سایت رسمی فوتبالی _ تجربه ای است برای خودش؛ که فوتبال تمامش تجربه است. مثل خود زندگی است. هر چقدر زندگی کنی برای تجربه کردن کم است. مثل همان مربیانی که از راه دور برای کی روش سوت می زنند. قطار در حال حرکت را می بینند و با بی رحمی به آن سنگ می زنند.
قرار نیست همه مانند هم باشیم. یکی تجربه می گیرد از روزهای سخت زندگی؛ دیگری حقایق را می بیند و خودش را به ندیدن می زند. مهم نیست که چگونه می اندیشیم. مساله این است که همه در کنار هم زندگی می کنیم.
فوتبال مثل خود زندگی است. اداره کردن یک تیم کار آسانی نیست. از دور می شود برای مربیان بزرگ مرثیه سرایی کرد یا مثل پیش بینی های فوتبال که این روزها خیلی هم باب شده، ایران را به ترمیناتور تشبیه کرد.
تیمی که که اسپانیا را نمی برد باید تنبیه شود. مربی تیمی که با پرتغال مساوی می کند باید به مسلخ برده شود. این که چرا تیم ملی ایران به جای فرانسه قرمان جام جهانی نمی شود یعنی پایان زندگی ، یعنی پایان فوتبال اما اداره کردن یک تیم در لیگ برتر ایران یا حتی لیگ یک یعنی شکستن شاخ غول...
این تجربه ای است در زندگی که هر کار بزگی را کوچک جلوه ندهیم. هر اتفاق بزرگی مانند تغییر نسل در فوتبال ایران و ایجاد انسجام و نظم را در تیم ملی ببینیم.
این که صداهای خش دار و نازک از تیم ملی بلند نمی شود یعنی هنر یک مربی؛ این که تیمی با پرتغال و اسپانیا و قدرت های فوتبال جهان با اعتماد به نفس بازی می کند و مایه غرور یک ملت در نا به سامانی های امروز می شود یعنی یک حرکت بزرگ. آنچه در زندگی می بینیم را به عنوان یک درس و تجربه تلقی کنیم.
اداره کردن یک تیم کار ساده ای نیست. آنهایی که شکست خورده اند امروز کاملا حس می کنند چه می گوییم...
نوشته آرتین زهرابی
