وب سایت رسمی فوتبالی- پس از ۳ فصل، قهرمانی در لیگ برتر به روز آخر کشیده شد، در حالی که در دو سال اخیر پرسپولیس با اقتدار قهرمانی را مسجل کرده بود.
به گزارش فوتبالی و به نقل از ورزش سه، در این مطلب شرایط و عملکرد تمام تیم‌های مدعی را عمیق‌تر بررسی خواهیم کرد و به این سوال پاسخ خواهیم داد که به راستی کدام تیم لایق قهرمانی بود.
- رتبه پنجم: تراکتورسازی
تراکتور فصل را با جان توشاک شروع کرد و با خرید ستاره‌هایی بزرگ نوید یک تیم قهرمان را داد. نتایج توشاک اما تعریفی نداشت و از ۶ بازی تنها ۹ امتیاز گرفت (میانگین ۱.۵ امتیاز). توشاک از تراکتور رفت و محمد تقوی سرمربی این تیم شد. علی‌رغم نتایج خوب، تقوی حمایت کامل باشگاه را نداشت و تا روز آخر برخی او را سرمربی موقت می‌نامیدند و وعده یک مربی بزرگ را می‌دادند. تقوی از ۹ بازی ۱۷ امتیاز گرفت (میانگین ۱.۸۹ امتیاز) و پس از عدم حمایت باشگاه استعفاء داد تا ژرژ لیکنز سرمربی تراکتور شود.
لیکنز گرچه نیم‌فصل دوم را خیلی خوب شروع کرد اما در نهایت آن مربی بزرگی که وعده داده شد، نبود. در نیم‌فصل دوم تراکتور تنها یک برد خارج از خانه مقابل استقلال خوزستان کسب کرد و در مجموع با لیکنز از 15 بازی 26 امتیاز کسب کرد (میانگین 1.74 امتیاز) تا در نهایت تراکتور پنجم شود و حتی نتواند سهمیه لیگ قهرمانان آسیا را کسب کند. واقعیت‌ها و آمارهای فنی گویای این است که محمد تقوی بهترین سرمربی فصل تراکتور بود. نه تنها میانگین امتیازگیری، بلکه تغییر وضعیت تیم از شرایط بد در زمان توشاک که در نهایت به درگیری لفظی توشاک و دژاگه رسیده بود، تا آمار گلزنی تیم به ویژه استوکس و اروین.
تقوی تیم آشفته توشاک را تحویل گرفت و تیم خوبی را به لیکنز تحویل داد. لیکنز که تیم خوب و سرحالی را تحویل گرفته بود، توانست نتایج فوق‌العاده‌ای در ابتدا بگیرد اما مشکلات فنی و اشتباهات تیمی پشت آن نتایج پنهان شد و به مرور و به ویژه از بازی با سپیدرود و حواشی عجیب پس از آن، مشکلات نمایان شد.
شرایط فنی تراکتور بعد از بازی با سپیدرود تغییر کرد و افت بدنی تراکتور کاملا مشهود بود. این یک قانون نانوشته در فوتبال است که همانطور که شرایط یک تیم بد، برای بهبود نیاز به زمان دارد. اُفت یک تیم که شرایط خوبی دارد نیز ناگهانی و اتفاقی نخواهد بود. حالا مشخص است که بحث مربی بزرگ که در فوتبال ایران وجود دارد یک کلیشه کاملا غلط است و به صرف ستاره و بازیکن بزرگ و اسم نمی‌تواند موفق شد.
- رتبه چهارم: پدیده
بدون هیچ اغراقی پدیده نتایج فوق العاده‌ای در این فصل گرفت. در میان مدعیان قهرمانی این تیم لایق بیشترین احترام و تحسین است. فراموش نکنیم که این نتایج در فوتبال مشهد بی‌سابقه بوده است. به ویژه که حمایت مسؤولان ذی‌ربط از فوتبال، در مشهد هیچ‌گاه بزرگ و قابل توجه نبوده است.
پدیده با سبک فوتبال و نتایجش تیم بسیار قابل احترامی نشان داد و شاید اگر کمی حمایت بیشتری از آنها می‌شد و تجربه بیشتری داشتند، می‌توانستند نتیجه بهتری در انتهای فصل بگیرند. پدیده در همان اولین بازی لیگ در مقابل پرسپولیس نشان داد تیم قابل احترامی است. حالا آنها لایق حمایت همه جانبه هستند تا در صورت حضور احتمالی در لیگ قهرمانان آسیا نماینده شایسته‌ای برای ایران باشند.
انتظار قهرمانی از تیمی مثل پدیده کمی غیر منطقی است، حتی می‌توان ادعا کرد آنها بیشتر از پتانسیل خود نتیجه گرفتند. گرچه در نیم‌فصل دوم نتوانستند به مانند نیم‌فصل امتیاز کسب کنند(نیم‌فصل ۳۱ امتیاز و نیم‌فصل دوم ۲۶ امتیاز) اما در مجموع آنها نتایج فوق‌العاده‌ای گرفتند؛ ضمن اینکه نباید فراموش کنیم آنها این نتایج را در شرایطی کسب کردند که در مقاطعی از فصل خبرهای جدایی یحیی گل محمدی به علت مشکلات مالی به گوش می‌رسید، در نقل و انتقالات نیم‌فصل نیز محمدرضا خلعتبری که مهره‌ی تاثیرگذاری برای آنها بود به علت همین مشکلات مالی از آنها جدا شد و به ذوب‌آهن پیوست.
همچنین آنها در ابتدای فصل هم برای استفاده از ورزشگاه امام رضا مشکلاتی داشتند؛ شاید تنها نکته منفی در کارنامه پدیده نتیجه نگرفتن در بازی مستقیم مقابل دیگر مدعیان است. آنها از ۸ بازی رفت و برگشت در مقابل چهار تیم دیگر تنها یک برد کسب کرده‌اند. نتایجی که اگر بهتر بود می‌توانست رتبه انتهای فصل آنها را شگفت‌انگیزتر کند.
در مجموع پدیده کمترین حمایت را در میان تیم های مدعی داشتند اما با تمام مشکلات و شرایطی که داشتند، بهترین نتایج ممکن را کسب کردند و چیزی جز تحسین و احترام، لایق آنها نخواهد بود.
- رتبه سوم: استقلال
استقلال این فصل بهترین فرصت قهرمانی را از دست داد؛ در حالی که مجموعه کاملی از مربیان و بازیکنان را در اختیار داشت. اتفاقات شروع فصل موجب شد تا استقلال نیم‌فصل اول تنها ۲۵ امتیاز کسب کند و گرچه در نیم‌فصل دوم با ۳۲ امتیاز قهرمان شد اما در نهایت به رتبه‌ای بهتر از سومی دست نیافت؛ استقلال از نظر مهره و شرایط تیمی، یکی از بهترین فصل‌های خود را سپری می‌کرد اما بیشترین آسیب را از مشکلات درونی تیم دید.
نتایج نیم فصل اول که به دلیل شرایط تمرینی و جذب بازیکن در ابتدای فصل بود، نتایج پُر نوسانی را برای استقلال رقم زد. اختلافات بین شفر و خطیر، چند دستگی اعضای هیأت مدیره، اشتباهات شفر، اختلافات بازیکنان، اتفاقات عجیب دربی برگشت و... همگی از مشکلات درونی استقلال بود که بیشترین لطمه را به این تیم زد.
استقلال مجموعه‌ای خوب و تقریبا کامل، اما روح تیمی در این تیم ناقص بود؛ در حالی که استقلال شرایط خوبی برای کسب موفقیت داشت از درون با اتفاقات عجیبی مواجه می‌شد که این تیم را در نهایت از قهرمانی دور کرد. نکته مهم دیگر اینکه در مقاطعی از فصل که می‌توانست نقطه عطفی برای استقلال باشد این تیم نتیجه لازم را کسب نکرد. مهمترین آن، نتایج استقلال در بازی‌های رو در رو مقابل دیگر تیم‌های مدعی بود که در مجموع استقلال از ۸ بازی در مقابل آنها ۲ برد و ۲ مساوی و تنها ۸ امتیاز کسب کرد که قطعا اگر این نتایج بهتر بودند، رتبه استقلال در پایان فصل چیز دیگری بود.
این نتایج استقلال دلایل کاملا فنی و مدیریتی دارند و این مسائل به راحتی این تیم را از ریل قهرمانی دور کردند. در مجموع هر چقدر که شرایط برای استقلال مهیا بود، این تیم از درون با مشکلات عدیده‌ای مواجه شد و نتواست از پس این مشکلات برآید. ناکامی استقلال این واقعیت بزرگ و مهم را نشان داد که برای موفق بودن در فوتبال هیچ چیز مهم‌تر از تیم بودن نیست. موردی که استقلال در طول فصل از آن بی‌بهره بود. در حقیقت در استقلال این فصل این منافع فردی بود که بر منافع تیمی ارجج داشت؛ حالا این ناکامی می‌تواند برای آنها تجربه‌ای بزرگ باشد تا شاید در آینده از آن استفاده کنند و فراموش نکنند تا هیچ چیزی را به منافع تیمی ترجیح دهند.
- رتبه دوم: سپاهان
نائب قهرمانی برای تیمی که فصل قبل را در رتبه چهاردهم به پایان رسانده، قابل توجه است؛ به ویژه که باید به این نکته توجه کنیم در ابتدای فصل امکان تغییر کل تیم وجود نداشت و سپاهان تنها ۶ سهمیه لیگ برتری را می‌توانست خرید کند؛ سپاهانِ امیرقلعه‌نویی در نیم‌فصل با ۳۱ امتیاز قهرمان شد و گرچه نتایج نیم‌فصل دوم‌شان کمی با نیم‌فصل اول اختلاف داشت، با این حال تیمی که سال قبل برای نیفتادن می‌جنگید، کسب عنوان نائب قهرمانی برایش مطلوب است.
البته برای تیمی با ساختار سپاهان که سابقه ۵ قهرمانی در لیگ برتر داشته طبیعتا این مقام دومی خیلی جذاب نخواهد بود، اما این مقام از این جهت ارزشمند است که این مهم در نظر گرفته شود بخشی اعظمی از این مجموعه، فصل گذشته در شرایط بسیار بدی قرار داشتند و در نهایت رتبه چهاردهم لیگ را کسب کردند. در واقع امیر قلعه‌نویی این فصل شخصیت قهرمانی سپاهان را مجددا به این تیم برگرداند، اما حالا برای فصل جدید انتظارات از این تیم بسیار زیاد خواهد بود و تنها قهرمانی برای تیمی مثل سپاهان، هوادارانش را راضی خواهد کرد.
شاید تنها نکته‌ی منفی در کارنامه این فصل سپاهان که موجب شد قهرمانی را از دست بدهند، باخت به تراکتور در تبریز و شکست در مقابل استقلال در اصفهان بود؛ در بازی با تراکتور، کیفیت فنی تیم سپاهان بسیار بد بود و باخت در مقابل استقلالی که شرایط خوبی هم نداشت، سپاهان را از قهرمانی دور کرد؛ با این حال واکنش مدیریت و کادر فنی تیم به آن شکست بسیار منطقی و مثبت بود و موجب شد تیم دوباره به شرایط مطلوبی برگردد و در ۵ بازی انتهایی لیگ ۱۱ امتیاز کسب کند؛ نائب قهرمانی لیگ برای این سپاهان نتیجه مطلوبی بود و حالا در نیمه نهایی جام حذفی این فرصت را دارد تا با شکست پرسپولیس و قهرمانی در مقابل داماش فصل خوب خود را کامل کند.
- رتبه اول: پرسپولیس
در میان مدعیان، پرسپولیس بیشترین چالش را برای قهرمانی به ویژه در نیم‌فصل دوم داشت؛ تیمی که در دور رفت و به علت محرومیت از پنجره نقل و انتقالاتی، با تعداد محدودی از بازیکن به فینال لیگ قهرمانان آسیا رسید و نتایج خوبی هم در نیم فصل اول گرفت. با باز شدن پنجره نقل و انتقالات در نیم‌فصل، پرسپولیس چندین بازیکن جدید به خدمت گرفت که بسیار هم برای این تیم لازم و ضروری بود.
اما حالا خود این مسئله چالش بزرگی در درون تیم ایجاد می‌کرد. پرسپولیس از منظری نیاز داشت تا به علت فشردگی وحشتناک در نیم‌فصل اول و دوم بازیکنانی جدیدی را به ترکیب خود اضافه کند و از طرفی دیگر تغییر ترکیب نیاز به زمان و هماهنگی داشت؛ ضمن اینکه این تغییرات تضاد و اختلاف عجیبی را در بین بازیکنان ایجاد می‌کرد که طبیعی بود؛ به هر حال بازیکنان در نیم‌فصل اول نتایج بسیار خوبی گرفته بودند و انتظار داشتند در نیم‌فصل دوم نیز همچنان بازی کنند.
قضیه مصاحبه عالیشاه دقیقا نشان دهنده همین موضوع بود، اما این مسائل به خوبی از سوی باشگاه و برانکو مدیریت شد و بدون هیچ جنجالی از تبعات و حاشیه‌های آن جلوگیری شد. علاوه بر این پرسپولیس همانند نیم‌فصل اول در دور برگشت نیز تحت فشردگی زیاد مسابقات بود و بیش از هر تیم دیگری با تقویم فشرده مسابقات و مسافرت‌های طولانی مواجه شد؛ این مسائل موجب شد پرسپولیس دچار خستگی ذهنی و جسمی شود و این مشکل در بازی‌های انتهایی لیگ برای این تیم کاملا مشهود بود؛ پرسپولیس حتی از لیگ قهرمانان آسیا حذف شد و قهرمانی در لیگ به روز آخر کشیده شد.
با توجه به این توضیحات، در میان مدعیان قهرمانی پرسپولیس با بیشترین چالش مواجه بود، اما مهمترین مسئله‌ای که به این تیم برای قهرمانی کمک کرد این بود که هرچقدر هم فشار بر روی این تیم زیاد شد در درون روح تیمی حفظ شد. پرسپولیس خودزنی نکرد، تحت هر شرایطی تیم بودن خود را حفظ کرد و تمام چالش‌ها را سپری کرد تا به قهرمانی برسد. مسئله‌ای که حداقل در مورد استقلال و تراکتور دیده نشد. ضمن اینکه تجربه قهرمانی در ۲ فصل گذشته برای مقابله با این فشارها به خوبی به این تیم کمک کرد.
نکته قابل بحث در فوتبال ایران اشتباهات زیاد داوری است؛ مسئله‌ای که فدارسیون فوتبال باید هرچه سریع‌تر فکری برای آن بکند؛ با همه این‌ها قهرمان این لیگ را اتفاقات داوری تعیین نکرد؛ واقعیت این فصل فوتبال ایران این است که پدیده و سپاهان نتایج بسیار خوبی گرفتند و شایسته احترام و تحسین هستند، استقلال و تراکتور با خودزنی و مشکلات درونی که داشتند، فرصت قهرمانی را از دست دادند و نقدهای فنی و مدیریتی به عملکرد آنها وارد است و در نهایت پرسپولیس علی‌رغم تمام مشکلاتی که داشت که حتی موچب شد اقتدار و کیفیت ۲ فصل قبل را نداشته باشد، به سلامت از چالش‌ها عبور کرد و قهرمان شد.
شاید اگر کمی دیگر مدعیان (به ویژه استقلال و تراکتور) از این فرصت استفاده می‌کردند، می‌توانستند قهرمانی را از چنگ پرسپولیس درآورند، اما آنها از فرصت استفاده نکردند و برعکس پرسپولیس به خوبی بر مشکلات غلبه کرد و با شایستگی قهرمان شد؛ حالا باید به تیم قهرمان احترام گذاشت، به ویژه که آنها در راه سومین سال پیاپی قهرمانی‌شان، با بیشترین سختی و مشکلات مواجه بودند.
7413
پرسپولیس 
