پایگاه خبری فوتبالی- بازی در لیگ روسیه، هیچ کمکی به هیچکدام از لژیونرهای جوان و مستعد ایرانی نکرده است.
به گزارش فوتبالی، این فصل از لیگ حرفه‌ای روسیه شنبه شب با برگزاری همزمان همه بازی‌های هفته آخر به پایان رسید و کراسنودار با پیروزی 3 بر صفر مقابل دینامو مسکو و کسب 67 امتیاز قهرمان شد. زنیت هم با همین نتیجه احمد گروژنی را شکست داد و با 66 امتیاز به مقام نایب‌قهرمانی رسید.
اما تیم‌هایی که بازیکنان ایرانی در اختیار داشتند، در این فصل نتایج خوبی نگرفتند. روستوف که محمد محبی را برای دومین فصل در اختیار داشت، با 39 امتیاز در رده هشتم ایستاد. دینامو ماخاچ‌قلعه که محمدجواد حسین‌نژاد را داشت، با 29 امتیاز یازدهم شد و اورنبورگ که سعید سحرخیزان در این تیم بازی می‌کرد، با 19 امتیاز در رده پانزدهم ایستاد و به دسته پایین‌تر سقوط کرد.
با پایان این فصل از لیگ روسیه، این سوال در ذهن فوتبالدوستان ایرانی پیش می‌آید که بازیکنان ایرانی شاغل در این لیگ که به هر حال لژیونر هم به حساب می‌آیند، چه وضعیتی دارند و بازی در این لیگ چه کمکی به آنها کرده و چقدر باعث پیشرفت آنها شده است؟ بیایید نفر به نفر مرور کنیم:
محمد محبی: او یک فصل قبل‌تر، 26 بازی برای روستوف انجام داد و آمار 6 گل و 4 پاس گل را از خود به جا گذاشت. پیش‌بینی می‌شد این فصل بهتر ظاهر شود و بتواند راه خود را برای حضور در لیگ‌های معتبرتر و تیم‌های بزرگ‌تر باز کند اما او 8 هفته اول فصل را به دلیل مصدومیت از دست داد و تا هفته بیست و سوم 4 گل زد و 3 پاس گل داد و دوباره مصدوم شد و در 7 بازی پایانی فقط 13 دقیقه بازی کرد! حالا پس از گذشت دو فصل از حضور او در روسیه، خبری از پیشرفت نیست و حتی شایعه‌ای هم از پیشنهادهای بهتر از لیگ‌های معتبرتر نیست و تنها مشتریان جدی او، استقلال و سپاهان هستند!
محمدجواد حسین‌نژاد: پدیده لیگ بیست و سوم که به تیم ملی هم رسید، قبل از شروع لیگ بیست و چهارم، به تیم دینامو ماخاچ‌قلعه که به تازگی به لیگ برتر روسیه صعود کرده بود پیوست. پیش‌بینی می‌شد او در این تیم بدرخشد و تبدیل به یک بازیکن کلیدی شود. اتفاقا شروع خوبی هم داشت و در اولین بازی‌اش به عنوان بازیکن تعویضی در دقیقه 65 به میدان رفت و در دقیقه 87 با یک شوت دیدنی تک گل 3 امتیازی تیمش را زد اما تا پایان فصل هم نتوانست خودش را به ترکیب اصلی تیم تحمیل کند. او یا از ابتدا در ترکیب قرار نمی‌گرفت یا اگر فیکس بود، در نیمه دوم تعویض می‌شد و از زمین بیرون می‌رفت، به شکلی که در تمام طول فصل حتی یک بار هم از ابتدا تا انتها در زمین حضور نداشت. حسین‌نژاد فصل را با 3 گل و 5 پاس گل در 24 بازی تمام کرد و طبیعی بود که با این آمار، خبری از پیشرفت و پیشنهادهای بهتر نباشد. او هم مثل محبی، فقط استقلال و سپاهان و یکی دو تیم لیگ برتری خودمان را خواهان خود می‌بیند!
سعید سحرخیزان: مهاجم جوان فوتبال ایران که در هوادار شناخته شده و در گل‌گهر درخشیده بود، فصل گذشته را در تیم اورنبورگ گذراند. سحرخیزان در نیم‌فصل اول بد کار نکرد و 6 گل زد و یک پاس گل هم داد. اگر درخشش او تا پایان فصل ادامه پیدا می‌کرد، می شد به انتقالش به یک تیم یا لیگ بهتر امیدوار شد اما او در نیم‌فصل دوم فقط یک گل دیگر زد و تیمش هم با قرار گرفتن در رده پانزدهم به دسته پایین‌تر سقوط کرد. با سقوط اورنبورگ، او طبق قرارداد به صورت خودکار تبدیل به بازیکن آزاد شد ولی پیشنهاد چندانی ندارد و به نظر می‌رسد در نهایت به ایران بازخواهد گشت و از بین چند پیشنهاد لیگ برتری، یکی را انتخاب خواهد کرد.
محمد قربانی: فصل گذشته دومین فصل حضور او در لیگ روسیه و تیم اورنبورگ بود. البته نیم‌فصل اول را در سپاهان گذرانده بود و در نیم‌فصل دوم به اورنبورگ پیوسته بود و به تدریج در این تیم فیکس شده بود. در فصلی هم که گذشت از ابتدا بازیکن اصلی و کلیدی این تیم بود و درخشش او باعث شد تا از تیم الوحده امارات پیشنهادی جذاب دریافت کند و اورنبورگ با کسب درآمدی خوب، او را در نیم‌فصل به الوحده فروخت. قربانی از هفته پانزدهم برای الوحده به میدان رفت و در تمام بازی‌ها فیکس بود و یک بار هم تعویض نشد. او با وجود بازی در پست هافبک دفاعی، دو گل هم برای تیمش زد. نمایش‌های خوب قربانی در الوحده به چشم آمد و حالا گفته می‌شود قرار است به تیم متمول، قدرتمند و پرستاره العین بپیوندد و اگر این اتفاق رخ دهد، او شانس بازی در جام جهانی باشگاه‌ها را خواهد داشت، آن هم در گروهی که یوونتوس، منچسترسیتی و الوداد مراکش حضور دارند.
در مجموع، کاملا مشخص است که حضور در لیگ روسیه، هیچ پیشرفت و آورده‌ای برای بازیکنان ایرانی نداشته و نخواهد داشت. همانطور که دیدیم، بیشتر لژیونرهای ما در این کشور، در حال بازگشت به لیگ برتر خودمان هستند. آنها اگر خواهان پیشرفت هستند، قطعا لیگ‌هایی مثل امارات و قطر بهتر است و به واسطه پیشرفت فوتبال در این کشورها و ارتباطات گسترده باشگاه‌های این دو کشور با فوتبال اروپا و جهان، احتمال پیشرفت و دیده شدن و انتقال به تیم‌های بهتر و لیگ های معتبرتر برای آنها، بسیار بیشتر از لیگ منزوی روسیه است.
گزارش از نادر نامدار/ فوتبالی
