وبسایت رسمی برنامه نود - تیم ملی فوتبال برزیل در ادامه قدرت نمایی خویش تحت هدایت تیته، توانست یک برد قاطع دیگر را به دست آورده و این بار در مصاف با رقیب همیشگی و پر قدرت خود یعنی آرژانتین یک نمایش بسیار عالی را ارائه داد.
به گزارش وبسایت نود، تیم ملی برزیل توانست با نتیجه 3-0 مقابل آرژانتین پیروز شود تا مسیر صعود سلسائو به جام جهانی 2018 روسیه، هموار تر از گذشته شود. از روزی که تیته روی نیمکت برزیل نشسته، تحولی شگرفی در این تیم ایجاد شده است ولی اوضاع آرژانتین دقیقاً عکس بوده و نه تنها تغییر مربی و سپردن سکان هدایت آلبی سلسته به ادگاردو بائوزا منجر به بهبود شرایط نشده بلکه نتایج این تیم، هر روز بدتر و بدتر می شود.
آرژانتین طی 5 بازی اخیر با ادگاردو بائوزا، فقط یک برد به دست آورده و هر دو بازی اخیر را با شکست و بدون گل زده به پایان رسانده است. ابتدا گفته می شد که غیبت لیونل مسی عامل این نتایج نا امید کننده بوده ولی حتی بازگشت فوق ستاره بارسلونا به خط حمله آلبی سلسته نیز دردی را دوا نکرد. به نظر می رسد که مشکلات تیم ملی آرژانتین فرا تر از این مسائل است. برخی از منتقدین می گویند که چرا با حضور مربیان بزرگ آرژانتینی همچون دیگو سیمئونه، مائوریسیو پوچتینو و خورخه سامپائولی سکان هدایت این تیم به ادگاردو بائوزا سپرده شد.
اگر قضاوت منصفانه ای داشته باشیم، بائوزا یک مربی بدون کارنامه و بی تجربه ای نیست. او افتخارات زیادی کسب کرده و یک مربی مشهور محسوب می شود اما نه در سطح فوتبال دنیا بلکه در سطح فوتبال آمریکای جنوبی. از این نظر، شباهت زیادی بین تیته و بائوزا وجود دارد زیرا تیته هم در فوتبال برزیل و آمریکای جنوبی به افتخارات مهمی رسیده ولی پیش از حضور روی نیمکت تیم ملی برزیل، کمتر کسی از او شناخت زیادی داشت. این دو مربی مطرح منطقه آمریکای لاتین، وقتی روی نیمکت تیم ملی کشورشان نشستند، نتایجی بسیار متفاوت گرفتند. حال این پرسش مطرح می شود که چرا وضعیت دو تیم برزیل و آرژانتین چنین متفاوت است و چرا چنین نتیجه عجیبی در «سوپر کلاسیکو» رقم خورد؟
برای بررسی دلایل این نتیجه عجیب و همچنین تفاوت نتایج این دو تیم بزرگ آمریکای جنوبی در چند ماه اخیر، کافی است که به تفاوت رویکرد این دو مربی توجه کنیم. هنر بزرگ تیته این بود که خیلی زود توانست حاکمیت تیم برزیل را به طرزی مسالمت آمیز از نیمار گرفته و در اختیار خود قرار دهد. نیمار در زمان دونگا تقریباً یک بازیکن آزاد در تیم ملی برزیل بود و هر کاری که می خواست، انجام می داد. دونگا بدون رعایت سلسله مراتب، بازوبند کاپیتانی را از بازیکن های با تجربه ای مثل تیاگو سیلوا یا مارسلو گرفت و آن را به نیمار داد.
وقتی نیمار بازوبند را بر دست بست، ناخود آگاه فشار روحی و روانی زیادی به او وارد شد که حتی در برخی از مقاطع، عملکرد وی را در تیم ملی به شدت تحت تأثیر قرار داد. علاوه بر این، چنین اقدامی منجر به ایجاد اختلاف بین بازیکن های قدیمی برزیل همچون تیاگو سیلوا، مارسلو و داوید لوئیز با دونگا شد و این مربی که نمی خواست کنترل جو تیم را از دست بدهد، تنها راه را کنار گذاشتن خزنده و بی سر و صدای این بازیکن های ارزشمند به بهانه های مختلف می دانست.
اقدامات نا پخته دونگا جو اتحاد و همدلی را در سلسائو از بین برد و عواقب آن، درون زمین بروز کرد. کنفدراسیون فوتبال برزیل که بزرگ ترین اشتباه ممکن را انجام داده و یک آزموده مردود را دوباره آزموده بود، این بار بهترین تصمیم ممکن را گرفت و دونگا را برکنار کرد. وقتی تیته روی کار آمد، تصمیم به بازگرداندن همه ستاره های برزیل به تیم ملی گرفت و طی یک اقدام هوشمندانه، برای جلوگیری از ایجاد تشنج در اردوی تیم، بازوبند کاپیتانی را به صورت چرخشی بین چند بازیکن قدیمی سلسائو تقسیم کرد.
هنر تیته این بود که ارتباط روحی عمیقی با بازیکن های تیمش به وجود آورد و اعتماد همه را جلب کرد، او به خوبی می دانست که یک مربی باهوش هرگز نباید تخم مرغ هایش را در سبد یک بازیکن قرار بدهد حتی اگر آن بازیکن، نابغه ای همچون نیمار باشد. سپس پست مشخصی را برای نیمار در نظر گرفت و او را دقیقاً در همان جایی به کار گرفت که در بارسلونا بازی می کند یعنی سمت چپ خط حمله.
تیم ملی برزیل طی سال های اخیر از وجود یک مهاجم کلاسیک یا «یار شماره 9» تمام عیار بی بهره بود. بازیکن هایی نقش «یار شماره 9» را ایفا می کردند که اساساً «9 کاذب» بودند همچون تاردلی، روبینیو و فیرمینو یا این که کیفیت لازم برای پوشیدن پیراهن تیم ملی را نداشتند همچون فرد، ژو و ژوناس.
تیته با شناخت عمیقی که طی سال ها مربیگری در لیگ برزیل به دست آورده بود، مهره گمشده سلسائو در خط حمله و زوج مناسبی برای نیمار را پیدا کرد. یک بازیکن 19 ساله به نام گابریل ژسوس که دیدیم چه بازی خوبی را مقابل آرژانتین انجام داد و پاس گلی را برای نیمار فرستاد که مختص بازیکن های سطح بالای دنیای فوتبال است. ژسوس که یکی از مهره های کلیدی تیم ملی المپیک برزیل در راه کسب مدال طلای المپیک ریو محسوب می شد، طی 5 بازی ملی نخست که هر 5 بازی در دوران حضور تیته بوده، 4 گل برای سلسائو به ثمر رسانده و جالب این که قبلاً، در پست بال چپ بازی می کرد.
هنر تیته این بود که وابستگی تیمش به نیمار را از بین برد و یک تیم به معنای واقعی کلمه ساخت، تیمی که با هویت فوتبال برزیل بازی می کند، ژوگو بونیتوی ناب برزیلی، یک فوتبال سراسر تهاجمی و چشم نواز و بدون مدارا با تیم حریف.
اما بر خلاف برزیل، اوضاع در آرژانتین چنین نیست. ادگاردو بائوزا هم از لحاظ سابقه و کسب افتخارات در فوتبال منطقه آمریکای لاتین، چیزی کمتر از تیته نداشته است ولی هنوز نتوانسته به اهداف خویش در آلبی سلسته برسد. بائوزا بر عکس تیته، وابستگی تیم خود به لیونل مسی را از بین نبرده و هنوز هم آرژانتین روی کاکل مسی می چرخد. بائوزا هنوز نتوانسته روح تفکرات خود را در تیم پُر ستاره آرژانتین حکمفرما کند، او هنوز در مقابل ستاره های بزرگی مثل مسی و ماسکرانو قادر به عرض اندام نیست و به نظر می رسد که ابرستاره های آرژانتین اعتماد چندانی به این مربی ندارند. این بار آرژانتین با مسی هم شکست خورد تا برای اولین بار پس از سال 1993، مسیر این تیم برای راهیابی به جام جهانی دشوار و پیچیده شود.
برگرفته از GOAL & sambafoot
4464
