سایت رسمی فوتبالی - لوکا مودریچ به سلطه ۹ ساله مسی و رونالدو در تصاحب توپ طلا پایان داد و تبدیل به اولین بازیکن کروات شد که جایزه معتبر توپ طلای فرانس فوتبال را از آن خود کرد. انتخابی که بازخوردهای متفاوتی در بین هواداران فوتبال داشت و موافقان و مخالفانش را به بحث کشاند.
به نظر می رسد در حالت کلی، رونالدو و مسی فراتر از سایر بازیکنان دنیا در جایگاهی دست نیافتنی قرار دارند. جایگاهی چنان بلند که می توان حتی همین الان و پس از انتخاب مودریچ به عنوان بهترین بازیکن دنیا، باز آنها را بهتر از مودریچ و هر بازیکن مدعی دیگری دانست. اما انگار که همه از فوتبال دو قطبی مسی-رونالدو خسته شده باشند، جام جهانی بهانه لازم را برای محروم کردن این دو ابرستاره فوتبال دنیا از توپ طلای ۲۰۱۸ به دست داد. دو ابرستاره ای که در جام جهانی در مرحله یک هشتم نهایی حذف شدند تا همچنان ناکام از لمس کاپ جام جهانی باشند. اما در بزرگ‌ترین تورنمنت فوتبال دنیا این مودریچ بود که خستگی ناپذیر شمایل یک کاپیتان کلاسیک را از خود نشان داد و بدون آنکه تکنیک و هنر رونالدو یا مسی را داشته باشد، عملکردش به دل هواداران فوتبال نشست.
اگر رونالدو و مسی همچون ابرستاره ها و ابرانسان های دست نیافتنی جلوه می کنند و گاهی چنان هنرهایی از خود نشان می دهند که فراتر از توان انسان می نماید، مودریچ نماینده انسان های با استعداد اما کوشا و پرتلاشی نشان داد که توانست نه با نبوغ خاص خود که با همان توانایی های معمول بشری خودش و تیمش را به موفقیتی بزرگ برساند. اگر رونالدو و مسی گاهی همچون ماشین‌ها و ربات هایی نشان می دهند که وظیفه گلزنی تحت هر شرایطی را باید به دوش بکشند، مودریچ با استعداد و توانایی معمولی اش، جلوه ای تازه از تلاش و اراده برای رسیدن به موفقیت را نشان داد. مسی و رونالدو با آن توانایی و استعداد فرابشری خود نتوانستند شمایل یک قهرمان را در جام های جهانی برای خود بسازند. کاری که مارادونا در ۱۹۸۶ مکزیک کرد و برای همین دوست داشتنی و جاودانه ماند. مارادونا یک تنه با نبوغ خود آلبی سلسته را قهرمان جهان کرد اما مسی و رونالدو با آن همه توانایی که هر هفته با پیراهن باشگاه خود در معرض دید جهانیان قرار می دادند، در جام های جهانی بازیکنانی مستعد اما فاقد روحیه و شمایل قهرمان شدن نشان داده اند. ردای قهرمانی که یک تنه به دل حریف و مشکلات می زند و در نهایت یا موفق می شود و یا قهرمانانه کشته می شود بر تن رونالدو و مسی ننشست اما بر تن بازیکنی به مراتب کم استعدادتر از این دو نشست.
لوکا مودریچ نماد ما معمولی هاست. مایی که انگار تماشاگر دنیای سلبریتی هل،پولدارها، خوش شانس ها و هنرمندان و حتی بی هنرها شده ایم. مایی که پای تلویزیون تنها به تحسین هنر و استعداد کسانی می پردازیم که در حرفه خود با استعدادتر و تواناتر از بقیه هستند و دیگر توان و امیدی برای اینکه از دل روزمرگی زندگی و معمولی بودن به نقطه ای بالاتر برسیم نداریم. مودریچ یکی از جنس ماست که در عین معمولی بودن ردای قهرمانی به تن کرده و شمایل یک قهرمان جنگجو و ناکام اما سرافراز را در پایان فینال جام جهانی ۲۰۱۸ به نمایش گذاشت. مسی و رونالدو از جنس ما نیستند. آنها نظرکرده هایی هستند که انگار نرم افزار و سخت افزار شان را کسان دیگر از دنیایی دیگر طراحی کرده اند. دیدن تکراری و هر ساله یکی از این دو با توپ طلا دیگر حس خوبی در ما معمولی ها بر نمی انگیخت اما مودریچ می تواند شوق زندگی کردن و جنگیدن را بار دیگر در ما بر انگیزد. پس زنده باد مودریچ و مودریچ ها.
یادداشت از حجت شفیعی
رئال مادرید 
