‌ها به تیم اضافه کند را به میدان بفرستد. در مسابقاتی که از همان مرحله گروهی کار ایران با حضور تیم‌هایی چون عربستان و کره شمالی آسان به نظر نمی‌رسد.
بعد از کش و قوس‌های‌های فراوان بالاخره روز گذشته در جلسه ستاد عالی بازی‌های آسیایی, تصمیم بر این گرفته شد که تیم زیر 21 سال به این مسابقات اعزام شود. در جلسه روز دوشنبه در این باره بحث‌های فراوانی شد و اختلاف نظرهای زیادی هم وجود داشت اما در نهایت اعزام تیم زیر 21 سال رای آورد، یعنی همان خواسته فدراسیون فوتبال. مطمئناً این تصمیم برای افراد آینده‌نگر می‌تواند راضی‌کننده باشد. سیاستی که خیلی از کشور‌های مدعی قاره کهن برای بازی‌های آسیایی در پیش می‌گیرند, یعنی با اعزام تیم زیر 21 سال, شرایط را برای حضور همین تیم در المپیک 2 سال بعدش فراهم می‌کنند. این یعنی حضور در المپیک حتی به کسب مدال بازی‌های آسیایی ترجیح داده می‌شود.
اتفاق خوبی که برای فوتبال ایران رخ داد اما برای والبیال نه. این رشته توپ و توری قرار بود با تیم «ب» عازم بازی‌های آسیایی شود اما در نهایت فشار مخالفان به آینده این رشته چربید و تیم اصلی با هدف کسب مدال طلا چمدانش را برای جاکارتا بست. بحث دیگری که این اواخر می‌توانست برای نماینده فوتبال ایران در بازی‌های آسیایی دردسرساز شود, این بود که اگر قرار بود از ابتدا تیم زیر 23 سال به بازی‌ها برود, چرا تمرینات با نفرات زیر 21 سال برگزار شد و این نفرات به اردوی عراق اعزام شدند؟
این ناهماهنگی کادر تیم امید و فدراسیون فوتبال با دیگر متولیان ورزش در صورتی که قرار می‌شد تیم زیر 23 به آسیا اعزام شود, می‌توانست در دقیقه نود اوضاع را برای امید‌ها آشفته کند. ممکن بود باشگاه‌ها همکاری نکنند و کلی حاشیه دیگر به وجود بیاید. تیم زیر 23 سال که قرار بود برای سکو به آسیا برود, در این وضعیت می‌توانست به اصطلاح از اینجا مانده و از آنجا رانده شود. ممکن بود در این شرایط تیم زیر 23 سال در آسیا راه به جایی نبرد و آن وقت هم دیگر تیمی با عنوان زیر 21 سال تجربه کافی برای المپیکی شدن نداشت.
به هرحال قرار است تیم زیر 21 سال در بازی‌های آسیایی به میدان برود؛ خوب یا بد, درست یا غلط حالا این جوانان نماینده ایران در بازی‌های آسیایی هستند و جامعه فوتبال باید علاوه بر اعتمادی که به آنها کرده به این نکته هم توجه کند که این تیم با این تصمیم اولویتش حضور المپیک طراحی شده است. پس فارغ از هر نتیجه‌ای که در بازی‌های آسیایی کسب می‌کند, این تیم باید حفظ و البته حمایت شود. چون با تجربه بزرگی چون بازی‌های آسیایی می‌تواند به المپیکی شدنش بسیار امیدوارتر بود. موفقیتی که پایانی برای 44 سال حسرت و ناکامی است.
تیم امید ایران در بازی‌های آسیایی جارکارتا با عربستان، کره شمالی و میانمار در گروه F همگروه است. مسابقات این تیم در بازی‌های آسیایی 2018, از 24 مرداد در اندونزی آغاز می‌شود.
