سایت رسمی فوتبالی- اندی کول مهاجم سابق منچستریونایتد و نیوکاسل در گفت و گویی با روزنامه گاردین از سختی هایی که در سال های اخیر و پس از عمل پیوند کلیه، پشت سرگذاشته صحبت کرده و تاکید کرده که این روزهای سخت همچنان برایش ادامه دارند.
ستاره یونایتد در فینال لیگ قهرمانان اروپا در سال 1999، هنگامی که در سال 2015 به عنوان سفیر باشگاه منچستریونایتد به ویتنام سفر کرده بود، به نوعی ویروس مبتلا شد و همین ویروس باعث شد تا او دچار بیماری عجیب و شدیدی شود. البته او مدتها بیماری اش را تکذیب می کرد، تا اینکه نهایت یک پزشک متخصص بیماری اش را تشخیص داد. عملکرد کلیه های اندی کول به 7% حالت عادی کاهش یافته بود. درنهایت الکساندر پالمر، خواهرزاده اندی کول،یکی از دو کلیه اش را به دایی اش هدیه کرد و عمل جراحی پیوند کلیه در آوریل سال 2017 انجام شد.
اندی کول در مورد این عمل جراحی گفته:« عمل جراحی ای که از آن جان سالم به در می بری، حکم یک کارت اعتباری را دارد. نباید آن را دست کم گرفت. اگر من یک روز بیدار شوم و کلیه ام تصمیم بگیرد که :"خب من امروز حال و حوصله ندارم" دوباره به نقطه اول برمی گردم.»
به گفته اندی کول سخت ترین بخش پیوند کلیه، مراقبتهای بعد از جراحی بود:« کلیه جدید، در بدن حکم یک شی ناشناس را دارد. بدن نسبت به آن گارد دارد و باید داروهای خاصی استفاده کنی که بدنت در نبرد با کلیه جدید پیروز نشود. مردم به من می گفتند که خوشبین باشم. ولی هیچ وقت نمی دانی که این نبرد تا چه زمانی ادامه دارد. ممکن بود مجبور باشم که پنج تا ده سال دراین حالت بمانم و ممکن است بدنم همین فردا کلیه جدید را پس بزند.»
این ستاره بزرگ دنیای فوتبال که سالها با پیراهن منچستریونایتد افتخارات زیادی را کسب کرده بود، پس از جراحی دچار افسردگی شد و حتی به خودکشی فکر می کرد:«همه این پروسه برای من حکم یک شکنجه را داشت. بعد از انجام عمل پیوند حسابی افسرده شده بود. چون درک پروسه درمانی ای که پیش رو داری، واقعا سخت است. یادم می آید که یک کیف بزرگ مملو از داروهایم را خالی کردم و گریه می کردم و با خودم فکر می کردم:برای اینکه یک روز دیگر زنده بمانم، باید اینها را بخورم. مطمئن نیستم که بتوانم ادامه دهم.»
او در ادامه با اشاره به تجربه های سختی که درطول این مدت پشت سرگذاشته گفت:« هرگز نمی توانم آن آدم قبلی باشم. هنوز از لحاظ احساسی وفیزیکی درحال جنگیدنم. دو روز مشابه هم ندارم وداروها باعث شده که فرازونشیب های زیادی داشته باشم. هیچ وقت این شرایط را برای کسی آرزو نمی کنم چون این تجربه ای است که علاوه بر خودت، زندگی خانواده ات را هم ویران می کند.»
اندی کول در بخش پایانی صحبتهایش از اعضای خانواده اش عذرخواهی کرد و گفت:« مرا به خاطر همه این اتفاقاتی که رخ داد ببخشید. آن چیزی که من پشت سرگذاشتم در واقع نوعی شکنجه به خاطر یک بیماری بود. وحشتناک بود. از خانواده ات دور می مانی. تقریبا دوسال بعد از عمل پیوند کلیه، می دانم که این بیماری ای است که تا آخر عمرم با من است.» البته حالا اندی کول با خوشبینی بیشتری رو به آینده نگاه می کند:«درحالی شمع 48 سالگی ام را فوت می کنم که خیلی خوب درک می کنم که این سفر چقدر سخت است. من خیلی خوشبختم که هرروز صبح می توانم بیدار شوم.»
6363
منچستریونایتد 
