پایاه خبری فوتبالی- آمار فوق‌العاده امیر عابدزاده در تعداد سیو، بهانه تازه‌ای شده برای تمجید از این گلر ملی‌پوش ایرانی.
به گزارش فوتبالی و به نقل از ورزش سه، شاید هیبت و هیمنه پدر را در چهره‌اش نتوان یافت، قد و قامتِ بالا و جثهِ مبهوت کننده‌اش را به ارث نبرده، نه نبرده، اما همت والایی داشته، حال پسر درخشیده، هم ردیف پدر هم درخشیده، به قدری درخشیده که بدل گشته به یکی از زمامداران قفل دروازه تیم ملی و مرد سیاهپوش کشورش.
شاید مشابهت بازی‌اش با منوال و سیاقِ پدر قیاسِ مع الفارقی بوده باشد اما بسان پدر با فراغ بال، از آرامش و خونسردی ذاتی خاصی در میدان برخوردار بوده، رفلکس های آنی و معرکه ¬اش یادآورِ واکنش های برق آسایِ عقاب آسیا بوده.
همانی که در کنار هیبت بی بدیلش از افتادگی ذاتی خاصی برخوردار بوده. همانی که طی جهنمی ترین لحظاتِ عمرمان در ملبورن و ورزشگاه‌های با جو ملتهب ریاض و جده، طی آن لحظاتی که دلهره رنگ و روی مان را پرانده، طی همان لحظاتی که ثانیه هایش حکمِ ساعت‌ها را داشته، از تهِ آن گلوگاه جهنم، آدامس در دهان چرخانده، با آن چهره ی بشاش رو به روی دوربین تبسمِ شکیل تحویل مان داده تا مات شویم از این همه حمیت.
حالا امیر بسان پدر بالا آمده، کوشیده از استعداد ذاتی پدر وام بگیرد و سری توی سرها در آورد که آورده، از خاطر نبردیم، او بود که با جدیت و چنگ و دندان شماره یک باشگاهِ پرتغالی را به دست آورده، تا که قدری جایِ پایش مستحکم شد، از روی تعلق خاطری که به کشورش داشته، پیامدِ نیمکت نشینی را به جان خریده و از شهرِ فونشال از جزایر مادیرای پرتغال راهی مقصد ابوظبی شد، برای حضور درتیم ملی، نه از خاطر نبردیم.
او که عملا گزینه سومِ تیم ملی طی رقابت های جام ملتها به شمار می آمد. اما آمد و افتخار حضور در جمع تیم ملی را ارجح دانسته؛ پایبند بسان پدر، که نامش به تاریخ فوتبال مان تکیه داده.
پس امیر پس از بازگشت تا انتهای فصل وصل شد به نیمکت سردِ مادیرا، حسبِ معمول در چنین قابی، بازیکن دست به گریبانِ مشکلات از منظر روحی و روانی شده، اما امیر هرگز چهره محزونی به خود نگرفت، عاری از هر گونه حواشی، جلو آمده و جلوتر، درخشیده و درخشان تر ظاهر شده تا طی دو فصل بعد آن جلدِ یک نشریات پرتغالی را به تسخیر خود درآورد.
طی همان دو سالِ درخشان در شبه‌جزیره ایبری؛ که هر فصلش را با کلین شیت¬های دورقمی به استقبال فصل بعدش رفته بود، تا آخرین شکست خانگیِ تیم پورتوی منسجمِ کونسیسائو را که چشم ها به خود دیده- طی رقابت های لیگ -طی دقیقه 87 با مهار هنرمندانه ضربه پنالتیِ رقم زند، همان مهارِ میخکوب کننده اش تا نامش را با خطِ درشت الحاق کند به سر درِ گیشه ها.
کوچ و عظمت به لیگای دو، یکی دیگر از آن انتخاب خردمندانه امیر با نگرش هوشمندانه اش برای پیشرفت و رو به جلو بودن کارکردش انگاشته می شود.
به جدولِ سگوندا دیویژن نگاهی بیاندازید در حالی که پونفرادینا در کشاکش با تیم های بالای جدولی برای صعود به لیگای یک تلاش به خرج می دهد اما سایت های آماری کارآمدترین بازیکن تیمش را بسان تیم های فانوس به دست در صفِ انتهایی زمین نشانمان می دهند. به خطِ دروازه، امیر عابدزاده را، به تنها بازیکن تاثیر گذار تیمش در این پست طی ده تیم بالای جدولی از منظر ریتینگِ عملکرد فردی.
طی ماهِ فوریه مرجع آماری معتبر StatsBoms گزارشی از بازیکنان لیگای دو را ارائه داده که نشان می داد، سنگربانِ شماره یک پونفرادینا با سیو 8 گل مورد انتظار(xG) در بین تمام گلرهای لیگای دو رکوردار بوده، که بخشی از دستاوردهای امیر در اسپانیا را برایمان عیان تر می سازد.
از شاخصه های مشهود امیر می توان به پاس های بلند و دقیق در بازیسازی تیمی و همین گونه عکس العمل های آنی در محوطه جریمه و تمرکز بالا در شریط مخمصه انگیز اشاره کرد او که مشکل خروجش را ترمیم کرده تا در قد و قواره یک سنگربان مطرح و بین المللی خود را نشان دهد.
زندگی گلرها گره خورده به ضربات به کرات نواخته شده، به کنترلِ مکرر گردش های بی امان توپ، اگرچه امیر برخلاف بازیهای درخشانش در رده باشگاهی، طی دیدار برابر کره جنوبی کمی پریشان خاطر و لغزنده ظاهر شد.
او که حسب معمول بی اعتنا به حواشی و جوِ سهمناک ورزشگاه ها عنانِ تیمش را از انتهای خطِ زمین در دست می گرفت. پس از این لغزش عده ای انگشت اتهام را به سویش نشانه رفتند، از خاطر نبریم او در پستی در دل اروپا درخشش داشته و تجربه جمع کرده که فوتبالمان در گذشته با آن نامانوس بوده، خود را از چله لیگی رها کرده و به یک قدمی بزرگترین تیم های اسپانیایی رسانده که دو گلر تیم ملی مان مجال حضور و خودنمایی طی آن لیگ را کماکان بدست نیاورده اند.
آمار به ما می گوید شماره یک پونفرادنیا طی هر مسابقه حداقل 3.4 سیو داشته که بهتر از هر دروازه بانی دیگری در لیگای دو بوده، تا امیر هم قد عقاب آسیا درخشیده باشد. درخششی که پای ایجنت باشگاه های بزرگ اسپانیایی را به منطقه تمپلار کشانده تا نشریه اسپورت اسپانیا به او لقب "سپر" دهد و نشریه آس او را "قابل پیش بینی ترین " انتقال تابستانی به لیگای اسپانیا بخواند.
او را و میراث دارِ خاطره سازترین دروازه بانِ ما احمدرضا می دانند، اما وجه تمایز احمدرضا و امیر مابین زمین های سنگلاخی با زمین های زبر خلاصه خواهد شد، به تمرین و ممارست در سالن های دم کرده و فرسوده با زمین های لوکس و متنوع آکادمی های فوقِ پیشرفته. حالا اما امیر در زیرسایه پدر درخشیده؛ درخشیده تا یک گلرِ شش¬دانگ تحویل فوتبالمان دهد. درخشش و تجربه گرانبهای حضور مداوم در سطح اروپا که می توان به مدد تیم ملی مان در آستانه جام جهانی آمده، او که به خوبی مطلع است وظیفه حراست از دروازه ای را برعهده می گیرد که چشم میلیون ها، میلیون امل و آرزو به او دوخته شده؛ حفاظت از آخرین سنگر و "امید" تیم ملی کشورش.
۴۱۵۴
