وبسایت رسمی فوتبالی- ما از امارات خاطرات خوبی داریم؛ از برگزاری جام ملت‌های آسیا در امارات. هر چند برگزار شدن مجدد جام ملت‌های آسیا در امارات آن هم پس ۲۳ سال، یک نوع عقبگرد برای فوتبال ایرانی محسوب می‌شود که در این فاصله زمانی هنوز نتوانسته میزبان آسیا شود، اما هنوز هم بهترین نمایش ایران در جام ملت‌های پس از انقلاب مربوط به همان میزبانی ۱۹۹۶ امارات است. حالا بار دیگر به امارات می‌رویم.
به گزارش فوتبالی، حالا بار دیگر به امارات می‌رویم؛ پس از ۲۳ سال. این بار برخلاف گذشته در قامت یک مدعی. اگر ۲۳ سال پیش فوتبال ایران چنان در ناکامی‌های متوالی فرو رفته بود که کسی امیدی به قهرمانی نداشت و صعود از گروه یک کار شاق محسوب می‌شد اما این بار با تیمی گردن کلفت، مدعی و تازه از جام جهانی برگشته به امارات می‌رویم. تیم ۱۹۹۶ هنوز یک سال از تشکیلش نمی‌گذشت. سرمربی‌اش مایلی‌کهنی بود که برای اولین بار عنوان سرمربی در همین تیم ملی در کنار اسمش آمده بود. با دو بازی دوستانه مقابل ترکمنستان و لبنان و بدون گل زده در این دو بازی به امارات می‌آمد و هنوز ترکیب تیمش را نمی‌شناخت. هنوز از کریم باقری در خط دفاع استفاده می کرد و از سیروس دین‌محمدی در پیستون چپ. چرا که رضا شاهرودی را پای پله‌های هواپیما خط زده بود. از ادموند اختر و محسن گروسی تازه به خداداد عزیزی رسیده بود و افشین پیروانی را به نادر محمدخانی ترجیح داده بود. تیم آنقدر برای سرمربی‌اش هم ناشناخته بود که در سه بازی مرحله گروهی از سه ترکیب کاملا متفاوت استفاده کرد. اما الان تیمی باثبات با یک مربی هشت ساله به امارات می‌رود.
حالا پس از ۲۳ سال، جام ملت‌ها بزرگتر شده. آن زمان دوازده تیم در جام حاضر بودند و حالا تیم‌ها دو برابر شده‌اند. حالا رقابت در مرحله گروهی ساده‌تر شده اما راه رسیدن به فینال طولانی‌تر. آن زمان هم عراق همگروهی ما بود و در همان بازی اول با بردن ما، امیدهای‌مان را برای صعود به حداقل رساند. وقتی تایلند را در بازی دوم شکست دادیم باز هم امید چندانی برای صعود نداشتیم چرا که حریف‌مان در بازی سوم عربستان بود. اما حماسه آن تیم دوست‌داشتنی دقیقا از همان بازی مقابل عربستان آغاز شد. یک برد سه بر صفر شیرین مقابل محمد‌الدعایه و دوستان و سپس بردن کره‌جنوبی که در آخرین مصافش با ایران ما را بدجور نقره‌داغ کرده بود. یک برد شش گله مقابل کره‌جنوبی و صعود به نیمه‌نهایی و دوباره جدال با عربستان و مربی مکارش. باخت در ضیافت پنالتی‌ها آن هم با پیراهن‌های سبز و سپس برد در ضیافت پنالتی‌های بازی رده‌بندی مقابل کویت و رقص عابدزاده و دوستان در چمن. آن تیم با همان بازی‌های زیبایش جاودانه شد و در خاطره‌ها ماند و حالا نوبت تیم منظم کی‌روش است.
تیم کی‌روش تقریبا از هیچ جهتی شبیه تیم مایلی‌کهن نیست. تیم تاکتیکی و منظم کی‌روش کجا و تیم مایلی‌کهن با آن بدویت تاکتیکی‌اش کجا. تیمی که کی‌روش ساخته کمترین جا و فرصتی برای بروز خلاقیت بازیکنان گذاشته و تیم مایلی‌کهن همچون بارانی بهاری به یکباره رگباری از تکنیک و خلاقیت بازیکنانش بروز می‌داد. با تیم کی‌روش انتظار حملات بی‌مهابا نداریم اما تیم مایلی‌کهن یکباره با حملات آتشینش همچون آوار بر سر حریفانش فرود می‌آمد. می‌دانیم که تیم کی‌روش به این راحتی گل مفت نمی‌خورد اما آن زمان هر توپ ساده‌ای که به روی دروازه‌مان می‌آمد تن و بدن‌مان را می‌لرزاند. آن زمان گلر ما بارها روی زمین می‌افتاد و شیرجه می‌رفت الان گلر ما به زور لباسش کثیف می‌شود! آن زمان مایلی‌کهن هنرش در این بود که زنجیر را از پای بازیکنانش باز می‌کرد و روحیه و جسارت لازم را در آنها بیدار می‌کرد اما الان کی‌روش بازیکنانش را همچون مهره‌های شطرنجش می‌بیند.
شاید مهمترین شباهت تیم امارات ۹۶ با امارات ۲۰۱۹، روحیه همدلی و جو بی‌نظیر داخل تیم باشد. مایلی‌کهن به شیوه خود و کی‌روش هم با روش خود، نظم و همدلی قابل ستایشی را در تیم ملی بوجود آورده‌اند و تاریخ جام ملت‌ها و تورنمت‌ها برای ایران نشان می‌دهد که نظم تیمی و همدلی بازیکنان حتی از مسائل تاکتیکی و فنی هم در رسیدن به موفقیت مهمتر و تاثیرگذارتر است.
9697
