سایت رسمی فوتبالی- چشمانتان را ببنديد و با ماشين زمان به سالهاي قبل از حضور برانكو در پرسپوليس سفر كنيد. سالهاي سياه و خاكستري پرسپوليس كه سالي دو سه مدير و سرمربي در اين تيم مي آمدند و مي رفتند.
قطبي، افشین پيرواني، نلو وينگادا، زلاتکو كرانچار، علی دايي، حمید استيلي، مصطفی دنيزلي، مانوئل ژوزه، یحیی گل محمدي، دوباره علی دايي ، حمید درخشان همه سرمربياني بودند كه در عرض هفت سال نيمكت پرسپوليس را به محله برو بيا تبديل كردند.
كاشاني، مصطفوي، عباس انصاريفرد، دوباره كاشاني ، رويانيان، پروين و رحيمي همه مديراني بودند كه صندلي داغ مديريت پرسپوليس را در همه آن سالها تجربه كردند.
اما يك تصميم عاقلانه از سوي نژاد فلاح با مشورت چند پيشكسوت اين تيم مانند باقري و مهدوي كيا و هاشميان پاي برانكو ايوانكوويچ را بعد از هشت سال دوري از فوتبال ايران مجددا به ايران باز كرد.
روزهاي آغازين حضور برانكو به آزمون و خطا گذشت، روزهاي پاياني ليگ چهاردهم كه با سجده شكر كاپيتان اين تيم براي بقا در ليگ برتر همراه بود، تصوير تلخي كه حكايت از حال و روز پرسپوليس آن روزها داشت. شايد تنها دستاورد سرخها در آن روزها دبل در دربي تهران بود.
اما اصلاحات برانكو از ليگ پانزدهم آغاز شد. بازيهاي جذاب و تماشاگر پسند پرسپوليس هواداران اين تيم را بعد از سالها با ورزشگاهها آشتي داد.
تيم برانكو به مرور هم زيبا بازي كرد و هم خوب نتيجه گرفت ، ثبات تركيب و ثبات نفرات باعث شده بود پرسپوليسيها چشم بسته همديگررا پيدا كنند. در سيستم برانكو بازيكنان به سختي به تركيب اصلي مي رسيدند و به سختي هم از تركيب خارج مي شدند. علاقه برانكو به استفاده از نفرات اندك باعث شد تركيب پرسپوليس با واژه همان هميشگي بيان شود.
موفقيتها يكي پس از ديگري از راه رسيد: نايب قهرماني ليگ پانزدهم فقط به خاطر دوگل اختلاف و قهرماني مقتدرانه و زودهنگام در ليگ شانزدهم و هفدهم، فتح دو سوپرجام و دوبار صعود به جمع چهار تيم برتر آسيا اگر مهمترين عاملش ثبات نباشد پس چيست؟
یادداشت از پيمان خنافري
پرسپولیس 
