اونای امری در آرسنال: شنا در آب جوش

به گزارش "ورزش سه"، حمیدرضا صدر به سایه روشن های ورود اونای امری به آرسنال پرداخته...

آرسنال طی معرفی مربیان جدیدش معمولا همه را غافلگیر کرده. مگر آرسن ونگر ناگهان جای یوهان کرایف و تری ونبلز معرفی نشد؟ مگر برتی می و بعدها جرج گراهام بی مقدمه روی آن نیمکت ننشستند؟ این بار می گفتند میکل آرتتا، یک آرسنالی پیشین، رهبری توپچی ها را در دست خواهد گرفت، ولی اونای امری وارد شد و پس از بیست و دو سال و 1235 بازی جای ونگر را گرفت. یک اسپانیایی، دومین مربی غیر بریتانیایی آرسنال شد. مردی آمده از باسک که هم پدرش بازیکن فوتبال بوده و هم پدر بزرگش.

روزگار مربیگری امری دو چهره داشته: یک چهره در پاریس میلیونر نشین و یک چهره در والنسیا و سویا قانع به بودجه های کم. امری طی فصل سپری شده با پاری سن ژرمن همه رقابت ها را با پیروزی سپری کرد و فتح سه جام طی یک فصل - محض نمونه بیش از همه جام های تاتنهام طی سی سال گذشته - معرکه به نظر می رسید، ولی خیلی ها گفتند لیگ فرانسه، لیگ تک تیمه است و هر مربی دیگری با پاری سن ژرمن همان جام ها را به چنگ می آورد. بنابراین برای شناخت امری باید به گذشته نقب بزنیم، به آن چه در اسپانیا انجام داد. او بود که لورکا لیگ دومی را برابر مالاگا لالیگایی در جام حذفی به پیروزی رساند. او بود که آلمیرا را از لیگ دو راهی لالیگا کرد و آنها را در همان فصل اول در رتبه هشتم قرار داد. او بود که جای رونالد کومان در والنسیا را گرفت و در نخستین فصل، والنسیا را راهی لیگ اروپا کرد و دو سال بعد در رده سوم قرار داد و پا به لیگ قهرمانان گذاشت. او بود که اجازه نداد والنسیا پس از فروش اجباری داوید ویا داوید سیلوا به دلیل ورشکستگی سقوط کند. او بود که با سویا، لیگ اروپا را فتح کرد.

با این وصف خیلی ها امری را با شکست های سنگینش می شناسند و نه فقط آن دیدار عجیب: بارسا 6- پاری سن ژرمن 1. بلکه با آن سقوط های آزاد: زنیت 5 - اسپارتاک مسکو صفر، رئال 7 - سویا 3، بارسا 5 - سویا 1... آمار می گوید امری طی ده نبرد با گواردیولا هرگز پیروز نشده (شش بار باخته و به چهار تساوی دست پیدا کرده)، می گوید طی پنج رویارویی با مورینیو همیشه ناکام بوده (چهار بار باخته و به یک تساوی دست یافته)، می گوید او ده بار برابر لوییز انریکه زانو زده و دوازده بار مقابل دیگو سیمونه، می گوید دو بار با آرسن ونگر و آرسنال روبرو شده و هر دو بار به تساوی دست پیدا کرده.

حالا او وارث آرسنال عصر خزان ونگر شده. آرسنالی که بسیاری از طرفدارانش طی فصل به آن پشت کردند. آرسنالی که باید دوباره پرشور بازی کند و هیجان انگیز. ولی آیا امری می تواند بازیکنان نزول کرده آرسنال را شکوفا کند؟ چنان که جوردی آلبا را در والنسیا شکوفا کرد؟ شاید آری و شاید هم نه، هر چه باشد پاریسی ها او را برای ناتوانی اش در اداره نیمار، کاوانی و دی ماریا نکوهش می کنند.

امری باید در آرسنال از بلرین، اوزیل، گاکا، ویلشر و ولبک و رمزی بازی های قابل قبولی بگیرد، باید به جوانان آرسنالی فرصت درخشش بدهد، به میتلند نایلز، ریس نلسون، ماوروپانوس و جو ویلکاک. ولی شیوه مربیگری اش مثل ونگر، شاعر مسلکانه نیست و آمیخته است به ریزنگری، سخنرانی های طولانی و حلاجی های تاکتیکی، همان چیزهایی که ستاره های پاریسی را کلافه کرد و بی حوصله. همان چیزهایی که احتمالا بازیکنان آرسنال را کلافه تر خواهد کرد، چرا که امری به زبان انگلیسی کمترین آشنایی ندارد.

آرسنال با رفتن مرتساکر، درد پای تمام نشدنی کوشینلی و اشتباهات تمام نشدنی مصطفی نیاز به خانه تکانی بزرگی در خط دفاعی اش پیدا کرده. توپچی ها پس از دهه هشتاد بیشترین تعداد گل را در لیگ دریافت کرده اند: 51 گل که یعنی 12 گل بیشتر از برنلی در رتبه هفتم و 4 گل بیشتر از نیوکاسل در رده دهم. دل بستن به پتر چک سخت شده. چک که 48 گل طی 34 بازی لیگ دریافت کرده و بدترین رکوردش در انگلیس را برجای گذاشته. چک که رکورد دریافت 6 گل برتافته از اهمال را به خود اختصاص داده.  

ایوان گازیدیس مدیر اجرایی آرسنال اعلام کرده سقف بودجه خریدهای باشگاه در تابستان پنجاه میلیون پوند است، ولی آیا پنجاه میلیون برای بازسازی آرسنال کافی است؟ برای بازگشت به صف اول؟ البته که نه. آن هم برای مربی که شاهد ورود دویست میلیونی نیمار به پاریس بوده، همین طور ورود چهل میلیونی جولیان دراکسلر از وولفسبورگ و ورود بیست و یک میلیونی خسه از رئال. یکی از هنرهای ونگر در سال های اوجش درخشش با بودجه محدود بود که نتوانست آن را در دهه دوم حضورش در آرسنال ادامه دهد. بنابراین امری باید با فراموش کردن عقده توانگری پاریسی ها به تکرار تجربه هایش در والنسیا و سویا بازگردد: درخشش با بودجه ای کاملا محدود که مدیران آرسنال به آن خو گرفته اند. به همین دلیل شاید روی سکوهای استادیوم امارات جای شعار " Emery Out " شعار " Gazidis out" سر داده شوند.

بهترین سال های اونای امری در چهل و پنج سالگی اش - ظاهرا - پیش رویش جلب نظر می کنند. او بسیار با تجربه است و از دل آتش گداخته پاری سن ژرمن راهی لندن شده. ولی آرسنال و طرفدارانش دیگ جوشانی هستند و لیگ برتر حتی به فاتحانی چون پیگرینی، آنچلوتی و رانیری هم رحم نکرده.