پایگاه خبری فوتبالی - جام جهانی همیشه باید نماد بزرگ‌ترین دستاوردهای فوتبال باشد، نه جشنی که تقریباً همه در آن حضور داشته باشند.
به گزارش فوتبالی ، شب پیروزی تاریخی اسکاتلند مقابل دانمارک در همپدن پارک، نمونه‌ای از جادوی فوتبال بود؛ دو گل دیرهنگام، انفجار شادی تماشاگران و پایان ۲۸ سال انتظار برای صعود، تجربه‌ای بی‌نظیر برای این کشور کوچک بود. در همان شب، کوراسائو و هائیتی هم با صعود خود، داستان‌هایی عاشقانه از فوتبال خلق کردند.
با این حال، گسترش جام جهانی به ۴۸ تیم باعث شده صعود به تورنمنت آسان‌تر از همیشه باشد. برای غول‌های اروپا و آمریکای جنوبی، تقریباً غیرممکن است که از جام جهانی باز بمانند؛ شبکه‌ایمنی بزرگی برای آن‌ها ایجاد شده است. انگلیس نمونه بارز این مسیر آسان است: توخل و شاگردانش همه بازی‌های مقدماتی را بردند، اما ضعف حریفان باعث شد ارزش واقعی تیم هنوز نامشخص باشد. حتی ستاره‌هایی مانند جود بلینگام قربانی این مسیر بی‌دردسر شدند و فرصت بازی محدود شد.
تیم‌های کوچک هنوز می‌جنگند، اما سیستم پلی‌آف گسترده و ورود تیم‌ها بر اساس عملکرد لیگ ملت‌ها، حس خطر و هیجان مسابقات را کاهش داده است. جام جهانی آینده، علاوه بر طولانی‌تر شدن، مرحله گروهی پر از بازی‌های یک‌طرفه و کم‌کیفیت خواهد بود. حضور تیم‌های کوچک به جای رقابت واقعی، بیشتر جنبه نمادین و سیاسی دارد.
گسترش ۵۰ درصدی تیم‌ها تصمیمی سیاسی از سوی فیفا بود، اما تماشاگران باید بهای آن را بپردازند: هفته‌های ابتدایی جام جهانی احتمالاً با شکست‌های سنگین و مسابقات کم‌هیجان همراه خواهد بود. جام جهانی باید جایزه‌ای برای بزرگان و لحظات تاریخی باشد، نه جشنی که تقریباً همه به آن دعوت شده‌اند.
