وبسایت رسمی فوتبالی - مرگ یک کودک در ورزشگاه آزادی باعث شد تا یک بار دیگر به این مساله پرداخته شود که آیا بهتر نیست بلیت فروشی مسابقات به باشگاه‌ها سپرده شود تا آنها بر اساس تجربه خود بتوانند به هواداران خود سرویس بدهند؟
به گزارش فوتبالی و به نقل از فارس، پس از بازی تیم‌های پرسپولیس و نفت آبادان خبر درگذشت یک کودک 8 ساله به دلیل برق گرفتگی باعث شد تا یک بار دیگر جامعه فوتبال و افکار عمومی داغدار مرگی شود که شاید بتوان دلیل آن را سهل انگاری برخی از متولیان امر دانست. درگذشت عماد 8 ساله که با پدرش برای تماشای بازی تیم‌های پرسپولیس و نفت آبادان به ورزشگاه آزادی آمده بود باعث شد تا لزوم بازنگری در برخی تصمیمات صورت بگیرد تا بیش از این شاهد تلفات دادن هواداران فوتبال در ورزشگاه‌های سراسر کشور نباشیم.
از نابینا شدن هواداران گرفته تا شکستگی سر و حتی ایست قلبی همه و همه باعث شد تا ورزشگاه‌ها محیط ناامنی به حساب بیایند اما حالا با درگذشت یک کودک خردسال و داغدار شدن دوباره جامعه فوتبال حالا باید به برخی مسائل توجه ویژه‌تری کرد تا کمتر شاهد رخ دادن اتفاقاتی از این دست باشیم. شاید بتوان گفت که اتفاقاتی که در ورزشگاه‌های ایران رخ می‌دهد در دنیا کم یاب و حتی نایاب باشد! یکی از این موارد بحث بلیت فروشی بازی‌هاست که فعلاً تبدیل به معضلی در فوتبال کشورمان شده و مشخص نیست این روند تا چه زمانی قرار است ادامه دار باشد.
در همه جای دنیا یکی از راه‌های درآمدزایی باشگاه‌های فوتبال به جز بحث حق پخش تلویزیونی و یا کپی رایت، بحث بلیت فروشی است که این امر انحصارا در اختیار باشگاه‌ها قرار دارد تا آنها بتوانند به میزان هواداری که دارند بلیت فروشی کرده و درآمد زایی کنند اما این مسئله در فوتبال ایران مسیر متفاوتی را در پیش گرفته است. در فوتبال ایران بحث بلیت فروشی که می‌تواند ابزاری برای درآمد زایی باشگاه‌های پر هوادار باشد به اهرمی برای ضربه زدن به باشگاه‌ها بدل شده است. به طور مثال باشگاهی مثل پرسپولیس که در رده پرهوادارترین باشگاه‌های آسیا قرار دارد قادر به فروش بلیت بازی‌های خودش نیست و از این راه نمی‌تواند درآمد زایی خود را مدیریت کند. فصل گذشته بلیت فروشی به خود باشگاه‌ها واگذار شده بود اما این فصل شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی دست روی بلیت فروشی باشگاه‌های پرسپولیس و استقلال گذاشت تا آنها نتوانند همانند فصل گذشته از این طریق بلیت بازی‌های خود را بفروشند؛ هر چند که باید این را گفت که به جز این دو باشگاه سایر تیم‌های لیگ برتری خودشان مسئول فروش بلیت هستند. حال آنکه در فوتبال حرفه‌ای بلیت فروشی باید توسط باشگاه‌ها انجام شود همانطور که در بازی‌های بین‌المللی مثل لیگ قهرمانان آسیا بلیت فروشی بر عهده خود باشگاه میزبان قرار دارد اما در ماه‌های اخیر این اختیار از پرسپولیس و استقلال سلب شده است.
توجیه مسئولان شرکت توسعه و تجهیز برای فروش بلیت بازی‌های این دو باشگاه این است که استادیوم آزادی برای آنهاست و آنها (شرکت توسعه و تجهیز ) در استادیوم هزینه می‌کند و به همین دلیل باید بلیت فروشی توسط آنها انجام شود!
شرکت توسعه و تجهیز اعلام کرده که پس از فروش بلیت، آنها هزینه‌های خود را برمی‌دارند و مابقی پول باقیمانده را به این باشگاه‌ها می‌دهند! از طرف دیگر شرکت توسعه و تجهیز یکی از بازوهای قدرتمند وزارت ورزش است و دو باشگاه پرسپولیس و استقلال هم زیر مجموعه وزارت ورزش به حساب می‌آیند و به همین دلیل باید از این درخواست تمکین کنند. از طرف دیگر بی‌تجربگی شرکت توسعه و تجهیز در امر بلیت فروشی باعث شده تا در چند بازی که در تهران انجام شده شاهد سردرگمی‌هایی برای هواداران باشیم. در این بین اما خیلی راحت حق طبیعی دو باشگاه پر هوادار سلب می‌شود.
در اردیبهشت ماه سال جاری ایرج عرب مدیرعامل سابق پرسپولیس برای فروش بلیت بازی‌های این تیم در فصل جاری با شرکت ریحان فیلم قرارداد امضا کرد اما در نهایت اجازه پیدا نکرد که با این شرکت همکاری کند و دست آخر هم امروز این شرکت از باشگاه پرسپولیس شکایت کرد تا غرامتی میلیاردی از این باشگاه بگیرد! موضوع دیگر که باید به آن توجه شود این است که دو باشگاه پرسپولیس و استقلال باشگاه‌های دولتی به حساب می‌آیند و باید مشخص شود که بر اساس کدام مزایده و یا حتی مناقصه بلیت فروشی این دو باشگاه در اختیار شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزشی قرار گرفته است؟ مگر جز این است که شرکت‌های دولتی باید اموال و امکانات خود را از طریق مزایده عمومی واگذار کنند؟
در پایان باید به این موضوع توجه کرد که مرگ دلخراش یک کودک باید نهیبی به مسئولان امر بزند تا کارهایی همانند بلیت فروشی را به متولیان خود بسپارند. باید بلیت فروشی توسط خود باشگاه‌ها صورت بگیرد تا علاوه بر درآمد زایی برای خود بتوانند نسبت به ساماندهی هواداران خود اقدام کنند. در این صورت است که می‌توانیم امیدوار به بهبود اوضاع باشیم.
1984
